Naiwni aktorzy

Naiwni aktorzy

Les Acteurs de bonne foi

Autor	Pierre de Marivaux
Rodzaj dramatu	komedia
Liczba aktów	1
Wydanie oryginalne
Język	francuski
Data wydania	listopad 1757

Naiwni aktorzy (fr. Les Acteurs de bonne foi) – komedia w jednym akcie Pierre’a de Marivaux wydana w 1757.

Data powstania utworu

Utwór został wydany w listopadzie 1757 roku w le Conservateur^[1][2].

Osoby

Treść

Akcja sztuki rozgrywa się w domu pani Arganty.

Podczas małżeństwa Erasta (siostrzeńca pani Amelin) i Angeliki (córki pani Arganty) pani Amelin wpadła na pomysł komedii, powierza rolę reżysera Merlinowi, lokajowi swojego siostrzeńca. Ten ostatni postanawia stworzyć komedię, w której lokaje i służące będą improwizować i polegać na naturalnym charakterze każdego z nich. Błażej musi poślubić Koletę, a on sam, Merlin, jest zaręczony z Lizetą, pokojówką. Wyobraża sobie, że Błażej zabiegał o Lizetę, podczas gdy on sam zalecał się do Kolety i każe im ćwiczyć. Koleta traktuje całą sprawę bardzo poważnie i zamiast drwić z Merlina, jak jej wolno, odpowiada grzecznie na jego komplementy. Błażej złości się na zachowanie swojej narzeczonej. Lizeta również stwierdza, że Merlin gra swoją rolę z Koletą zbyt naturalnie. Kłócą się. Zwabiona hałasem pojawia się pani Arganta i domaga się, by zaplanowana komedia nie została zagrana. Pani Amelin, która była zainteresowana tą komedią, udaje, że odwołuje planowane małżeństwo jej siostrzeńca Erasta z Angeliką, i że zamierza poślubić Erasta swojej przyjaciółce Aramincie, znacznie od niego starszej. Reakcje pani Arganty i innych bohaterów na tę sytuację stają się niezamierzoną nową komedią. Przybycie notariusza pozwala na szczęśliwe zakończenie.^[3].

Omówienie

Naiwni aktorzy są dowodem na to, że postarzały autor-akademik nie ustawał w poszukiwaniach. Akcja rzeczywista komedii, której bohaterami są występujący aktorzy, miesza się z akcją fikcyjną postaci sztuki rozgrywanej w salonie, co przywodzi na myśl wczesnego Arlekina w szkółce miłości. Ostatnia, godna Pirandella, próba Marivaux znalazła uznanie u odbiorców XX wieku^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Literatura francuska. Adam Antoine (red.). T. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974.
• Pierre de Marivaux: Théâtre. T. 2. Paryż: Haut Cœur et Gayet jeune, 1825.
• Jean Fleury: Marivaux et le marivaudage. Paryż: Plon, 1881.