Miracula S. Adalberti

Miracula S. Adalberti (Cuda św. Wojciecha) – opis cudów Św. Wojciecha w języku łacińskim z XIII wieku.

Miracula powstały w latach 1260–1295[1]. Ich autor był prawdopodobnie związany z Gnieznem (co sugeruje nazwanie Gniezna stolicą Polski) lub Trzemesznem[1]. W literaturze naukowej wiąże się powstanie dzieła z nakazem synodalnym arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba Świnki z 1285, nakazującym ożywienie kultu św. Wojciecha[1].

Dzieło oparte było na wcześniejszym żywocie św. Wojciecha, znanym jako Tempore illo[1]. Autor Cudów znał także Żywot św. Stanisława, autorstwa Wincentego z Kielczy, i być może inne, niezachowane źródła[1]. Dzieło nie opisuje nowych cudów, zawiera jedynie opisy cudów znane także z innych przekazów[1]. Miracula S. Adalberti były dość rozpowszechnione i zachowało się 9–10 przekazów[2]. Zwykle jednak nie występowały w rękopisach samodzielnie, lecz razem z innymi żywotami św. Wojciecha (zwłaszcza z Żywotem pierwszym) jako ich uzupełnienie[1].

Miracula zostały opublikowane drukiem w 1841 w serii Monumenta Germaniae Historica (tom 4) oraz w 1884 w serii Monumenta Poloniae Historica (tom 4)[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Dąbrowski 1964 ↓, s. 86.
  2. ↑ Dąbrowski 1964 ↓, s. 86–87.
  3. ↑ Dąbrowski 1964 ↓, s. 87.

Bibliografia

  • Jan Dąbrowski: Dawne dziejopisarstwo polskie (do roku 1480). Wrocław–Warszawa–Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1964.