NHL (2011/2012)

NHL 2011/2012

2010/2011 2012/2013
Szczegóły
Państwo	Stany Zjednoczone  Kanada
Liczba zespołów	30
Runda zasadnicza
Termin	6 października 2011 – 7 kwietnia 2012
Liczba kolejek	82
Liczba meczów	1230
Liczba bramek	6726
Zwycięzca	Konferencja Zachodnia: Los Angeles Kings Konferencja Wschodnia: New Jersey Devils
Najskuteczniejszy zawodnik	Jewgienij Małkin (Pittsburgh Penguins)
Runda finałowa
Liczba meczów	85
Bramki	414
Zwycięzca	Los Angeles Kings
2. miejsce	New Jersey Devils
MVP	Jonathan Quick (Los Angeles Kings)
Najskuteczniejszy zawodnik	Anže Kopitar (Los Angeles Kings)

Sezon NHL 2011/2012 – 94. sezon gry National Hockey League, a 95. jej działalności. Pierwsze mecze sezonu odbyły się 6 października 2011 roku. W tym dniu odbyło się trzy spotkania, w tym konfrontacja drużyn: Philadelphia Flyers oraz obrońcą tytułu mistrzowskiego Boston Bruins^[1]. Po raz piąty sezon rozpoczął się meczami w Europie. Rozegrane zostały one w dniach 7-8 października w trzech miastach: Helsinkach, Sztokholmie oraz w Berlinie w ramach NHL Premiere^[2]. 29 stycznia 2012 roku w Ottawie w hali Scotiabank Place rozegrany został NHL All-Star Game^[3]. Sezon zasadniczy zakończył się 7 kwietnia 2012 roku. Cztery dni później rozegrany został pierwszy mecz playoff. Ostatni mecz finałowy Pucharu Stanleya rozegrano 11 czerwca.

Po zakończeniu poprzedniego sezonu klub Atlanta Thrashers zmienił siedzibę na Winnipeg^[4] i postanowiono, że od tego sezonu będzie występował pod nazwą Winnipeg Jets^[5]. Jest to pierwsze przeniesienie zespołu NHL od sezonu 1997/1998, kiedy to drużyna Hartford Whalers przeniosła się do Raleigh zmieniając nazwę na Carolina Hurricanes. NHL po tej zmianie nie przeprowadziła reorganizacji ligi przez co Jets zajęli miejsce Thrashers w dywizji południowo-wschodniej.

Wydarzenia przedsezonowe

NHL Entry Draft 2011

W dniach 24-25 czerwca 2011 roku w stolicy stanu Minnesota – Saint Paul w hali Xcel Energy Center^[6] odbył się czterdziesty dziewiąty w historii draft, w którym drużyny NHL mogą wybrać zawodników, którzy urodzili się pomiędzy 1 stycznia 1991 a 14 września 1993 roku^[7]. Z numerem pierwszym wybranym został Kanadyjczyk Ryan Nugent-Hopkins, pochodzący z klubu Red Deer Rebels, środkowy ten został wybrany przez drużynę Edmonton Oilers. Łącznie zostało wybranych 211 graczy z 11 państw: 82 z Kanady, 60 ze Stanów Zjednoczonych, Szwecji, Czech, Finlandii, Rosji, Słowacji, Niemiec, Norwegii, Szwajcarii, Danii.

W pierwszej trójce draftu znaleźli się również: szwedzki prawoskrzydłowy – Gabriel Landeskog, który przeszedł do Colorado Avalanche. Trzecim zawodnikiem draftu był Kanadyjczyk, środkowy – Jonathan Huberdeau, który przeszedł do Florida Panthers.

Mecze towarzyskie w Europie

Cztery drużyny NHL rozegrały przed rozpoczęciem sezonu mecze w Europie z miejscowymi drużynami w ramach NHL Premiere Challenge. Cztery mecze, w czterech różnych państwach zagrała drużyna New York Rangers i wygrała 3 z nich, ulegając tylko szwajcarskiej drużynie EV Zug. Pozostałe trzy drużyny, Anaheim Ducks, Los Angeles Kings i Buffalo Sabres, zagrały po jednym meczu i wszystkie zwyciężyły^[2].

