Narodowodemokratyczna Partia Niemiec

Plakat wyborczy NPD z 2005 r.

Narodowodemokratyczna Partia Niemiec – Unia Ludowa (Nationaldemokratische Partei Deutschlands – Die Volksunion, NPD – Die Volksunion) – niemiecka^[6] partia o programie neonazistowskim i skrajnie prawicowym^{[7][8][9][10]}, jest kontynuatorką istniejącej w latach (1950–1964) Niemieckiej Partii Rzeszy. Założona 28 listopada 1964 w Hanowerze, z połączenia kilku mniejszych partii. NPD liczy ok. 7000 członków (2006). Organem prasowym partii jest Deutsche Stimme (gazeta była do niedawna drukowana w Polsce)^[11]. Skandal finansowy doprowadził partię pod koniec 2008 roku na skraj bankructwa^[12].

Program

W swoim programie postuluje m.in. rewizje granic międzypaństwowych, m.in. z Polską oraz docenienie socjalnego dorobku III Rzeszy. Celem NPD jest również zmiana konstytucji, bezpośrednie wybory prezydenckie, renegocjacja układów międzynarodowych, referendum w sprawie członkostwa w UE i przywrócenie marki niemieckiej^[13]. NPD dąży do wprowadzenia demokracji wzorowanej na szwajcarskich kantonach, które posiadają bardzo szeroką autonomię.

NPD co roku uczestniczy w marszach upamiętniających ofiary bombardowań Drezna^[14][15].

Wyniki wyborcze

Partia nigdy nie miała swojego klubu w Bundestagu. Najbliżej przekroczenia progu wyborczego w wysokości 5% była w roku 1969, gdy zdobyła 4.3% głosów^[16]. W wyborach w 2009 roku zdobyła tylko 1,5% głosów, mniej niż Niemiecka Partia Piracka. W wyborach w 2013 uzyskała poparcie 1,3% głosujących. Było ono największe w okręgach wyborczych graniczących z Republiką Czeską oraz Polską, tj. w Sächsische Schweiz-Osterzgebirge (5,1%), Mecklenburgische Seenplatte I – Vorpommern-Greifswald II (4,6%) oraz w Görlitz (4,2%)^[17].

Najlepszy wynik w wyborach do lokalnych parlamentów NPD odniosło w roku 1968 zdobywając 9,8% głosów w wyborach do Landtagu Badenii-Wirtembergii. W 2004 NPD zdobyła wspólnie z DVU 9,2% w wyborach do parlamentu Saksonii i wprowadziła 12 posłów, z których jedna trzecia opuściła szeregi tego klubu jeszcze przed zakończeniem kadencji. W kolejnych lokalnych wyborach nie wiodło się NPD już tak dobrze: nie udało się jej wprowadzić ani jednego reprezentanta do lokalnych parlamentów Saary, Turyngii i Hamburga (2004), Nadrenii Północnej-Westfalii i Szlezwika-Holsztynu (2005) oraz Nadrenii-Palatynatu, Berlina i Badenii-Wirtembergii (2006). 6 posłów udało się natomiast wprowadzić w 2005 do 71-osobowego parlamentu Meklemburgii-Pomorza Przedniego.

7 czerwca 2009 NPD odniosła sukces w wyborach komunalnych do rad miast w krajach związkowych: Saksonii, Meklemburgii-Pomorzu Przednim, Saksonii-Anhalt, Turyngii, Badenii-Wirtembergii, Nadrenii-Palatynacie i w Kraju Saary zdobywając ponad 100 mandatów radnych.

W 2009 „pakt Niemcy” z DVU został zerwany. Rada Federalna NPD przegłosowała, że wystawi samodzielną listę w wyborach do Landtagu Brandenburgii, Turyngii, Saksonii i Saary.

Po negocjacjach lider NPD Udo Voigt zgodził się jedynie na wspólny start z DVU w wyborach do parlamentu Kraju Związkowego Brandenburgii.

W 2009 w wyborach do landtagu Saksonii NPD uzyskała 5,6% głosów wyborców^[18].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego (2014) partia uzyskała 1,03% głosów, co zapewniło jej jednego europosła.

