Neoromanizm

Ten artykuł od 2022-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Przykłady budowli neoromańskich

Kościół św. Jakuba Apostoła w Ścinawce Dolnej

Ratusz w Niemczy

F. Schwechten: Zamek Cesarski w Poznaniu

Baszta Rybacka w Budapeszcie

Konkatedra w Ostrowie Wlkp.

Neoromanizm – nurt w architekturze i sztuce XIX- wiecznego historyzmu, nawiązujący do architektury romańskiej.

Neoromanizm rozwinął się w architekturze później niż neogotyk, odwrotnie niż historyczne epoki na których się wzorowały. Największy rozkwit neoromanizmu nastąpił w Niemczech po ich zjednoczeniu, gdzie stanowił on przywołanie nacjonalistycznej romantycznej legendy I Rzeszy Niemieckiej. Faworyzowanie neoromanizmu miało też związek z rosnącą świadomością, że gotyk ma pochodzenie francuskie. Po I wojnie światowej dużo przykładów tej architektury zanikło w Polsce.

W stylu neoromańskim, tak jak i w neogotyku wznoszono głównie kościoły, ponadto (rzadziej) inne budynki użyteczności publicznej, np. teatry. Z europejskimi formami romańskimi nierzadko łączono ozdobne elementy architektury bizantyjskiej. Rzuty kościołów neoromańskich były najczęściej wzorowane na bardziej odpowiadających potrzebom liturgicznym układach kościołów gotyckich lub w przypadku świątyń protestanckich przyjmowały rzut centralny.

Zobacz też

• Henry Richardson
• styl arkadowy