Morfa (grzyby)

Morfa – stadium życiowe grzybów różniące się sposobem rozmnażania. Termin te zwyczajowo odnosi się do grzybów gromady Ascomycota i Basidiomycota. Wyróżniamy następujące morfy:

  • teleomorfa – morfa tworząca zarodniki płciowo (stadium rozmnażania płciowego), typowo w kształcie owocnika,
  • anamorfa – morfa tworząca zarodniki wegetatywnie (stadium rozmnażania bezpłciowego), często w kształcie grzybów strzępkowych,
  • synanamorfa – różne morfologicznie anamorfy wytwarzane przez jednego grzyba,
  • holomorfa – grzyby obejmujące zarówno stadium telemorficzne, jak i anamorficzne[1].

Grzyby rozmnażające się wyłącznie bezpłciowo (anamorfy) dawniej zaliczane były do grupy grzybów niedoskonałych, zwanych też grzybami anamorfowymi lub mitotycznymi[2]. Czasami dochodziło do sytuacji, że forma anamorficzna i teleomorficzna tego samego gatunku grzyba zaliczona była do dwóch różnych gatunków: jeden należał do grupy grzybów niedoskonałych, drugi do całkiem innej grupy grzybów workowych. Wynikało to z tego, że jeden ze stadiów obserwowany jest tylko w ściśle określonym czasie lub warunkach, dlatego czasem trudno skojarzyć ze sobą różne stadia grzyba tego samego gatunku. U niektórych grzybów forma bezpłciowa jest tak dobrze przystosowana ewolucyjnie, że formy płciowej – teleomorfy nie odkryto wcale. W takich przypadkach w celu klasyfikacji i określenia podobieństwa analizuje się genom metodami biologii molekularnej[1]. Tak np. Trichoderma viride i Hypocrea rufa uznawane były za różne gatunki, dzięki nowoczesnym metodom mykologom udało się ustalić, że H. rufa jest anamorfą T. viride, a więc synonimem, a nie odrębnym gatunkiem[3]. Dla większości gatunków grzybów workowych i podstawkowych nie udało się jednak ustalić ich anamorfy, z tego też względu w 1994 r. na Międzynarodowym Kongresie Botanicznym w Tokio ustalono, że nadrzędnym kryterium podziału grzybów będą własności stadium płciowego. Tym samym w nowej klasyfikacji grzybów brak odrębnego taksonu dla grzybów niedoskonałych[2].

Przypisy

  1. a b Mikrobiologia, Patrick R. Murray, Ken S. Rosenthal, Michael A. Pfaller, Wrocław 2011
  2. a b Janusz Błaszkowski, Mariusz Tadych, Tadeusz Madej: Przewodnik do ćwiczeń z fitopatologii. Wyd AR w Szczecinie, 1999. ISBN 83-87327-23-9.
  3. Species Fungorum (ang.). [dostęp 2014-10-26].