Nikifor Maruszeczko

Nikifor Maruszeczko

Maruszeczko podczas procesu, 1938
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1913 Korzenica
Data śmierci	8 sierpnia 1938
Zawód, zajęcie	przestępca

Maruszeczko eskortowany przez policjantów, w drodze do sali sądowej, 1938

Nikifor Maruszeczko (ur. 15 marca 1913 w Korzenicy^[1], zm. 8 sierpnia 1938) – jeden z najgroźniejszych polskich przestępców międzywojennych.

Życiorys

Urodził się na Podkarpaciu; ojca nigdy nie poznał, był wychowywany przez matkę-alkoholiczkę. Jako dziecko wędrował po okolicznych wsiach z kapelą podwórkową, lecz szybko wszedł na drogę przestępstwa. Po raz pierwszy został aresztowany za kradzież portfela w wieku 14 lat, za co trafił do domu poprawczego.

Na początku lat trzydziestych XX wieku wyjechał na Górny Śląsk, gdzie szybko zyskał sławę brutalnego i bezwzględnego przestępcy. Dokonał kilku morderstw, głównie na tle rabunkowym. Trafił na listę najbardziej poszukiwanych osób w kraju, lecz kilkakrotnie uchodził obławom policyjnym. Ukrywał się m.in. w Berlinie, gdzie kontynuował przestępczą działalność.

Znany ze skłonności do nadużywania alkoholu. Wielokrotnie dokonywał przestępstw w stanie nietrzeźwym. Nałóg alkoholowy przyczynił się do spektakularnego końca jego działalności. 8 stycznia 1938 roku Maruszeczko wszczął awanturę w restauracji Hotelu „Pod Orłem” w Białej Krakowskiej. Rozpoznany przez klientów (w gazetach drukowano jego portrety pamięciowe) próbował ucieczki, lecz został schwytany i oddany w ręce policjantów.

Od października do grudnia 1937 roku zamordował cztery osoby, w tym dwóch policjantów. W trakcie procesu był sądzony tylko za zabicie jednego policjanta i ciężkie zranienie innego. 24 lutego 1938 roku został skazany na karę śmierci przez powieszenie^[2]. Wyrok wykonano 8 sierpnia 1938 roku.

Ofiary

Przypisy

Literatura

• Na podstawie książki Miłość, pieniądze i śmierć: Pitaval rzeszowski Ryszarda Dzieszyńskiego.