Mieczysław Ziemnowicz

Mieczysław Ziemnowicz
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1882
Proszowice

Data i miejsce śmierci

16 lutego 1971
Lublin

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: germanistyka
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

7 lipca 1913

Profesura

1 sierpnia 1946

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Instytut Pedagogiczny w Katowicach
Uniwersytet Lwowski
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Mieczysław Ziemnowicz, pierwotnie Mieczysław Kokoszka (ur. 31 maja 1882 w Proszowicach, zm. 16 lutego 1971 w Lublinie) – polski germanista, pedagog, wykładowca akademicki.

Życiorys

Ukończył szkołę i gimnazjum w Tarnowie w 1901. Ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiegu. Następnie pracował w szkołach krakowskich jako nauczyciel. 7 lipca 1913 uzyskał tytuł naukowy doktora filozofii w zakresie germanistyki na UJ. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w okresie lat 20. II Rzeczypospolitej kształcił się w pedagogice i organizacji szkolnictwa we Francji i USA.

Pełnił funkcję wizytatora i naczelnika wydziału Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego od października 1927, a od września 1931 w kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego. Od 1930 do 1937 pracował jako wykładowca dydaktyki ogólnej i pedagogiki w Instytucie Pedagogicznym w Katowicach. W tym czasie od sierpnia 1933 był dyrektorem I Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu, a od lipca 1936 dyrektorem I Państwowego Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika we Lwowie. W październiku 1936 otrzymał prawo veniam legendi z zakresu pedagogiki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[1]. Pełnił funkcję dyrektora Państwowego Pedagogium we Lwowie i we wrześniu 1937 z tego stanowiska został powołany na urząd naczelnika Wydziału Szkolnictwa Średniego w Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego, zajmując miejsce Ludwika Jusa[2][3].

Po zakończeniu II wojny światowej został kierownikiem powstałej we wrześniu 1945 Katedry Pedagogiki na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie[4]. 1 sierpnia 1946 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego na UMCS. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Przyrodniczego UMCS w latach akademickich 1947/1948 i 1949/1950. Od 1957 był kierownikiem Katedry Pedagogiki na Wydziale Humanistycznym UMCS. Odszedł na emeryturę w 1960.

W 1946 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski „za zasługi na polu działalności oświatowej i kulturalnej”[5].

Zmarł 16 lutego 1971 w Lublinie.

Publikacje

  • Autorytet a wolność w wychowaniu (1928)
  • Szkolnictwo niemieckie po wojnie światowej (1928)
  • Problemy wychowania współczesnego (1931)
  • Wychowanie narodowe czy państwowe i jego istota (1931)
  • Rodzina a wychowanie państwowe (1932)
  • Motywacja postępowania i jego ocena w życiu szkolnym (1933)
  • Nauczanie i wychowywanie w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej (1934)
  • Szkolnictwo w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej (1934)
  • Szkoła średnia (1931)
  • Pedagogika szczegółowa (1946, skrypt)

Przypisy

  1. ↑ Nowi profesorowie na Uniwersytecie lwowskim. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 245 z 24 października 1936. 
  2. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego”. Nr 9, s. 572, 577, 20 października 1937. 
  3. ↑ Zmiany na stanowiskach w Kuratorium lwowskim. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 213 z 19 września 1937. 
  4. ↑ Historia Instytutu Pedagogiki. umcs.pl. [dostęp 2015-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].
  5. ↑ M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 366

Bibliografia