Metoda Gałęzowskiego

Metoda Gałęzowskiego – operacyjna metoda leczenia odwarstwienia siatkówki opracowana w 1903 roku przez polskiego okulistę Ksawerego Gałęzowskiego[1].

Opis

Ksawery Gałęzowski poszukiwał sposobu leczenia odwarstwienia siatkówki, która wówczas była chorobą nieuleczalną prowadzącą do ślepoty. Początkowo stosował praktykę wstrzyknięcia jodu w celu uzyskania odczynu zlepnego pomiędzy siatkówką a naczyniówką, a także opisał w pracy naukowej przypadek przyłożenia odwarstwionej siatkówki po jej nacięciu.

W 1903 roku w Paryżu na Kongresie Okulistów Francuskich zaprezentował skonstruowane przez siebie urządzenie służące do przypalania siatkówki w przypadkach przedarć – żegadło. Zaprezentował również wyniki swoich doświadczeń z wykorzystaniem wynalezionego przez siebie sposobu leczenia[1].

Metoda Gałęzowskiego upowszechniła się dopiero 26 lat później, kiedy ogłosił ją powtórnie szwajcarski okulista Jules Gonin, który obecnie jest uznawany za jej odkrywcę na zachodzie[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c Iłowiecki 1981 ↓, s. 195-196.

Bibliografia

  • Maciej Iłowiecki: Dzieje nauki polskiej. Warszawa: Interpress, 1981. ISBN 83-223-1876-6.