Próby delegalizacji partii

W 2003 Federalny Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie o delegalizację partii wszczęte na wniosek rządu uzasadniając to tym, że działalność NPD była w dużej części inspirowana przez agentów Federalnego Urzędu Ochrony Konstytucji w kierownictwie partii i nie sposób było odróżnić działań partii od działań wywiadu. Zamiar rozważenia ponownego złożenia przez współrządzące SPD wniosku o delegalizację partii NPD zasugerował przewodniczący Kurt Beck^[19]. Miesiąc wcześniej za takim rozwiązaniem opowiedział się także szef frakcji socjaldemokratów w Bundestagu Peter Struck.

Centralna Rada Żydów w Niemczech domaga się delegalizacji partii NPD^[20].

Kolejny spór o delegalizacje NPD wybuchł pod koniec listopada 2011 roku po rozbiciu skrajnie prawicowej organizacji terrorystycznej Nationalsozialistischer Untergrund^[21].

Finansowanie

Z tytułu dostania się do Landtagu w Schwerinie i stworzenia własnej frakcji z państwowego budżetu NPD otrzymywała rocznie 600 tys. euro^[13].

Oskarżony o oszustwa finansowe i defraudację skarbnik partii Erwin Kremna został aresztowany i postawiony przed sądem za wyprowadzanie pieniędzy z subwencji do sieci prywatnych firm. W maju 2008 Sąd Administracyjny w Berlinie nakazał partii zwrot ponad 850 000 €, których ekwiwalent partia otrzymała pod koniec lat dziewięćdziesiątych^[22].

Akcja plakatowa „Zatrzymać polską inwazję”

„Zatrzymać polską inwazję”, niem. Poleninvasion stoppen to hasło wykorzystywane w akcji plakatowej NPD. Plakaty wywieszono przy granicy z Polską, np. w Löcknitz^[23] i Görlitz, prawdopodobnie po raz pierwszy w maju 2009^[24]. Sąd w Greifswaldzie nakazał zwrócić NPD usunięte plakaty i zezwolić na ich wieszanie^[25]. Później sąd wyższej instancji uznał, że plakaty podżegają do nienawiści i zakazał ich wieszania^[26].

Walka o władzę w partii

Podczas zjazdu 4 kwietnia 2009 Udo Pastörs (deputowany i szef frakcji NPD w Landtagu Meklemburgii-Pomorza Przedniego) wystąpił przeciwko Udo Voigtowi jako kandydat na szefa NPD, jednak przegrał w głosowaniu.

Z NPD w wyniku sporów wcześniej odeszło 4 deputowanych (Klaus Baier, Klaus-Jürgen Menzel, Mirko Schmidt i Jürgen Schön) do Landtagu Saksonii.

Tabela z wynikami w wyborach do Landtagów

Niemcy Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Niemiec Ustrój polityczny Ustrój polityczny Niemiec Konstytucja Konstytucja Niemiec Władza ustawodawcza Bundestag Przewodniczący: Bundesrat Przewodniczący: Władza wykonawcza Prezydent federalny Kanclerz federalny Rząd federalny Niemiec Władza sądownicza System prawny Federalny Trybunał Konstytucyjny Federalny Trybunał Sprawiedliwości Federalny Sąd Administracyjny Federalny Sąd Pracy Federalny Trybunał Finansowy Prokurator generalny Kontrola państwowa Kontrola państwowa Finanse Niemiecki Bank Federalny Samorząd terytorialny Kraje związkowe Niemiec Samorząd terytorialny w Niemczech Partie polityczne Partie polityczne w Niemczech CDU CSU SPD Alternatywa dla Niemiec Sojusz 90/Zieloni FDP Die Linke Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Auswärtiges Amt

Portal Niemcy

Liderzy NPD

• Friedrich Thielen (1964–1967)
• Adolf von Thadden (1967–1971)
• Martin Mussgnug (1971–1990)
• Günter Deckert (1991–1996)
• Udo Voigt (1996–2011)
• Holger Apfel (2011–2013)
• Udo Pastörs (2013–2014)
• Frank Franz (od 2014)

Przypisy

Bibliografia

• Roger Eatwell: Faszyzm: historia. Poznań: 1999. ISBN 83-7120-634-8.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa NPD (niem.)
• Strona Deutsche Stimme (niem.)