Niszczyciele typu Guadiana

Niszczyciele typu Guadiana

NRP „Guadiana” w 1915 r.
Kraj budowy	Wielka Brytania  Portugalia
Użytkownicy	Marinha Portuguesa
Stocznia	Yarrow Shipbuilders, Glasgow Estaleiro Real de Lisboa, Lizbona
Wejście do służby	1913-1924
Wycofanie	1931-1945
Zbudowane okręty	4
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 515 ton pełna: 660 t
Długość	73,2 metra
Szerokość	7,2 m
Zanurzenie	2,3 m
Napęd	2 zespoły turbin parowych Parsonsa o łącznej mocy 11 000 KM 3 kotły Yarrow, 2 śruby
Prędkość	27 węzłów
Zasięg	1600 Mm przy prędkości 15 węzłów
Załoga	80
Uzbrojenie	1 działo kal. 100 mm 2 działa kal. 76 mm (2 x I) 4 wt kal. 450 mm (2 x II)

Niszczyciele typu Guadiana – portugalskie niszczyciele z początku XX wieku. W latach 1913–1924 w stoczniach Yarrow Shipbuilders w Glasgow i Estaleiro Real de Lisboa w Lizbonie zbudowano cztery okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Marinha Portuguesa w latach 1913–1924. Trzy okręty skreślono z listy floty w latach 30., a ostatni – „Tâmega” – został wycofany ze służby w 1945 roku.

Projekt i budowa

Projekt okrętów typu Guadiana powstał w brytyjskiej stoczni Yarrow Shipbuilders i był zbliżony do budowanych dla Royal Navy niszczycieli typu River^[1].

Wszystkie okręty typu Guadiana zostały zbudowane w stoczni Yarrow w Glasgow, a następnie przetransportowane w gotowych sekcjach i zmontowane w stoczni Estaleiro Real de Lisboa w Lizbonie^[1][2]. Jednostki zostały zwodowane w latach 1913–1922, a ukończono je w latach 1913–1924^[1][2][a].

Dane taktyczno-techniczne

„Douro” między 1913 a 1915 r.

Okręty typu Guadiana były niewielkimi niszczycielami o długości 73,2 metra, szerokości 7,2 metra i maksymalnym zanurzeniu 2,3 metra^[1][2]. Wyporność standardowa wynosiła 515 ton, zaś pełna 660 ton^[1][2]. Okręty napędzane były przez dwa zestawy turbin parowych Parsonsa o łącznej mocy 11 000 KM, do których parę dostarczały trzy kotły Yarrow^[1][2]. Prędkość maksymalna napędzanych dwiema śrubami okrętów wynosiła 27 węzłów^[2][3][b]. Okręty mogły zabrać zapas węgla o masie 146 ton, co zapewniało maksymalny zasięg 1600 Mm przy prędkości 15 węzłów^[1][2][c].

Na uzbrojenie artyleryjskie okrętów składały się: pojedyncze działo kalibru 100 mm A10 L/45 i dwa pojedyncze działa kal. 76 mm L/40^[1][2]. Uzbrojenie uzupełniały dwa podwójne aparaty torpedowe kal. 450 mm (18 cali)^[1][2][d].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 80 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1][2].

Służba

Pierwsza para okrętów („Douro” i „Guadiana”) została przyjęta w skład Marinha Portuguesa w latach 1913–1915, a kolejna („Vouga” i „Tâmega”) dopiero po zakończeniu I wojny światowej (w latach 1920–1924)^[1]. 1 maja 1931 roku zatonęła „Vouga”^[1][2]. W tym samym roku ze służby został wycofany „Douro”^[1][2][e], a w 1934 roku „Guadiana”^[1][5]. Najdłużej służył „Tâmega”, który podczas II wojny światowej pełnił funkcję okrętu szkolnego^[1]. Jednostka została skreślona z listy floty w 1945 roku^[1][2][f].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2018-05-06]. (ang.).
• Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Ivan Gogin: GUADIANA destroyers (1913-1924). Navypedia. [dostęp 2018-05-07]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).