Mitrofan (Krasnopolski)

Święty
Mitrofan

święty kapłan nowomęczennik (swiatonowomuczenik)
Data i miejsce urodzenia	22 października 1869 gubernia woroneska
Data i miejsce śmierci	6 lipca 1919 Astrachań
Czczony przez	Rosyjski Kościół Prawosławny
Kanonizacja	2000 Moskwa przez Rosyjski Kościół Prawosławny
Wspomnienie	23 czerwca (według kalendarza juliańskiego)

Mitrofan, imię świeckie Dmitrij Iwanowicz Krasnopolski (ur. 22 października 1869 w guberni woroneskiej, zm. 6 lipca 1919 w Astrachaniu) – arcybiskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, nowomęczennik.

Życiorys

Ukończył seminarium duchowne w Woroneżu w 1890 i trzy lata później został studentem Kijowskiej Akademii Duchownej. W 1896 złożył śluby zakonne, zostając rok później hieromnichem. W 1902 objął funkcję rektora seminarium duchownego w Mohylewie, otrzymując równocześnie godność archimandryty. W Mohylewie przewodniczył bractwu Przemienienia Pańskiego. 11 lutego 1907 mianowano go biskupem pomocniczym eparchii mohylewskiej z tytułem biskupa homelskiego. Również w 1907 wybrano go do Dumy III kadencji. W sierpniu 1909 uczestniczył w zjeździe bractw cerkiewnych działających na zachodnich ziemiach Imperium Rosyjskiego. Działał w rosyjskim ruchu monarchistycznym i nacjonalistycznym, był członkiem Związku Narodu Rosyjskiego i Rosyjskiego Zebrania^[1].

W 1912 został biskupem mińskim, zaś 6 lipca 1916 przeniesiono go na katedrę astrachańską i carewską. Brał udział w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w czasie którego został wybrany przewodniczącym Wydziału ds. Najwyższej Władzy Cerkiewnej. W czasie soboru należał do największych zwolenników restauracji Patriarchatu Moskiewskiego i przyczynił się do zwycięstwa popierających patriarchat nad jego przeciwnikami. Negatywnie odniósł się do obalenia caratu. Odmówił podpisania telegramów kierowanych przez rosyjską prawosławną hierarchię do nowych władz kraju^[1].

W kwietniu 1918 otrzymał godność arcybiskupa za swoje osiągnięcia w administrowaniu eparchią, cieszył się również sławą znakomitego kaznodziei. Już miesiąc później został aresztowany.

Mimo popularności, jaką cieszył się wśród wiernych eparchii, został razem z biskupem wikariuszem eparchii astrachańskiej i carewskiej Leoncjuszem skazany na śmierć przez rozstrzelanie. Tuż przed śmiercią miał chcieć pobłogosławić pluton egzekucyjny. Widząc to dowodzący nim uderzył go pistoletem w rękę, po czym zabił arcybiskupa strzałem w głowę.

W 2000 został kanonizowany przez Rosyjski Kościół Prawosławny.

Przypisy

Bibliografia

• J. Charkiewicz, Święci ziemi białoruskiej, Bratczyk, Hajnówka 2006, ISBN 83-88325-76-0