Niebieska Przełączka Wyżnia

	Niebieska Przełączka Wyżnia
	Niebieska Przełączka Wyżnia
	; Niebieska Przełączka Wyżnia pomiędzy Niebieską Turnią pośrodku a Gąsienicową Turnią po prawej
Państwo	Polska
Pasmo	Tatry, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Gąsienicowa Turnia, Niebieska Turnia
Data zdobycia	19 sierpnia 1907 r.
Pierwsze wejście	Z. Kordysówna, Z. Klemensiewicz, R. Kordys
	Położenie na mapie Tatr Niebieska Przełączka Wyżnia
	49°13′09,5″N 20°00′50,8″E/49,219306 20,014111

Niebieska Przełączka Wyżnia (niem. Mittlere Seealmscharte, słow. Vyšná Nebeská štrbina, węg. Felső-Niebieska-csorba^[1]) – położona na wysokości 2247 m mała przełączka we wschodniej grani Świnicy w polskich Tatrach Wysokich, między Gąsienicową Turnią (2279 m) a Niebieską Turnią (2258 m) – tuż na zachód od tej ostatniej^[2]. Północne stoki spod przełączki opadają do Mylnej Kotlinki w najwyższym piętrze Doliny Zielonej Gąsienicowej, zaś południowe do polodowcowego kotła Dolinki pod Kołem (górne piętro Doliny Pięciu Stawów Polskich). Górna część tych stoków, zarówno z południowej, jak i północnej strony, to strome ściany. Stokami południowymi, sporo poniżej przełęczy, prowadzi czerwony szlak turystyczny z Kasprowego Wierchu na Zawrat.

Przełączka ta stanowi najłatwiejszy dostęp do Niebieskiej Turni, jest jednak dostępna tylko dla taterników.

Podobnie jak w przypadku innych pobliskich obiektów, nazwa przełęczy pochodzi nie od barwy niebieskiej, ale od góralskiego nazwiska: Niebies^[3].

Pierwsze wejścia:

latem: Zofia Kordysówna, Zygmunt Klemensiewicz i Roman Kordys, 19 sierpnia 1907 r.,
zimą: Wiesław Jaroszewski, Bogusław Kazimierowicz i Jan Sawicki, 4 stycznia 1936 r.^[4]

Przypisy

↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2019-01-04].
↑ Orla Perć. Mapa 1:5000. Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/2006. ISBN 83-87873-42-X.
↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część I. Liliowe – Mały Kościelec. Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.