Monaster Przemienienia Pańskiego w Dziatłowiczach

Monaster Przemienienia Pańskiego
Państwo Białoruś
MiejscowośćDziatłowicze
Eparchiamińska
Obiekty sakralne
CerkiewPrzemienienia Pańskiego
FundatorKonstanty Wasyl Ostrogski
Data budowy1560
Data zamknięcia1855
Położenie na mapie Białorusi
Ziemia52°20′26″N 26°50′23″E/52,340556 26,839722

Monaster Przemienienia Pańskiego – prawosławny męski klasztor w Dziatłowiczach (obecnie rejon łuniniecki obwodu brzeskiego Białorusi), istniejący w latach 1560–1855.

Historia

Fundatorem monasteru był Konstanty Ostrogski, który w 1560 nakazał wzniesienie klasztoru u ujścia Cny do Prypeci. Jurysdykcyjnie monaster podlegał eparchii turowsko-pińskiej. Zgodnie z wolą fundatora mnisi mieli zajmować się prowadzeniem szpitala. Klasztor działał bez przeszkód do unii brzeskiej, po której został zamknięty. W 1622 Konstantyn Dołmat doprowadził do ponownego otwarcia wspólnoty, zapisał jej także dobra lulinieckie i dziatłowickie[1].

W 1823 na terenie monasteru została wzniesiona nowa drewniana cerkiew[2]. Klasztor funkcjonował do 1855, gdy został zlikwidowany na mocy decyzji Świątobliwego Synodu Rządzącego z powodu małej liczby powołań. Ostatnich mnichów skierowano do monasteru Objawienia Pańskiego w Pińsku[3]. Cerkiew monasterska pozostała czynna jako parafialna, była przebudowywana w latach 1871 i 1896. Funkcjonowała do II wojny światowej, po której została odebrana wiernym, a następnie porzucona i stopniowo uległa dewastacji[2]. Pierwotne wyposażenie świątyni nie przetrwało. Po upadku Związku Radzieckiego cerkiew została odnowiona i przywrócona do użytku liturgicznego[4].

Architektura

Cerkiew monasterska jest budowlą trójdzielną, z pięciobocznym prezbiterium, kwadratową nawą i przedsionkiem z dwiema przybudówkami. Prezbiterium jest szersze od nawy i wewnętrznie dzielone na trzy części. Nawę kryła znacznych rozmiarów kopuła, która w latach 60. XX wieku spłonęła po uderzeniu pioruna[2]. Ozdobnymi mniejszymi cebulastymi kopułkami zwieńczone były także czworoboczne wieżyczki zlokalizowane nad przybudówkami i w narożnikach pomieszczenia ołtarzowego. Dzwonnica, w formie ośmioboku na czworoboku, jest konstrukcją wolno stojącą, położoną w sąsiedztwie cerkwi[2].

Przypisy

  1. ↑ Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI–XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 269–270. ISBN 978-83-61209-55-3.
  2. ↑ a b c d Grzegorz Rąkowski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi, Warszawa: Burchard Edition, 1997, s. 54, ISBN 83-904446-9-0, OCLC 835719268.
  3. ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 31. ISBN 978-83-7431-127-4.
  4. ↑ Спаса-Праабражэнская царква

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie