Mieczysław Mierzejewski

Mieczysław Mierzejewski
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1905
Poznań

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 1998
Warszawa

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent, kompozytor

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Nagrobek Mieczysława Mierzejewskiego na Cmentarzu Powązkowskim

Mieczysław Mierzejewski (ur. 10 listopada 1905 w Poznaniu, zm. 11 stycznia 1998 w Warszawie) – polski kompozytor i dyrygent.

Życiorys

W latach 1921–1927 kształcił się w konserwatorium w Poznaniu u Bohdana Zalewskiego (fortepian) i Władysława Raczkowskiego (organy i teoria muzyki), a w latach 1927–1928 w konserwatorium w Warszawie (kompozycja u Kazimierza Sikorskiego, dyrygentura u Grzegorza Fitelberga i Emila Młynarskiego). W 1926 podjął pracę dyrygencką w Poznaniu. Prowadził chóry amatorskie (Koło Śpiewackie im. Stanisława Moniuszki i Chór Pocztowców), a także przedstawienia operetkowe w Teatrze Wielkim w Poznaniu (operetki „Księżniczka dolara” Leo Falla i „Farinelli” Hermanna Zumpego, 1929) i operowe w Teatrze Wielkim w Warszawie („Konrad Wallenrod” Żeleńskiego, 1930). W latach 1930–1932 kontynuował studia w Hochschule für Musik w Berlinie (dyrygentura u Juliusa Prüwera, teoria u Paula Hörfera, fortepian u B. Elsnera), a także w Wiedniu i Paryżu. W 1932 r. Piotr Stermich-Valcrociata zaangażował go do Studia Operowego przy nowo utworzonym w Warszawie Towarzystwie Opery Narodowej. Mierzejewski pracował tam do 1934 r. i wspólnie z adeptami studia przygotował m.in. „Uprowadzenie z seraju” Wolfganga A. Mozarta. Równocześnie występował na koncertach filharmonicznych w Warszawie zyskując nawet u surowych krytyków, jak Piotr Rytel, wysokie oceny za „wręcz doskonałe interpretacje” („Gazeta Warszawska” z 9 stycznia 1934).

Począwszy od sezonu 1933/1934 był dyrygentem w Teatrze Wielkim w Warszawie, gdzie dyrygował m.in. „Faustem” Gounoda (1933), „Halką” i „Strasznym dworem” Moniuszki (1934 i 1936). Od 1936 był drugim dyrygentem Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, z którą wykonał po raz pierwszy w Polsce m.in. utwory Aleksandra Tansmana (1936). Dyrygował też koncertami w filharmonii w Warszawie, m.in. z udziałem Jana Hofmana (1938) i Nikołaja Orłowa (1939). W 1937 dwukrotnie prowadził wykonanie „Stabat Mater” Karola Szymanowskiego w Warszawie (24 marca i 7 kwietnia na nabożeństwie żałobnym po zgonie kompozytora), zaś podczas międzynarodowej wystawy sztuki i techniki w Paryżu przedstawieniem baletowym z udziałem Polskiego Baletu Reprezentacyjnego i Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, na którym wykonano utwory Chopina, „Legendę czyli baśń krakowska” Michała Kondrackiego i „Pieśń o ziemi” Romana Palestra. Z Polskim Baletem Reprezentacyjnym występował następnie w Anglii i Niemczech, Warszawie (1938), na Festiwalu Wawelskim w Krakowie (1938) i ponownie w Warszawie (1939) podczas XVII Festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej („Harnasie” Szymanowskiego). W latach (1945–1946) był kierownikiem muzycznym Teatru Wojska Polskiego w Łodzi, a w latach (1946–1947) dyrygentem Opery Śląskiej w Bytomiu, gdzie przygotował premiery „Strasznego dworu” Moniuszki (1946), „Cyganerii” Pucciniego (1946) i „Aidy” Verdiego (1947). Od 1947 do 1950 r. współpracował z filharmonią w Warszawie. W latach (1949–1972) był dyrygentem opery w Warszawie. Prowadził uroczysty koncert na otwarcie gmachu Teatru Wielkiego (19 listopada 1965), a w serii 4 premier inaugurujących działalność przedstawił „Króla Rogera” Szymanowskiego.

Był dyrygentem wszechstronnym. Z wysoką oceną spotkały się jego realizacje dzieł scenicznych, m.in. „Halki” w inscenizacji Leona Schillera (1951), „Fausta” Gounoda (1956), „Carmen” Bizeta (1957), „Don Carlosa” Verdiego (1964), spektaklu baletowego z muzyką Szymanowskiego („Mandragora”, „Nokturn i Tarantela” oraz „Harnasie”, 1966), a także przedstawienia operowe zrealizowane za granicą: „Król Roger” Szymanowskiego (Palermo, 1949) i „Halka” Moniuszki (Staatsoper w Berlinie 1953, Göteborg 1955, Tuluza 1957). W repertuarze koncertowym w szerokim zakresie uwzględniał muzykę polską (Ignacy Jan Paderewski, Karol Szymanowski, Roman Palester, Andrzej Panufnik, Aleksander Tansman, Piotr Perkowski).

W latach powojennych komponował muzykę do filmów[1]:

Ponadto jest kompozytorem znanych piosenek z repertuaru Mieczysława Fogga: „Ja mam czas ja poczekam” (sł. Emanuel Szlechter), „Niebieskie róże” (sł. Kora Jaroszowa)[3].

Pochowany na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwatera 183-6-18)[4].

Odznaczenia i nagrody

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Mieczysław Mierzejewski w bazie filmpolski.pl
  2. ↑ Jerzy Armata, Magazyn Filmowy SFP, 50/2015, 7 lutego 2016.
  3. ↑ Mierzejewski, Mieczysław – Osoby – Cyfrowa Biblioteka Polskiej Piosenki, bibliotekapiosenki.pl [dostęp 2020-04-09].
  4. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JÓZEFA ROMAN, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-01-19].
  5. ↑ Mieczysław Mierzejewski – Życie i twórczość, Culture.pl [dostęp 2020-01-30] (ang.).
  6. ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564 15 lipca 1954 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”

Bibliografia

  • Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie