Oberon (księżyc)
 Zdjęcie wykonane przez sondę Voyager 2 | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia | 11 stycznia 1787 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka | 583 500 km[1] |
| Mimośród | 0,0014[1] |
| Okres obiegu | 13,46 d[1] |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 0,068°[1] |
| Długość węzła wstępującego | 279,771°[1] |
| Argument perycentrum | 104,400°[1] |
| Anomalia średnia | 283,088°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa | 1522 km |
| Powierzchnia | 7,29 × 106 km² |
| Objętość | 1,85 × 109 km³ |
| Masa | (3,01 ± 0,07) × 1021 kg |
| Średnia gęstość | 1,63 g/cm³ |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,346 m/s² |
| Prędkość ucieczki | 0,73 km/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi | synchroniczny |
| Albedo | 0,23 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | |
| Temperatura powierzchni | 61 K |
Oberon (Uran IV) – drugi co do wielkości, najbardziej zewnętrzny satelita spośród pięciu głównych księżyców Urana. Został odkryty 11 stycznia 1787 przez Williama Herschela.
Nazwa
Nazwy tego oraz pozostałych czterech największych satelitów Urana zostały zaproponowane przez syna Herschela w 1852 roku jako życzenie Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył Ariela oraz Umbriela.
Wszystkie księżyce Urana nazwane są imionami postaci z dzieł Williama Szekspira lub Aleksandra Pope’a. Nazwa Oberon pochodzi od króla elfów, Oberona ze Snu nocy letniej Szekspira.
Właściwości fizyczne
Jedyne wysokiej jakości zdjęcia Oberona pochodzą z sondy kosmicznej Voyager 2, która sfotografowała księżyc podczas jego przelotu w odległości 470 600 km od księżyca w styczniu 1986 roku[3]. Wykonane zdjęcia pokrywają około 40% powierzchni, przy czym tylko dla ok. 25% powierzchni uzyskano rozdzielczość do 6 km, pozwalającą na sporządzenie mapy geologicznej. Zdjęcia pochodzą z południowej półkuli księżyca, która podczas przelotu była oświetlona przez Słońce[4].
Oberon jest księżycem lodowym, składa się w około 50% z lodu, w 30% z krzemianów oraz w 20% ze składników węglowo-azotowych wiązanych metanem. Na jego powierzchni znajdują się liczne kratery, które pokryte są nieznanym ciemnym materiałem.
Naukowcy rozpoznają jedynie dwa typy struktur geologicznych Oberona: kratery uderzeniowe oraz wąskie depresje.
Zobacz też
- Ukształtowanie powierzchni Oberona
- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09].
- ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
- ↑ Stone, E.C.. The Voyager 2 Encounter With Uranus. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14873–14876, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14873.
- ↑ Plescia, J. B.. Cratering history of the Uranian satellites: Umbriel, Titania and Oberon. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14918–14932, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14918.
Linki zewnętrzne
- Oberon. W: Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-19)].
- Oberon (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25].
| wewnętrzne (13) | |
|---|---|
| główne (5) | |
| nieregularne (9) |
- Lista jest posortowana według odległości od Urana. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
Diameter comparison of the Uranian moon Oberon, Moon, and Earth.
Scale: Approximately 28.9 km per pixel.
Original Caption Released with Image: This Voyager 2 picture of Oberon is the best the spacecraft acquired of Uranus' outermost moon. The picture was taken shortly after 3:30 a.m. PST on Jan. 24, 1986, from a distance of 660,000 kilometers (410,000 miles). The color was reconstructed from images taken through the narrow-angle camera's violet, clear and green filters. The picture shows features as small as 12 km (7 mi) on the moon's surface. Clearly visible are several large impact craters in Oberon's icy surface surrounded by bright rays similar to those seen on Jupiter's moon Callisto. Quite prominent near the center of Oberon's disk is a large crater with a bright central peak and a floor partially covered with very dark material. This may be icy, carbon-rich material erupted onto the crater floor sometime after the crater formed. Another striking topographic feature is a large mountain, about 6 km (4 mi) high, peeking out on the lower left limb. The Voyager project is managed for NASA by the Jet Propulsion Laboratory.
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
This image of Uranus was compiled from images returned Jan. 17, 1986, by the narrow-angle camera of Voyager 2. The spacecraft was 9.1 million kilometers (5.7 million miles) from the planet, several days from closest approach. This picture has been processed to show Uranus as human eyes would see it from the vantage point of the spacecraft. The picture is a composite of images taken through blue, green and orange filters. The darker shadings at the upper right of the disk correspond to the day-night boundary on the planet. Beyond this boundary lies the hidden northern hemisphere of Uranus, which currently remains in total darkness as the planet rotates. The blue-green color results from the absorption of red light by methane gas in Uranus' deep, cold and remarkably clear atmosphere.