Mieczysław Tarnawski (duchowny)

Mieczysław Tarnawski
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1866
Tartaków

Data i miejsce śmierci

21 stycznia 1928
Lwów

Miejsce pochówku

Cmentarz Janowski we Lwowie

Docent na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego
Okres sprawowania

1913–1916

Podprefekt w Arcybiskupim Seminarium Duchownym we Lwowie
Okres sprawowania

1913–1916

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1910

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Mieczysław Tarnawski (ur. 24 listopada 1866 w Tartakowie, zm. 21 stycznia 1928 we Lwowie) – ksiądz rzymskokatolicki, historyk Kościoła, kapelan Wojska Polskiego, działacz społeczny.

Edukacja

Mieczysław Tarnawski urodził się 24 listopada 1866 w Tartakowie koło Sokala. W 1906, jako uczeń Małego Seminarium Arcybiskupiego, ukończył C. K. VI Gimnazjum we Lwowie i wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego. Będąc alumnem rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego we Lwowie. W 1910 przyjął święcenia kapłańskie.

Następnie podjął studia na Uniwersytecie w Innsbrucku, gdzie w 1912 obronił rozprawę doktorską z teologii. Studiował historię Kościoła na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W 1913 habilitował się z historii Kościoła na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego, po czym jako docent rozpoczął pracę na Wydziale Teologicznym tegoż uniwersytetu. Pełnił również funkcję podprefekta w Arcybiskupim Seminarium Duchownym. W 1916 został profesorem nadzwyczajnym w zakresie historii kościoła, a trzy lata później zwyczajnym na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego.

Służba wojskowa

W lipcu 1920, w okresie ofensywy bolszewickiej na Warszawę, wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego. Został kapelanem 14 pułku ułanów (późniejszy 24 pułk ułanów). Odznaczył się w bitwie pod Kowlem, gdzie po śmierci dowódcy szwadronu, objął dowództwo i wyprowadził oddział z krzyżowego ognia. Wykazał się także męstwem podczas obrony Zamościa przed kawalerią Siemiona Budionnego. Przy forsowaniu rzeki Horyń samorzutnie dokonał wywiadu na most i mimo trzech ran postrzałowych, pozostał w linii do końca.

Za bohaterstwo wykazane podczas wojny polsko–bolszewickiej, na wniosek dowódcy 24 pułku ułanów płk. Tadeusza Żółkiewskiego, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderem Virtuti Militari. Uroczystość dekoracji odbyła się na placu św. Ducha we Lwowie z udziałem władz cywilnych i wojskowych. Miesięczna pensję dla odznaczonego VM przeznaczał na cele oświatowe 24 pułku ułanów, a potem na stypendium dla niezamożnych kadetów Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[1].

Działalność naukowa

Po demobilizacji w październiku 1920 ks. prof. Tarnawski powrócił do pracy dydaktycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W 1922 objął funkcję dziekana Wydziału Teologicznego. Odrzucił propozycję bpa Mariana Leona Fulmana objęcia stanowiska rektora nowo powstałego katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego ze względu na pogarszający się stan zdrowia. 1 lutego 1926 z tego samego powodu zrezygnował z wykładów.

Udzielał się również społecznie; przewodniczył Towarzystwu Wzajemnej Pomocy Kapłanów, działał w Polskim Towarzystwie Teologicznym, był członkiem komitetu redakcyjnego „Gazety Kościelnej”.

Arcybiskup Józef Bilczewski oraz jego następca abp Bolesław Twardowski wysuwali kandydaturę ks. prof. Tarnawskiego na biskupa sufragana diecezji lwowskiej. Kandydatura została jednak odrzucona przez Stolicę Apostolską wobec sprzeciwu metropolity lwowskiego obrządku greckokatolickiego abpa Andrzeja Szeptyckiego.

Zmarł 21 stycznia 1928 we Lwowie. Pochowany na Cmentarzu Janowskim we Lwowie.

Wybrane publikacje

  • Kodeks Zamoyskiego na tle stosunków kościelno-państwowych za czasów Stanisława Augusta, Lwów 1916
  • Studia alumnów józefińskiego Seminarium Generalnego obrządku łacińskiego we Lwowie, Lwów, 1918
  • Arcybiskup Józef Bilczewski. Krótki zarys życia i pracy, 1924
  • Powojenne trudności Cerkwi unickiej w Polsce, Lwów 1926

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Pogrzeb księdza-bohatera. „Orlęta”. Nr 1, s. 15, 19 marca 1928. 

Bibliografia

Linki zewnętrzne