Miejscownik

Miejscownik (łac. locativus) – forma używana do opisu miejsca akcji[1]. W języku polskim nigdy nie występuje samodzielnie, do opisu miejsca zawsze używa się wyrażeń przyimkowych[2]: o bigosie, w Jaworzynie Śląskiej, przy torach.

Końcówki miejscownika

Rzeczowniki twardotematowe mają w miejscowniku najczęściej końcówkę -e – o kocie, miękkotematowe -u – w grudniu. Również rzeczowniki zakończone na k, g, ch przybierają końcówkę u: Bogu, roku, piachu[3].

Pozycja w zdaniu

Rzeczowniki w miejscowniku występują najczęściej jako okoliczniki miejsca[4]

  • Twoje dzieci siedzą na drzewie.
  • Tańczyła przy rurze wdzięcząc się do klientów.
  • Następną stacją po Obornikach jest Osola.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Milewski 1967 ↓, s. 112.
  2. ↑ Nagórko 2007 ↓.
  3. ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 148.
  4. ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 293.

Bibliografia

  • Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
  • Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.