Miklos Molnar

Ten artykuł należy dopracować: od 2021-07 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny, od 2021-07 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Miklos Molnar

Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1970 Kopenhaga
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub Boldklubben 1908 Fremad Amager
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1987–1988 Hvidovre IF 31 (7) 1989 Boldklubben Frem 26 (14) 1990–1991 Standard Liège 41 (16) 1991–1992 Servette FC (wyp.) 34 (18) 1992–1994 AS Saint-Étienne 19 (2) 1994 Lyngby Boldklub 18 (6) 1994–1995 FSV Frankfurt 20 (12) 1995–1996 Herfølge BK 21 (10) 1996–1997 Lyngby Boldklub 38 (29) 1997–2000 Sevilla FC 44 (16) 2000 Kansas City Wizards 17 (12) W sumie: 309 (142)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1986–1988  Dania U-19 7 (4) 1989–1992  Dania U-21 21 (8) 1990–2000  Dania 18 (2) W sumie: 46 (14)

Miklos Molnar (ur. 10 kwietnia 1970 w Kopenhadze) – duński piłkarz występujący na pozycji napastnika.

Życiorys

Swoją wielką przygodę z futbolem rozpoczynał w stołecznym Hvidovre, z którego odszedł w wieku 18 lat zasilając szeregi lokalnego rywala, Fremu. Już w pierwszym sezonie spędzonym we Fremmerne młody zawodnik sięgnął po koronę króla strzelców duńskiej ekstraklasy, dzięki strzeleniu czternastu bramek w dwudziestu ośmiu występach ligowych.

Jego dobrej dyspozycji nie mogli nie zauważyć ludzie ze sztabu szkoleniowego młodzieżowej reprezentacji Danii. 2 czerwca 1989 zaliczył debiut w meczu międzypaństwowym – rozegrał 90 minut w meczu kadr U-21 z Islandią. Kilka miesięcy później snajper podpisał kontrakt ze Standardem Liège z Belgii. W Eerste Klasse napastnikowi ze Skandynawii wiodło się dobrze – miał pewne miejsce w wyjściowym składzie, strzelał bramki a swój pierwszy sezon poza ojczyzną zakończył z sześcioma bramkami na koncie. Piąte miejsce w tabeli nie dało jednak Czerwonym upragnioną możliwością startu w europejskich pucharach.

We wrześniu 1990 roku zadebiutował w seniorskiej kadrze swojej ojczyzny u selekcjonera Richarda Møllera Nielsena. Gracz, który przed kilkoma miesiącami świętował dwudzieste urodziny, rozegrał 15 minut przeciwko reprezentacji Holandii w meczu towarzyskim.

W klubie nadal układało mu się świetnie – grał w każdym meczu, o ile nie był kontuzjowany i w co drugim meczu strzelał bramkę. Jego Standard w pewnym momencie zajmował nawet pierwsze miejsce w tabeli. Jednak pod koniec sezonu De Rouches remisowali, „co się dało” i stracili wysoką pozycję, po raz kolejny nie kwalifikując się nawet do rozgrywek o Puchar UEFA (przegrali stosunkiem bramek z Germinalem Ekeren).

W lecie 1991 roku Molnar trafił do szwajcarskiego Servette FC – w jego barwach zaliczył 34 spotkań ligowych i strzelił 18 bramek. Został powołany do duńskiej kadry do lat 21 na Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie. Zagrał we wszystkich trzech meczach swojej drużyny na imprezie przed jej wyeliminowaniem. Po zakończeniu turnieju kupiło go AS Saint-Etienne. Niestety, we Francji mu się nie powiodło. Nie potrafił dostosować się do taktyki stosowanej przez Jacques’a Santiniego polegającej na grze środkiem boiska i wykorzystywaniem szybkich, krótkich podań. Przez półtora roku zagrał w 19 meczach i strzelił zaledwie 2 bramki.

Po nieudanym epizodzie w byłej drużynie swojego utytułowanego rodaka Johna Sivebaeka, podjął decyzję o powrocie do Danii. W Lyngby grał przez kolejny rok, odbudował swoją solidną dyspozycję strzelecką a w styczniu 1995 odszedł do drugoligowego niemieckiego FSV Frankfurt. Pół roku spędzonych w tym kraju okazało się jednak czasem straconym – Miklos był najskuteczniejszym strzelcem drużyny, ale wraz z kolegami musiał przełknąć gorycz spadku do niższej klasy rozgrywkowej.

W Regionallidze grać nie chciał a więc po raz kolejny wybrał ofertę ekipy grającej w Superligaen, tym razem było to Herfolge. 21 meczów i 10 bramek w sposób znaczący pomogło Hærfuglene utrzymać się w pierwszej lidze. Sam strzelec po odejściu z Lyngby BK najlepszego strzelca, Davida Nielsena, zajął jego miejsce. Była to najprawdopodobniej najlepsza decyzja w jego życiu, bo już w następnym sezonie po raz drugim w swojej karierze sięgnął po tytuł najlepszego strzelca rozgrywek, zdobywając aż 26 bramek w 33 meczach. Zajął także trzecie miejsce w plebiscycie na najlepszego piłkarza w kraju, nieznacznie ustępując Allanowi Nielsenowi z Tottenhamu i Brianowi Laudrupowi z Rangers F.C.

Wspaniałej formy 27-latka nie mogły nie zauważyć kluby z Europy Zachodniej. Do Kopenhagi posypały się oferty. Kiedy wydawało się, że gracz zdecyduje się na powrót do Standardu Liège, niespodziewanie w rywalizację o jego względy włączyła się hiszpańską Sevilla FC. Tuż po starcie sezonu w lidze duńskiej (zdążył już zdobyć 3 bramki) trafił właśnie na Półwysep Iberyjski. W Segunda División radził sobie całkiem dobrze. Nie tylko stał się podporą ataku ekipy prowadzonej przez Marcosa Alonso, ale i został powołany przez Bo Johanssona na mundial we Francji. Finałowa impreza była jednak dla niego całkiem nieudana – w drugim meczu grupowym wszedł na boisko w 58 minucie (Dania grała wówczas z RPA) i już 8 minut później musiał opuścić boisko na skutek brutalnego faulu. Prowadzona przez szwedzkiego selekcjonera kadra musiała pożegnać się z najbardziej prestiżowymi „rozgrywkami” piłkarskimi już po trzech meczach.

Molnar powrócił do swojego klubu i rozegrał w nim kolejny pełny sezon (17 meczów i 6 bramek). W czasie wakacji, piłkarz odwiedził swojego dawnego przyjaciela z Lyngby, Chrisa Hendersona w Kolorado i zafascynowała go atmosfera wokół piłkarskich rozgrywek w Stanach Zjednoczonych, Major League Soccer. Już w styczniu 2000 roku trafił do MLS i został graczem Kansas City Wizards. Miklos został jeszcze wybrany do kadry Mortensa Olsena na EURO 2000 i rozegrał jeden mecz. Był to jego pożegnalny występ w kadrze – koszulkę z herbem DBU przyodziewał łącznie 18-krotnie. W 2000 roku zakończył nie tylko karierę reprezentacyjną, ale także klubową. Po zdobyciu zwycięskiej bramki w finale Pucharu MLS przeciwko Chicago Fire, w wieku zaledwie trzydziestu lat postanowił zakończyć karierę piłkarską.

Bibliografia

• Profil
• Profil