Data	Hala	Drużyna europejska	Drużyna NHL	Wynik
29 września	Tesla Arena, Praga	Sparta Praga	New York Rangers	0:2
30 września	Scandinavium, Göteborg	Frölunda HC	New York Rangers	2:4
2 października	Ondrej Nepela Arena, Bratysława	Slovan Bratysława	New York Rangers	1:4
3 października	Bossard Arena, Zug	EV Zug	New York Rangers	8:4
4 października	Hartwall Areena, Helsinki	Jokerit	Anaheim Ducks	3:4 d.
4 października	O2 World Hamburg, Hamburg	Hamburg Freezers	Los Angeles Kings	4:5
4 października	SAP Arena, Mannheim	Adler Mannheim	Buffalo Sabres	3:8

Sezon zasadniczy

Każda z 30 drużyn rozegra w sumie 82 meczów sezonu zasadniczego – 24 meczów z drużynami z tej samej dywizji, 40 meczów z drużynami z pozostałych dywizji tej samej konferencji oraz 18 meczów z drużynami opozycyjnej konferencji^[8].

NHL Premiere

Cztery drużyny, które rozgrywały mecze towarzyskie w Europie, zagrały ze sobą 7 i 8 października w ramach NHL Premiere. Drużyny zmierzyły się w Szwecji, Finlandii oraz po raz pierwszy w Niemczech. Pierwszego dnia Anaheim podjęło Buffalo w Hartwall Arena w Helsinkach, a NY Rangers Los Angeles w Ericsson Globe w Sztokholmie. Następnego dnia mecze rozegrały NY Rangers z Anaheim w Sztokholmie oraz Buffalo z Los Angeles w O2 World w Berlinie^[2].

Data	Miejsce	Drużyna 1	Drużyna 2	Wynik
7 października	Helsinki	Anaheim Ducks	Buffalo Sabres	1:4
7 października	Sztokholm	Los Angeles Kings	New York Rangers	3:2
8 października	Sztokholm	Anaheim Ducks	New York Rangers	2:1
8 października	Berlin	Buffalo Sabres	Los Angeles Kings	4:2

NHL Winter Classic

2 stycznia 2012 roku odbyła się piąta edycja NHL Winter Classic. Mecz rozegrany został na stadionie Citizens Bank Park w Filadelfii. Gospodarze – Philadelphia Flyers podejmowali New York Rangers. Po raz pierwszy NHL Winter Classic odbyło się 2 stycznia, a nie jak to miało miejsce w poprzednich latach pierwszego. Dla drużyny z Filadelfii był to drugi taki mecz. Pierwszy zagrali w 2010 roku na Fenway Park w Bostonie przeciwko Boston Bruins i przegrali 2:1^[9]. W tej edycji również Flyers przegrali jedną bramką, ulegając drużynie z Nowego Jorku rezultatem 2:3^[10]. Nie zaplanowano jak w poprzednim sezonie meczu Heritage Classic^[11].

Weekend Gwiazd

Weekend Gwiazd rozpoczął się 26 stycznia draftem w Casino du Lac-Leamy na przedmieściach miasta organizatora – Ottawy w Gatineau. Wyboru dokonywali: Szwed Daniel Alfredsson – przedstawiciel gospodarzy oraz Zdeno Chára – przedstawiciel zdobywcy Pucharu Stanleya. Po zwycięstwie w losowaniu pierwszego wyboru dokonał Chara, który wybrał Rosjanina Pawieła Daciuka^[12]. Dwa dni później odbył się w sobotę 28 stycznia odbył się konkurs umiejętności. W pierwszej części weekendu gwiazd zwyciężyła drużyna Alfredssona zwyciężając wynikiem 21:12^[13]. Podczas konkursu na najmocniejszy strzał Zdeno Chára poprawił dotychczasowy rekord NHL, również ustanowiony przez niego. Nowy rekord wynosi obecnie 175,1 km/h^[14]. W niedzielę 29 stycznia 2012 roku odbył się o godzinie 16:00 czasu miejscowego NHL All-Star Game – mecz gwiazd^[15]. Zwyciężyła w nim drużyna Cháry zwyciężając 12:9. Najbardziej wartościowym zawodnikiem meczu został wybrany Słowak – Marián Gáborík^[16].

