Mieczysław Oborski

Mieczysław Oborski

pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1900 Radomyśl
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1953 Warszawa, więzienie mokotowskie, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1921-1953
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji Polskie Siły Zbrojne ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	17 Pułk Artylerii Lekkiej 3 Dywizja Piechoty Legionów Sztab Główny 2 Dywizja Strzelców Pieszych Obóz Durensoth Obóz Winterthur 4 Dywizja Piechoty Okręg Wojskowy Nr I Główny Inspektorat Artylerii WP
Stanowiska	dowódca plutonu artylerii dowódca baterii artylerii I oficer sztabu dywizji szef oddziału IV komendant obozu zastępca komendanta obozu szef sztabu dywizji szef sztabu dowództwa artylerii okręgu wojskowego szef Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa kampania francuska 1940
Odznaczenia

Mieczysław Arkadiusz Oborski (ur. 2 lutego 1900 w Radomyślu, zm. 6 lutego 1953 w Warszawie) – oficer dyplomowany artylerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodzony 2 lub 15^[1] lutego 1900. Był synem Leona i Ludwiki ze Skulskich. Po ukończeniu Kijowskiego Korpusu Kadetów studiował w Oficerskiej Szkole Artylerii w Kijowie. Działał w kołach zrzeszających Polaków w Rosji, w sierpniu 1917 wstąpił do Polskiej Ligi Walki Czynnej, a w listopadzie tego roku przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji, w styczniu 1918 walczył na froncie, ranny. Latem 1919 podczas próby przedostania się do Polski aresztowany, więziony w Kijowie i Charkowie. Wrócił do kraju w sierpniu 1921 i zgłosił się ochotniczo do wojska. Studiował w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, a następnie w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. W 17 Pułku Artylerii Lekkiej w Gnieźnie dowodził plutonem, a w 1931 roku baterią.

Awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z 1 lipca 1925^[2]. 4 stycznia 1932 powołany został na dwuletni kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 1 października 1933, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do dowództwa 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu, na stanowisko pierwszego oficera sztabu. 22 lutego 1934 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[3]. W tym samym roku został skierowany na kurs transportowy w Szefostwie Komunikacji Wojskowych Sztabu Głównego w Warszawie, a następnie przeniesiony do Sztabu Głównego w Warszawie z pozostawieniem na kursie^[4].

W Szefostwie Komunikacji od grudnia 1934 roku do wiosny 1936 roku zajmował się sprawami żeglugi rzecznej. Latem 1937 roku opracowywał instrukcję o transportach powrotnych, natomiast jesienią tego roku został skierowany na staż do jednego z pułków artylerii. Do marca 1939 roku włącznie brał udział w pracach nad planem transportowym będącym częścią składową planu operacyjnego „Wschód”, natomiast od początku kwietnia w opracowywaniu planu transportowego będącego ogniwem planu operacyjnego „Zachód”. Był członkiem ekipy oficerów liniowych, którą kierował ppłk. dypl. Jerzy Stępniewski. Razem z ppłk. dypl. Teodorem Tobikiem był odpowiedzialny za wdrożenie na linii transportowej „B” transportów pozadywizyjnych i koncentracyjnych oraz przygotowanie dokumentów dla oficerów kierujących załadowaniem (KZ) i wyładowaniem (KW) oraz oficerów regulujących. 28 sierpnia, po rozwiązaniu ekipy oficerów liniowych, został przydzielony do Wydziału Operacyjno-Transportowego Szefostwa Komunikacji Wojskowych Sztabu Naczelnego Wodza na stanowisko kierownika Referatu Sytuacyjnego („oficera dla zbierania sytuacji transportowej”). 18 września przekroczył granicę z Rumunią. We Francji był początkowo oficerem sztabu 2 Dywizji Piechoty^[5]. W czasie kampanii francuskiej był szefem Oddziału IV Sztabu 2 Dywizji Strzelców Pieszych.

Podczas kampanii wrześniowej przedostał się ze sztabem do Rumunii, internowany w obozie Calimanesti. Uciekł z obozu i przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji. Tu w 2 Dywizji Strzelców Pieszych jako szef Oddziału IV. Gdy w czerwcu 1940, po wcieleniu do 45. korpusu francuskiej 8. Armii, cała dywizja została internowana w Szwajcarii, został komendantem obozu w Durensoth, a następnie zastępcą komendanta obozu uniwersyteckiego w Winterthur. W 1944 został przerzucony do Wielkiej Brytanii, gdzie objął stanowisko szefa sztabu 4 Dywizji Piechoty.

W grudniu 1945 powrócił do Polski, został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Artylerii Okręgu Wojskowego Nr I Warszawa. We wrześniu 1946 przeniesiony został do Głównego Inspektoratu Artylerii WP, na stanowisko szefa Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego. W 1947 awansowany do stopnia pułkownika. We wrześniu 1950 został starszym pomocnikiem szefa Oddziału Operacyjnego Dowództwa Artylerii WP do spraw studiów.

Zatrzymany 21 maja 1952 przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej i oskarżony o działalność w rzekomych strukturach konspiracji w wojsku. 14 sierpnia 1952 ława NSW pod przewodnictwem ppłk. Juliusza Krupskiego skazała go po wymuszonych zeznaniach na karę śmierci^[6] 4 września 1952 Zgromadzenie Sędziów NSW utrzymało wyrok w mocy. 18 listopada 1952^[7] Prezydent Bierut odmówił skorzystania z prawa łaski, o czym zawiadomiono NSW dopiero 3 lutego, najprawdopodobniej, ażeby móc jeszcze wyłudzić ostatnie zeznania^[8]. Wyrok wykonano 6 lutego 1953. Świadkiem wywoływania na śmierć był Władysław Boczula z Uciechowa^[9]. Dokładne miejsce pochówku jest nieznane. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze „na Łączce” i na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 221-4-25/26)^[10]. Zrehabilitowany w 1956.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)^[11]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1937)
• "Croix de guerre" (1945)

Przypisy

Bibliografia

• Mieczysław Oborski: Sprawozdanie o przebiegu prac związanych z planem transportowym. [w:] Szef Komunikacji Naczelnego Wodza – Relacje „L”-„Ż”. Sygn. B.I.10c [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1940. [dostęp 2017-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)].
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945-56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991., zob też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
• Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990.
• AAN, Kancelaria Cywilna Prezydenta RP, 829 0340/52; AI MON, NSW, 160/91/847, 923
• ibidem, NPW, 161/91/1844–1850
• AIPN, Teczki więźniów 1953, Oborski Mieczysław
• J.R. Kubiak, Tajemnice więzienia mokotowskiego...
• Jerzy Poksiński, Victis honos..., według indeksu