Most Suade i Olge
| ||
 | ||
| Poprzednie nazwy | Vrbanja | |
| Państwo |  Bośnia i Hercegowina | |
| Część składowa | Federacja Bośni i Hercegowiny | |
| Miejscowość | Sarajewo | |
| Podstawowe dane | ||
| Przeszkoda | rzeka Miljacka | |
Położenie na mapie Sarajewa  | ||
Położenie na mapie Bośni i Hercegowiny  | ||
 43°51′11,88″N 18°24′23,58″E/43,853300 18,406550 | ||
Most Suade i Olge – most na rzece Miljacce w Sarajewie na zachód od Starego Miasta na przedłużeniu ulicy Vrbanja. Pierwotnie most nosił nazwę Vrbanja.
Historia
5 kwietnia 1992, na początku oblężenia miasta, w okolicach mostu odbywały się wielotysięczne wieloetniczne demonstracje pokojowe[1]. Serbskie bojówki paramilitarne wzniosły barykady na skrzyżowaniach w sąsiedztwie gmachu parlamentu, a demonstranci podchodzili pod barykady, by przekonać Serbów do ich rozebrania[1]. Demonstranci zamierzali przejść przez most Vrbanja, by pokazać, że miasto należy do wszystkich jego mieszkańców[2]. Serbski snajper otworzył ogień do demonstrantów na moście Vrbanja zabijając sześć osób. W gronie zabitych były Suada Dilberović, studentka medycyny z Dubrownika i Olga Sučić, urzędniczka bośniackiego parlamentu[3], które Bośniacy uznali za pierwsze ofiary oblężenia oraz wojny w Bośni. 18 maja 1993 na moście zginęli Boszniaczka Admira Ismić i Serb Boško Brkić, o czym opowiada film dokumentalny „Romeo i Julia z Sarajewa”.
6 kwietnia 1996, po zakończeniu działań wojennych, most otrzymał imię Suady Dilberović, a trzy lata później, 3 grudnia 1999, drugą patronką została Olga Sučić. Obecnie na moście znajduje się tablica pamiątkowa ku czci zabitych kobiet, odsłonięta 6 kwietnia 2001 roku. Napis na tablicy głosi: „Kropla mojej krwi popłynęła i Bośnia nie wyschnie”[a].
Uwagi
- ↑ Wolne tłum. z jęz. bośniackiego „Kap moje krvi poteće i Bosna ne presuši”. Zob. David M. Berman: The heroes of Treća Gimnazija: a war school in Sarajevo, 1992–1995. Rowman & Littlefield, 2001, s. 33. ISBN 978-0-8476-9568-3. [dostęp 2011-11-26].
Przypisy
- ↑ a b Robert J. Donia: Sarajevo: a biography. University of Michigan Press, 2006, s. 284. ISBN 978-0-472-11557-0. [dostęp 2011-11-26]. (ang.)
- ↑ David M. Berman: The heroes of Treća Gimnazija: a war school in Sarajevo, 1992–1995. Rowman & Littlefield, 2001, s. 33. ISBN 978-0-8476-9568-3. [dostęp 2011-11-26]. (ang.)
- ↑ Kemal Kurspahić: Prime time crime: Balkan media in war and peace. US Institute of Peace Press, 2003, s. 99. ISBN 978-1-929223-39-8. [dostęp 2011-11-26]. (ang.)
Bibliografia
- Sarajevo – city map, Wiedeń: Freytag & Berndt, 2007, ISBN 978-3-85084-164-1.
- Trči, Nora, trči! O mostu, Suadi i Olgi…, bhdani.com [dostęp 2011-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-22] (bośn.).
Media użyte na tej stronie
Autor: NordNordWest, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of Bosnia and Herzegovina
Autor: Jennifer Boyer from Fredrick, Maryland, USA, Licencja: CC BY 2.0
In 1999 it was renamed the Most Suade i Olge after Suada Dilberović and Olga Sučić, the first victims of the war to be killed in Bosnia and Herzegovina. On April 5, 1992, 100,000 people turned out for a peace rally in Sarajevo. Serb snipers opened fire on the crowd from the Holiday Inn, killing six people and wounding several more. Suada and Olga were in the first rows, protesting on the bridge, and were the first to be killed. Today at the bridge there is a memorial tablet in memory of these two innocent victims that says: “A drop of my blood flowed, and Bosnia did not drain.”
There’s another sad story tied to this bridge. On May 19, 1993, Admira Ismić and Boško Brkić were fleeing the besieged city via this bridge. An arrangement was made that at 5pm no one would fire as the couple approached. The couple approached the bridge at that time but as soon as they were at the foot of the bridge, a shot was heard. The bullet hit Boško Brkić and killed him instantly. Another shot was heard and Admira Ismić screamed and fell down wounded. She crawled over to her boyfriend, cuddled him, and died. It was observed that she was alive for at least 15 minutes after the shooting.