Metoda Mohra (chemia)

Metoda Mohra – metoda argentometryczna oznaczania chlorków w nieznanych roztworach wodnych. Metoda ta polega na bezpośrednim miareczkowaniu obojętnego roztworu chlorku mianowanym roztworem AgNO₃ w obecności K₂CrO₄ jako wskaźnika. Metodę Mohra można wykorzystać także do oznaczania bromków, nie nadaje się natomiast do oznaczenia jodków i tiocyjanianów z uwagi na silną adsorpcję jonów chromianowych przez ich sole srebrowe^[1].

Reakcje zachodzące podczas oznaczania

W czasie miareczkowania wytrąca się trudno rozpuszczalny osad AgCl:

Ag⁺ + Cl⁻ → AgCl↓

Gdy cała ilość jonów Cl⁻ zostanie wytrącona, nadmiar roztworu AgNO₃ wytrąca chromian srebra, którego brunatnoczerwone zabarwienie wskazuje na koniec miareczkowania:

2Ag⁺ + CrO₄²⁻ → Ag₂CrO₄↓

Odczyn badanego roztworu powinien mieścić się w granicach 7–10,5, ponieważ w roztworach kwaśnych (pH<7) z chromianów powstają dichromiany:

2CrO₄²⁻ + 2H⁺ → Cr₂O₇²⁻ + H₂O

Natomiast w roztworach zasadowych (pH>10,5) następuje wytrącenie osadu Ag₂O:

2Ag⁺ + 2OH⁻ → Ag₂O↓ + H₂O

Powstanie powyższych związków może być przyczyną dużego błędu miareczkowania.

Uwagi

Innymi jonami przeszkadzającymi oznaczeniu są:

• jony tworzące trudno rozpuszczalne sole srebra: Br⁻, I⁻, PO₄³⁻, CO₃²⁻, AsO₄^3-,
• jony tworzące trudno rozpuszczalne chromiany: Ba²⁺, Pb²⁺,
• jony mogące zredukować srebro: Fe²⁺.

Przypisy