Narodowy zasób archiwalny

Narodowy zasób archiwalny – pojęcie, które do archiwistyki polskiej wprowadziła w 1983 r. ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach^[1]. Oznacza dokumentację zawierającą ważne informacje o wszelkich przejawach życia narodu w przeszłości i obecnie, która to dokumentacja w wyniku selekcji została zakwalifikowana do wieczystego przechowywania. Pojęcie to zostało wprowadzone przez ustawę w celu otoczenia opieką państwa wartościowych materiałów archiwalnych, które nie są jego własnością. Narodowy zasób archiwalny dzieli się na państwowy oraz niepaństwowy. Państwowy zasób archiwalny to ten, który jest przechowywany w instytucjach państwowych (np. w archiwach państwowych, bibliotekach itp). i jest własnością państwa. Zasobem niepaństwowym zaś nazywamy tę część dokumentacji, która przechowywana jest w instytucjach niepaństwowych (np. partie polityczne, stowarzyszenia, kościoły itp.) (zasób ewidencjonowany, publiczny) oraz w rękach prywatnych (zasób nieewidencjonowany, prywatny). Dokumentacja prywatna wchodząca w skład narodowego zasobu archiwalnego podlega ochronie jako dobra kultury.

Bibliografia

• Ustawa z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz.U. z 2020 r. poz. 164).
• Robótka, Halina: Wprowadzenie do archiwistyki. Toruń: Wydaw. Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2003. ISBN 83-23115-50-8.
• Halina Robótka, Bohdan Ryszewski, Andrzej Tomczak: Archiwistyka. Warszawa: Państ. Wydaw. Naukowe, 1989. ISBN 83-01086-86-6.

Przypisy