Nikołaj Trawin

Nikołaj Trawin

Николай Васильевич Травин

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	23 lutego 1898 Boryszewskaja Swoboda
Data śmierci	1964
Przebieg służby
Lata służby	1916–1964
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Dowództwo OPL Dowództwo Wojsk OPL OK
Stanowiska	dowódca OPL dowódca Wojsk OPL OK
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna domowa w Rosji II wojna światowa
Odznaczenia

Nikołaj Trawin, ros. Николай Васильевич Травин (ur. 11 lutego^?/ 23 lutego 1898 we wsi Boryszewskaja Swoboda^[1], zm. 1964) – generał major artylerii Armii Radzieckiej i generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Nikołaj Trawin urodził się 23 lutego 1898 w miejscowości Boryszewskaja Swoboda, w guberni symbirskiej, w rodzinie Wasyla. Skończył 8 klas szkoły realnej. W lutym 1916 został wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego i przydzielony do Szkoły Junkrów Artylerii. W sierpniu 1916, po ukończeniu szkoły i awansie na chorążego, został dowódcą plutonu artylerii^[2].

W sierpniu 1918 ochotniczo wstąpił do Armii Czerwonej, gdzie był dowódcą plutonu, potem dowódcą baterii. W sierpniu 1919 został szefem łączności i adiutantem samodzielnego dywizjonu artylerii. Walczył w wojnie domowej w Rosji. Od stycznia 1932 dowódca dywizjonu artylerii przeciwlotniczej, od stycznia 1937 szef sztabu, a od czerwca 1937 dowódca pułku artylerii przeciwlotniczej. Brał udział w agresji sowieckiej na Finlandię 1939-1940. Jesienią 1940 został dowódcą korpusu obrony przeciwlotniczej w rejonie Leningradu^[2].

Uczestnik wojny wojny z Niemcami. Od maja 1943 jako dowódca dywizji artylerii przeciwlotniczej. 1 lipca 1944 awansował na generała majora artylerii. W listopadzie 1944 został dowódcą artylerii - zastępcą dowódcy Leningradzkiej Armii Przeciwlotniczej. Od września 1946 dowodził korpusem artylerii przeciwlotniczej, a od maja 1949 artylerią Leningradzkiego Rejonu Obrony Powietrznej Kraju^[2].

8 stycznia 1950 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała brygady. 23 stycznia 1950 został wyznaczony na stanowisko komendanta Grupy Organizacyjno-Przygotowawczej Dowództwa Obrony Przeciwlotniczej. 21 marca 1950 został mianowany dowódcą Obrony Przeciwlotniczej, a 12 lipca 1951 dowódcą Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju^[2]. 13 listopada 1952 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i odesłany do ZSRR^[3]. Na stanowisku dowódcy Wojsk OPL OK zastąpił go generał brygady Sergiusz Sazonow^[4].

Życie prywatne

Podczas służby w LWP mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Jefgieniją. Małżeństwo miało syna i córkę (bliźnięta urodzone w 1922)^[5].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1952)
• Order Lenina
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
• Order Kutuzowa II stopnia

Przypisy

Bibliografia

• Stefan Czmur, Waldemar Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Dom Wydawniczy „Bellona” i Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, Warszawa-Poznań 2003, ISBN 83-11-09587-6, ISBN 83-902541-3-1.
• Henryk Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 143-144.
• Edward JanE.J. Nalepa Edward JanE.J., Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943-1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795 .