Nikodem (arcybiskup Serbii)

Nikodem I Никодим I Пећки
święty hierarcha
Data śmierci	1325
Czczony przez	Cerkiew prawosławną
Wspomnienie	11/24 maja

Nikodem I (serb. Никодим I Пећки) (ur. ?, zm. 1325) – serbski biskup prawosławny, dziesiąty w historii zwierzchnik Serbskiego Kościoła Prawosławnego z tytułem arcybiskupa serbskiego.

Od 1311 był przełożonym monasteru Chilandar.

W 1316, po śmierci Sawy III, został arcybiskupem Serbii.

W latach 1318–1319 zapisał notę autobiograficzną w swoim dziele „Wizyta w Konstantynopolu”. Przetłumaczył na język serbski Typikon św. Sawy Uświęconego^[1].

Prawdopodobnie wyjednał u Stefana II Milutina zgodę na powrót księcia Stefana Deczańskiego z wygnania w Konstantynopolu w 1320 (jest też możliwe, że mediatorem w tej sprawie był cesarz Andronik II i przedstawiciele duchowieństwa bizantyjskiego)^[2]. Po śmierci Stefana II, wybuchła wojna domowa między dwoma synami Milutina: Stefanem Konstantynem, najprawdopodobniej przewidzianym przez ojca na następcę, i Stefanem Deczańskim (trzecią stroną był Władysław Dragutinowicz). Kościół poparł tego drugiego i 6 stycznia 1322 Nikodem koronował go na króla Serbii, a jego syna Stefana Duszana na „młodego króla” (była to pierwsza taka koronacja w historii Serbii). Koronacja nastąpiła najprawdopodobniej po pokonaniu i zabiciu Konstantyna w wojnie domowej^[3].

W Kościele prawosławnym Nikodem jest uznawany za świętego i ma swoje wspomnienie 11/24 maja (zależnie od przyjętego kalendarza)^[4].

Przypisy

Bibliografia

• John Van Antwerp Fine: The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. University of Michigan Press, 1994. ISBN 0-472-08260-4. (ang.)