Mieczysław Dobrzański

Mieczysław Karol Dobrzański

„Leliwa”

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	31 grudnia 1897 Tarnów
Data i miejsce śmierci	11 października 1943 Auschwitz-Birkenau
Przebieg służby
Lata służby	1914–1943
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Legiony Polskie
Stanowiska	dowódca 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, szef Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ, szef sztabu Obszaru Lwów AK
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, II wojna światowa, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Mieczysław Karol Dobrzański, ps. „Leliwa” (ur. 31 grudnia 1897 w Tarnowie, zm. 11 października 1943 w Auschwitz-Birkenau) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Mieczysław Karol Dobrzański urodził się 31 grudnia 1897 roku w Tarnowie, w rodzinie Władysława i Marii ze Smolików.

W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich i służył w 3 pułku piechoty. W połowie 1915 został przeniesiony do 6 pułku piechoty i awansowany do stopnia podporucznika. Po kryzysie przysięgowym od sierpnia 1917 służył w Polskim Korpusie Posiłkowym, gdzie był dowódcą 9 kompanii 3 pułku piechoty II Brygady. Wziął udział m.in. w bitwie pod Rarańczą.

Od czerwca 1920 oficer Wojska Polskiego, początkowo w Dowództwie Okręgu Generalnego Kielce, następnie służył w 9 pułku piechoty. W maju 1927 został przeniesiony z Departamentu X MSWojsk. do 70 pułku piechoty w Pleszewie na stanowisko dowódcy III batalionu^[1].

W latach 1927–1929 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 1 września 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu^[2]. 23 października 1931 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Batalionu Strzelców w Chojnicach^[3]. 24 stycznia 1934 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień podpułkownika w korpusie oficerów piechoty i 2. lokatą^[4]. W marcu tego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko szefa sztabu^[5]. W 1938 został mianowany dowódcą 6 pułku strzelców podhalańskich i pułkiem tym dowodzi w czasie kampanii wrześniowej. Po zakończeniu działań wojennych uniknął niewoli i przyjechał do Warszawy, gdzie prowadził przedsiębiorstwo handlu nieruchomościami.

W grudniu 1939 wstąpił do Służby Zwycięstwu Polki i został szefem Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa Miasto. W tym czasie używa pseudonimów „Koniak” i „Leliwa”. Funkcję tę pełnił również w Związku Walki Zbrojnej. We wrześniu 1941 został szefem sztabu Obszaru Lwów ZWZ, później Armii Krajowej, gdzie używał pseudonimów „Leon” i „Stefan” oraz przybranego nazwiska „Zalewski”.

Aresztowany w nocy z 3 na 4 grudnia 1942 pod nazwiskiem Zalewski, początkowo uważany był za szefa Oddziału II Komendy Głównej AK. W czasie śledztwa zaproponowano mu wyjście na wolność pod warunkiem umożliwienia Gestapo dotarcie do gen. Stefana Roweckiego, propozycja ta została przez niego odrzucona. Został przewieziony na Pawiak, a w dniu 13 maja 1943 wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie oznakowany został numerem obozowym 161408.

W trakcie pobytu w obozie brał czynny udział w konspiracji obozowej. W dniu 11 października 1943 został rozstrzelany.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1922)
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[6]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[7]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[8]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944 t. 1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987. ISBN 83-211-0739-7.