Muzeum Białoruskie w Wilnie
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Data założenia | |
Położenie na mapie Polski w latach 1924–1939 _location_map.png "Mapa lokalizacyjna Polski w latach 1924–1939") | |
 54°41′N 25°17′E/54,683333 25,283333 | |
Muzeum Białoruskie im. Iwana Łuckiewicza w Wilnie (biał. Віленскі беларускі музей імя Івана Луцкевіча, Wilenski biełaruski muziej imia Iwana Łuckiewicza) – białoruska placówka naukowo-kulturalna mieszcząca się w latach 1921-45 w Wilnie przy Ostrobramskiej 9 – wraz z Białoruskim Towarzystwem Naukowym i Gimnazjum tworzyła centrum życia społecznego wileńskich Białorusinów w okresie II Rzeczypospolitej.
Muzeum zostało powołane w 1921 roku. Na cześć zmarłego w 1919 roku działacza odrodzenia białoruskiego otrzymało imię Iwana Łuckiewicza. Na siedzibę placówki obrano klasztor Bazylianów w Wilnie przy ul. Ostrobramskiej 9 (Budynek z pamiętną Celą Konrada).
Zbiory
Eksponaty pochodziły głównie z kolekcji zmarłego przedwcześnie Iwana Łuckiewicza, który w testamencie przekazał je muzeum. W posiadaniu placówki znajdowały się m.in.:
- Statut Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1588 roku z drukarni Mamoniczów,
- Ewangelie Nowogródzkie z końca XIV wieku,
- Al-Kitab,
- książki drukowane w języku białoruskim w Iwiu, Wilnie, Supraślu, Nieświeżu i Słucku.
- Triad cwietnaja (1491, Kraków),
- fragment biblii praskiej Franciszka Skaryny z 1517 roku.
W skład kolekcji bibliotecznej wchodziło ok. 14 tys. tomów druków starych i współczesnych.
Współpracownicy
Na czele placówki stał brat Iwana Łuckiewicza, Anton. Jej bieżącymi pracami kierowali kolejno: Marian Pieciukiewicz (1904-83) i Janka Szutowicz (1904-73). Muzeum zarządzała Rada Muzealna jako sekcja Białoruskiego Towarzystwa Naukowego.
Muzeum zostało zlikwidowane pod koniec 1944 roku. Ta część kolekcji, która nie została zagrabiona podczas działań wojennych, została rozdzielona między różne placówki na terenie ZSRR (n.in. Muzeum Akademii Nauk Litewskiej SRR), niektóre cenne obiekty znajdują się na Białorusi.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
(c) Lukasb1992 at pl.wikipedia, CC BY-SA 3.0
Mapa lokalizacyjna Polski – lata 1923–1937.