Tabela

Klasyfikacja końcowa^[17]

Konferencja Wschodnia Dywizja Atlantycka Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 New York Rangers 82 51 24 7 226-187 +39 109 2 Pittsburgh Penguins 82 51 25 6 282-221 +61 108 3 Philadelphia Flyers 82 47 26 9 264-232 +32 103 4 New Jersey Devils 82 48 28 6 228-209 +19 102 5 New York Islanders 82 34 37 11 203-255 -52 79 Dywizja Północno-wschodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Boston Bruins 82 49 29 4 269-202 +67 102 2 Ottawa Senators 82 41 31 10 249-240 +9 92 3 Buffalo Sabres 82 39 32 11 218-230 -12 89 4 Toronto Maple Leafs 82 35 37 10 231-264 -33 80 5 Montreal Canadiens 82 31 35 16 212-226 -14 78 Dywizja Południowo-zachodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Florida Panthers 82 38 26 18 203-227 -24 94 2 Washington Capitals 82 42 32 8 222-230 -7 92 3 Tampa Bay Lightning 82 38 36 8 235-281 -46 84 4 Winnipeg Jets 82 37 35 10 225-246 -21 84 5 Carolina Hurricanes 82 33 33 16 213-243 -30 82

Konferencja Zachodnia Dywizja Centralna Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 St. Louis Blues 82 49 22 11 210-165 +45 109 2 Nashville Predators 82 48 26 8 237-210 +27 104 3 Detroit Red Wings 82 48 28 8 248-203 +45 102 4 Chicago Blackhawks 82 45 26 11 248-238 +10 101 5 Columbus Blue Jackets 82 29 46 7 202-262 -60 65 Dywizja Północno-zachodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Vancouver Canucks 82 51 22 9 249-198 +51 111 2 Calgary Flames 82 37 29 16 202-226 -24 90 3 Colorado Avalanche 82 41 35 6 208-220 -12 88 4 Minnesota Wild 82 35 36 11 177-226 -49 81 5 Edmonton Oilers 82 32 40 10 212-239 -27 74 Dywizja Pacyficzna Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Phoenix Coyotes 82 42 27 13 216-204 +12 97 2 San Jose Sharks 82 43 29 10 228-210 +18 96 3 Los Angeles Kings 82 40 27 15 194-179 +15 95 4 Dallas Stars 82 42 35 5 211-222 -11 89 5 Anaheim Ducks 82 34 36 12 204-231 -27 80

Legenda: Lp. – miejsce, M – mecze, Z – zwycięstwa, P – porażki, DK – porażki po dogrywce lub rzutach karnych, Br – bramki, Bl – bilans bramkowy, Pkt – punkty     = mistrz dywizji,     = awans do playoff

Statystyki

Statystyki zaktualizowane po wszystkich 1230 meczach:^[18]

Zawodnicy z pola:

Gole		Asysty		Punkty		+/-
Steven Stamkos	60	Henrik Sedin	67	Jewgienij Małkin	109	Patrice Bergeron	+36
Jewgienij Małkin	50	Claude Giroux	65	Steven Stamkos	97	Tyler Seguin	+34
Marian Gaborik	41	Jewgienij Małkin	59	Claude Giroux	93	Zdeno Chára	+33
James Neal	40	Erik Karlsson	59	Jason Spezza	84	Chris Kelly	+33
Aleksandr Owieczkin	38	Joe Thornton	59	Ilja Kowalczuk	83	Brad Marchand	+31

Bramkarze:^[19][20]

Obrony (w %)		GAA[21]		Shutouty		Zwycięstwa
Brian Elliott	.940	Brian Elliott	1.56	Jonathan Quick	10	Pekka Rinne	43
Cory Schneider	.937	Jonathan Quick	1.95	Brian Elliott	9	Marc-Andre Fleury	42
Henrik Lundqvist	.930	Cory Schneider	1.96	Henrik Lundqvist	8	Henrik Lundqvist	39
Mike Smith	.930	Henrik Lundqvist	1.97	Mike Smith	8	Mike Smith	38
Jonathan Quick	.929	Jaroslav Halák	1.97	Jaroslav Halák	6	Jimmy Howard	35

Playoff

Rozstawienie

Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie playoff. Drużyna Vancouver Canucks zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 82 spotkaniach 111 punktów. Jest to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełniają mistrzowie dywizji: New York Rangers, Boston Bruins, Florida Panthers, St. Louis Blues oraz Phoenix Coyotes.

