Muratyn

Artykuł

50°33′46″N 23°41′30″E

- błąd

39 m

WD

50°33'42"N, 23°41'28"E

- błąd

39 m

Odległość

137 m

Muratyn
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

tomaszowski

Gmina

Łaszczów

Liczba ludności (2011)

163[1]

Strefa numeracyjna

84

Kod pocztowy

22-650[2]

Tablice rejestracyjne

LTM

SIMC

0893802

Położenie na mapie gminy Łaszczów
Mapa konturowa gminy Łaszczów, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Muratyn”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Muratyn”
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego
Mapa konturowa powiatu tomaszowskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Muratyn”
Ziemia50°33′46″N 23°41′30″E/50,562778 23,691667

Muratynwieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Łaszczów[3][4].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Na terenie wsi obok kościoła rzymskokatolickiego, prowadzi działalność duszpasterską Kościół Chrystusowy, wyznanie protestanckie o charakterze ewangelicznym[5].

Wieś stanowi sołectwo gminy Łaszczów[6].

Części miejscowości

Integralne części miejscowości: Muratyn[7]
Identyfikator miejscowościNazwa miejscowościRodzaj miejscowości
0893819Bajówkaczęść miejscowości
0893825Felówkaczęść miejscowości
0893831Podpoleczęść miejscowości

Historia

Muratyn dawniej nazywany także Moratyn – wieś z rodowodem sięgającym wieku XV. Pojawia się w dokumentach w 1430 roku, wówczas to została nadana Mikołajowi (z sochaczewskiego Nieborowa) Nieborowskiemu herbu Prawda (w latach 1417–1430 kuchmistrz książęcy, kasztelan sochaczewski 1427-1430). W 1494 r. należała do Jana Nieborowskiego, który w tym roku wieś odsprzedaje[8]. (A. Boniecki w herbarzu podaje, iż w 1492 dziedzicem wsi był Jan Lubański z Lubań w ziemi rawskiej na południowym Mazowszu.) W 1533 r. wieś należy do Sasina Nieborowskiego. Według spisu poborowego z 1564 roku była to już własność Drohiczańskich (wówczas 2,25 łana = 37,8 ha gruntów), w 1687 – Prusinowskich, zaś w połowie XVIII wieku należała do Rostkowskich[9].

Według spisu z 1880 r. wieś liczyła 46 domów i 471 mieszkańców, w tym 73 katolików[9].

Spis z 1921 r. wykazał we wsi 54 domy oraz 464 mieszkańców, w tym 4 Żydów i 404 Ukraińców[10].

Na przełomie XIX i XX w. istniała tu drewniana cerkiew wystawiona w 1687 roku. Dziedzice wsi – Prusinowscy – uczynili to jak podają dlatego, aby ich poddani chłopi

”... już po cudzych parafijach nie błąkali się więcej, ale jako jednego pana poddani tam na nabożeństwie bywali”[11]

.

Zobacz też

Przypisy

  1. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 799 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-09-06].
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200), ze zmianami w obwieszczeniu z dnia 2015-08-04 4 sierpnia 2015(dts) (Dz.U. z 2015 r. poz. 1636).
  5. Strona Kościoła Chrystusowego w RP.
  6. Jednostki pomocnicze gminy Łaszczów. Urząd Gminy Łaszczów. [dostęp 2017-09-06].
  7. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych: Urzędowy wykaz nazw miejscowości (2012,2015). Wykaz urzędowych nazw miejscowości i ich części (xls) opublikowany, [w:] Dz.U. z 2013 r. poz. 200 ze zmianami w Dz.U. z 2015 r. poz. 1636. [dostęp 2017-09-06]. (pol.).
  8. Janeczek 1991 ↓, s. 337.
  9. a b Moratyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 667.
  10. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2017-09-06].
  11. Janeczek 1991 ↓, s. 50.

Bibliografia

  • Andrzej Janeczek: Osadnictwo pogranicza polsko-ruskiego. Województwo bełskie od schyłku XIV do początku XVII w. Wrocław: 1991.

Media użyte na tej stronie