Nihon-shoki
 | |||||||
| Nazwa japońska | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Nihon-shoki (jap. 日本書紀 Nihon-shoki; także 日本紀 Nihongi; pol. „Kroniki japońskie”) – dzieło historiograficzne, którego kompilację ukończono w 720 roku. Wykorzystano w nim liczne, wcześniejsze źródła: kroniki rodów arystokratycznych z dworem cesarskim na czele i ustne przekazy ludowe. Opisano wierzenia i zwyczaje lokalne. Udokumentowano kontakty z Chinami i Koreą. Powołano się na listy, notatki i inne kroniki, także dzieła chińskie i koreańskie. W 30 zwojach ujęto japońską mitologię (dwa pierwsze zwoje) oraz historię rodu cesarskiego począwszy od cesarza Jimmu, a na cesarzowej Jitō skończywszy.
Nihongi spisano w całości w klasycznym języku chińskim, a jedynie wiersze i nazwy własne – w języku japońskim (w tym przypadku do zapisu użyto znaków chińskich w ich wartości fonetycznej, czyli tzw. man’yōgany). Treść wykazuje wpływy typowo chińskiej erudycji, przytaczanych jest na przykład kilka wersji tej samej historii.
Kroniki stanowią nieprzerwanie przedmiot badań specjalistów i nieocenione źródło wiedzy na temat historii Japonii. Przytaczają, porównują i komentują dane z wcześniejszych, nieistniejących już źródeł (uzupełniają te dane, podają wariant oficjalny, jednocześnie odwołując się do wersji spotykanych w innych źródłach).
Nihon-shoki, podobnie jak Kojiki, powstało na rozkaz cesarski w celu umocnienia autorytetu władcy i jego rodu. Oba dzieła zostały podniesione do rangi „ksiąg świętych” i stały się źródłem do spreparowania pradziejów Japonii. Od okresu Meiji do roku 1945 stanowiły podstawę powszechnego systemu nauczania[1].
Eseistyczną prezentacją tematyki mitologiczno-historycznej, zawartej w Nihongi, jest książka prof. Wiesława Kotańskiego pt. Opowieści o pierwszych władcach Japonii (Iskry, Warszawa 1990).
Niezgodności chronologiczne
Niezgodność chronologiczną Nihon-shoki widać w zestawieniu ze źródłami koreańskimi.
- Według Nihon-shoki w 55 roku regencji Jingū (255?) zmarł koreański król Chogo z Baekje, zaś w 65 roku (265?) zmarł król Chimnyu i jego następcą został Jinsa[2] – wg Samguk sagi było to odpowiednio w 375 i 385 roku[3]. W obu tych przypadkach datacja z Nihon-shoki jest więc przesunięta o 120 lat (dwa 60-letnie cykle kalendarzowe) wstecz względem pewniejszej chronologii koreańskiej.
- Wg Nihon-shoki w okresie rządów Ōjina zmarł król Baekje imieniem Ahwa i jego następcą został Jeonji, który wcześniej przebywał w Japonii[4]. Wg Samguk sagi król Baekje Asin ustanowił „przyjazne relacje z państwem Wa” i wysłał tam swojego syna Jeonji w 397 roku, zaś zmarł w 405 roku[3].
Źródła chińskie w ogóle nie zawierają wzmianek o Japonii między 266 i 413 rokiem[5].
Przypisy
- ↑ Jolanta Tubielewicz: Historia Japonii, Ossolineum, Wrocław 1984, ISBN 83-04-01486-6; str. 18.
- ↑ Нихон сёки – анналы Японии, L.M. Jermakowa (tłum.), t. 1, Moskwa: Гиперион, 1997, s. 283 (ros.).
- ↑ a b Kim Bu-sikB., Samguk sagi, M.N. Pak (tłum.), t. 2, Moskwa: Vostochnaya literatura, 1995 (ros.).
- ↑ Нихон сёки – анналы Японии, L.M. Jermakowa (tłum.), t. 1, Moskwa: Гиперион, 1997, s. 285–296 (ros.).
- ↑ Charles T. Keally, Kofun Culture, Japanese Archaeology, 27 kwietnia 2009 [dostęp 2022-01-14] (ang.).
Zobacz też
| Mityczne teksty |
|
|---|---|
| Japoński mit stworzenia | |
| Mitologia Takamagahara | |
| Mitologia Izumo | |
| Mitologia Hyūga | |
| Wiek ludzi |
|
| Mityczne miejsca |
|
| Buddyzm w Japonii | |
| Siedmioro bogów szczęścia |
Media użyte na tej stronie
Japanese Sun goddess Amaterasu emerging from a cave. (This is a part of the full artwork).
Gozu Tennō kills a dragon to save Princess Inada. He, whose name literarily means "ox-headed heavenly king," is a deity of Buddhist origin considered identical to Shinto's Susano'o no Mikoto. Note that Tennō (天王) here means "heavenly king" and is distinguished from Japanese Emperor's title Tennō (天皇), though the two share the same pronunciation.
A page from the Tanaka version of the Nihon Shoki