Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1968

Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1968

Kod MKOl	NZL
Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1968 Grenoble
Chorąży	Thomas Huppert
Liczba zawodników	6 w 3 konkurencjach w 1 dyscyplinie
Medale Pozycja: –. Złoto 0 Srebro 0 Brąz 0 Razem 0

Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1968 – sześcioosobowa kadra sportowców reprezentujących Nową Zelandię na igrzyskach w 1968 roku w Grenoble.

Reprezentacja składała się z dwóch kobiet i czterech mężczyzn, którzy wystąpili w jednej z dziesięciu dyscyplin, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do kalendarza igrzysk^[1]. Wszyscy zawodnicy wystartowali w zawodach narciarstwa alpejskiego i dla każdego z nich był to debiut na igrzyskach olimpijskich. Najmłodszym reprezentantem Nowej Zelandii była niespełna osiemnastoletnia Margot Blakely, najstarszym zaś mający dwadzieścia pięć lat Thomas Huppert^[1], który był jednocześnie chorążym reprezentacji^[2].

W składzie reprezentacji znajdował się również Chris Womersley, który jednak z powodu kontuzji nie wystartował w żadnej konkurencji^[3], a także dwóch oficjeli^[4]. Rolę attaché olimpijskiego pełnił Jacques Arthaud^[5].

Nowozelandzki Komitet Olimpijski, powstały w 1911 roku i uznany przez MKOl w roku 1919^[6], po raz pierwszy wysłał zawodników na zimowe igrzyska w 1952 roku, a następnie w roku 1960. Brak reprezentacji w latach 1956 i 1964 spowodowany był niskim w ocenie selekcjonerów kadry poziomem zawodników^[3]. Igrzyska w Grenoble były zatem trzecim startem Nowozelandczyków – w poprzednich dwóch występach reprezentanci tego kraju nie zdobyli żadnego medalu^[2].

Najwyższą pozycję – trzydziestą – zajęła Anne Reid w żeńskim slalomie^[4], wyprzedzając jednakże tylko jedną zawodniczkę^[7]. Za najlepszy wynik Nowozelandzki Komitet Olimpijski uznał zatem 42. lokatę Roberta Palmera wśród 73 sklasyfikowanych w zjeździe zawodników^[3].

Wyniki

Narciarstwo alpejskie

Wszyscy reprezentanci Nowej Zelandii na tych igrzyskach – dwie kobiety i czterech mężczyzn – wystartowali w narciarstwie alpejskim^[8]. Wzięli oni udział we wszystkich trzech konkurencjach zaliczając łącznie piętnaście startów^[9][10].

Trzech Nowozelandczyków zaprezentowało się w rozegranym 9 lutego zjeździe. Spośród siedemdziesięciu trzech zawodników, którzy ukończyli zawody, Robert Palmer był 42., Thomas Huppert 61., przejazd Murraya Gardnera zakończył się zaś dyskwalifikacją^[11][12]. Triumfatorem okazał się Francuz Jean-Claude Killy, który zwyciężył również z pozostałych dwóch męskich konkurencjach^[9].

Żeńska rywalizacja w tej konkurencji odbyła się dzień później – Anne Reid zajęła 37. lokatę na trzydzieści dziewięć uczestniczących zawodniczek, z których jedna przejazdu nie ukończyła. Najszybsza na trasie zjazdu była Austriaczka Olga Pall^[13][14].

W rozegranym w dniach 11 i 12 lutego slalomie gigancie prócz nowozelandzkiej trójki, która zadebiutowała w zjeździe, zaprezentował się również Michael Dennis. Robert Palmer nie został sklasyfikowany nie ukończywszy pierwszego przejazdu, pozostali nowozelandzcy narciarze w obu przejazdach plasowali się w ósmej dziesiątce^[15][16]. Michael Dennis, Thomas Huppert i Murray Gardner zajęli zatem odpowiednio miejsca 74–76^[17][18].

Cała czwórka wystąpiła także 16 lutego w slalomie. Wyścigi eliminacyjne rozgrywane były w sześcioosobowych grupach, z których do fazy finałowej awansowała czołowa dwójka^[19]. Pozostali zawodnicy mogli jednak uzyskać awans jako zwycięzcy swojej czteroosobowej grupy w drugiej rundzie^[20]. Żaden z Nowozelandczyków nie uzyskał premiowanego miejsca i nie awansował do rozegranej dzień później rundy finałowej^[21][22], a tym samym nie został sklasyfikowany^[23].

Slalom kobiet odbył się 13 lutego i wystartowały w nim obie reprezentantki Nowej Zelandii. Margot Blakely w olimpijskim debiucie nie ukończyła pierwszego przejazdu, a odniesiona wówczas kontuzja wyeliminowała ją z dalszych startów^[3]. Anne Reid ponownie uplasowała się na przedostatniej pozycji, a wśród trzydziestu jeden sklasyfikowanych zawodniczek najlepsza okazała się Francuzka Marielle Goitschel^[7][24].

W przeciwieństwie do męskiego slalomu giganta żeńska rywalizacja odbywała się nadal w formie jednego przejazdu. 15 lutego Anne Reid zajęła ostatnią, 42. pozycję, ze stratą ponad dwudziestu jeden sekund do zdobywczyni złotego medalu, Kanadyjki Nancy Greene^[25][26].

Mężczyźni

• Michael Dennis
• Murray Gardner
• Thomas Huppert
• Robert Palmer

Kobiety

• Margot Blakely
• Anne Reid

Uwagi

Przypisy