Konferencja Wschodnia

Puchar Stanleya

1. New York Rangers – mistrz dywizji atlantyckiej i konferencji wschodniej w sezonie zasadniczym oraz 109 punktów.
2. Boston Bruins – mistrz dywizji północno-wschodniej, 102 punkty
3. Florida Panthers – mistrz dywizji południowo-zachodniej, 94 punkty
4. Pittsburgh Penguins – 108 punktów (51 zwycięstw)
5. Philadelphia Flyers – 103 punktów (47 zwycięstw)
6. New Jersey Devils – 102 punkty (48 zwycięstw)
7. Washington Capitals – 92 punkty (42 zwycięstwa)
8. Ottawa Senators – 92 punkty (41 zwycięstw)

Konferencja Zachodnia

1. Vancouver Canucks – mistrz dywizji północno-zachodniej i konferencji zachodniej w sezonie zasadniczym, zdobywca Presidents’ Trophy oraz 111 punktów.
2. St. Louis Blues – mistrz dywizji centralnej, 109 punktów
3. Phoenix Coyotes – mistrz dywizji pacyficznej, 97 punktów
4. Nashville Predators – 104 punkty (48 zwycięstw)
5. Detroit Red Wings – 102 punkty (48 zwycięstw)
6. Chicago Blackhawks – 101 punktów (45 zwycięstw)
7. San Jose Sharks – 96 punktów (43 zwycięstwa)
8. Los Angeles Kings – 95 punktów (40 zwycięstw)

Drzewko playoff

Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpocznie się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, która rozgrywana będzie w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku Vancouver Canucks) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty.

Finał Pucharu Stanleya

Nagrody

Nagroda	Zawodnik	Drużyna
Art Ross Memorial Trophy	Jewgienij Małkin	Pittsburgh Penguins
Bill Masterton Memorial Trophy	Max Pacioretty	Montreal Canadiens
Calder Memorial Trophy	Gabriel Landeskog	Colorado Avalanche
Conn Smythe Trophy	Jonathan Quick	Los Angeles Kings
Frank J. Selke Trophy	Patrice Bergeron	Boston Bruins
Hart Memorial Trophy	Jewgienij Małkin	Pittsburgh Penguins
Jack Adams Award	Ken Hitchcock	St. Louis Blues
James Norris Memorial Trophy	Erik Karlsson	Ottawa Senators
King Clancy Memorial Trophy	Daniel Alfredsson	Ottawa Senators
Lady Byng Memorial Trophy	Brian Campbell	Florida Panthers
Lester Patrick Trophy	Bob Chase-Wallenstein Dick Patrick
Ted Lindsay Award	Jewgienij Małkin	Pittsburgh Penguins
Mark Messier Leadership Award	Shane Doan	Phoenix Coyotes
Maurice 'Rocket' Richard Trophy	Steven Stamkos	Tampa Bay Lightning
NHL Foundation Player Award	Mike Fisher	Nashville Predators
NHL General Manager of the Year Award	Doug Armstrong	Phoenix Coyotes
NHL Plus/Minus Award	Patrice Bergeron	Boston Bruins
Roger Crozier Saving Grace Award	Brian Elliott	St. Louis Blues
Trofeum Vezina	Henrik Lundqvist	New York Rangers
William M. Jennings Trophy	Brian Elliott Jaroslav Halák	St. Louis Blues
Presidents’ Trophy		Vancouver Canucks
Prince of Wales Trophy		New Jersey Devils
Clarence S. Campbell Bowl		Los Angeles Kings
Puchar Stanleya		Los Angeles Kings

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona NHL