Mechnica (województwo opolskie)

Mechnica
	wieś
	(c) Ralf Lotys (Sicherlich), CC BY 3.0; Kościół pw. św. Jakuba
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Powiat	kędzierzyńsko-kozielski
Gmina	Reńska Wieś
Liczba ludności (2007)	890
Strefa numeracyjna	77
Kod pocztowy	47-214
Tablice rejestracyjne	OK
SIMC	0502842
	Położenie na mapie gminy Reńska Wieś Mechnica
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Mechnica
	Położenie na mapie województwa opolskiego Mechnica
	Położenie na mapie powiatu kędzierzyńsko-kozielskiego Mechnica
	50°24′01″N 18°03′47″E/50,400278 18,063056
	Strona internetowa

Artykuł	50°24′1″N 18°3′47″E
- błąd	39 m
WD	50°24'N, 18°3'E, 50°23'58.78"N, 18°3'46.22"E
- błąd	2322 m
Odległość	978 m

Mechnica (dodatkowa nazwa w j. niem. Mechnitz^[2]) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Reńska Wieś.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.

Przez miejscowość przepływa niewielka rzeka Stradunia, dopływ Odry.

Części wsi

Integralne części wsi Mechnica^[3]^[4]
SIMC	Nazwa	Rodzaj
0998317	Brodek	przysiółek
0998323	Kolonia Mechnica	przysiółek

Historia

Dnia 25 marca 1243 w łacińskim dokumencie Mieszka II Otyłego wydanym w Mechnicy miejscowość wymieniona jest jako wieś pod nazwą villa Mechniz^[5]. Należała do majątku Winklerów. Potem właścicielem był Nass, zaś jego następcą był Józef Malczko.

W 1805 przebudowano kościół. W 1855 dobudowano do kościoła wieżę.

W 1961 we wsi było 59 posesji i 71 domów mieszkalnych. Wieś posiadała kościół, szkołę z jednym nauczycielem oraz młyn wodny.

Od czasów parcelacji za Józefa Malczka wieś składała się z 105 posesji, 19 zagród chłopskich, karczmy dziedzicznej, 11 zagrodników, 16 chałupników wygonowych i 58 chałupników, którzy gospodarowali na: 2212 morgach roli ornej, 350 łąk, i 867 pastwisk, co dawało razem powierzchnię 3429 mórg. We wsi byli także dwaj kupcy oraz dwaj kowale.

W 1886 wieś miała 143 domy mieszkalne.

Podczas plebiscytu w 1921 roku 506 osób głosowało za Niemcami, a 186 za Polską^[6]. W 1925 do wsi należało 170 budynków mieszkalnych, a do majątku - 3 budynki zamieszkane, w których gospodarzyły 3 rodziny. Podczas spisu powszechnego 165 osób podało język niemiecki, 173 język polski za ojczysty. 713 osób posługiwało się obydwoma językami.

W 1933 na terenie wsi znajdowało się 182 gospodarstwa.

W czerwcu 1945 grupa bandytów z Armii Czerwonej porwała ze wsi trzynaście młodych dziewcząt celem zgwałcenia. Potem pojawiali się tam jeszcze kilkakrotnie żądając nowych kobiet. W końcu mieszkańcy wykupili się znaczną ilością alkoholu^[7].

Mieszkańcy

Miejscowość zamieszkiwana jest przez mniejszość niemiecką oraz Ślązaków. Mieszkańcy wsi posługują się gwarą prudnicką, będącą odmianą dialektu śląskiego. Należą do podgrupy gwarowej nazywanej Buchciołrzy^[8].

Liczba mieszkańców wsi

**Liczba mieszkańców w wybranych latach**
Rok	1831	1855	1880	1925	1933	1939	1945	1947	1960
Liczba mieszkańców	453	701	1011	1951	1955	1106	808	857	876

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest^[9]:

kościół par. pw. św. Jakuba, 1794 r.

Przypisy

↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 771 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑ GUS. Rejestr TERYT
↑ Franciszek Kulczycki, „Monumenta mediiaevi historica res gestas Poloniae illustrantia”, Tomus IX, Cracoviae, 1886, str. XXXVIII.
↑ Wyniki z powiatu kozielskiego. [dostęp 2014-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
↑ Dariusz Kaliński, Czerwona zaraza. Jak naprawdę wyglądało wyzwolenie Polski?, Znak, 2017, s.111, ISBN 978-83-240-4194-7
↑ Renata Larysz. Fonetyczne i leksykalne cechy dialektu głogóweckiego. „Ziemia Prudnicka”, s. 144, 2007. Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”.
↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 35. [dostęp 2012-12-03].

Bibliografia

Stefan Popiołka, Ziemia Kozielska, Opolskie Zakłady Graficzne, Opole, 1963
Mechnitz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 223 .

[poczta-1] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 771 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .

[MP-2] Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)

[R2013-3] Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)

[teryt-4] GUS. Rejestr TERYT

[5] Franciszek Kulczycki, „Monumenta mediiaevi historica res gestas Poloniae illustrantia”, Tomus IX, Cracoviae, 1886, str. XXXVIII.

[6] Wyniki z powiatu kozielskiego. [dostęp 2014-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].

[7] Dariusz Kaliński, Czerwona zaraza. Jak naprawdę wyglądało wyzwolenie Polski?, Znak, 2017, s.111, ISBN 978-83-240-4194-7

[8] Renata Larysz. Fonetyczne i leksykalne cechy dialektu głogóweckiego. „Ziemia Prudnicka”, s. 144, 2007. Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”.

[9] Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 35. [dostęp 2012-12-03].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

Wsie	Bytków Dębowa Długomiłowice Gierałtowice Kamionka Komorno Łężce Mechnica Naczysławki Poborszów Pociękarb Pokrzywnica Radziejów Reńska Wieś Większyce
Integralne części wsi	Brodek Kolonia Mechnica Wygoda
Była cz. wsi	Pierzchowice Wygon Żabnik

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne