Odessa

Odessa
Одеса
Ilustracja
HerbFlaga
HerbFlaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 odeski

Burmistrz

Hennadij Truchanow (p.o.)

Powierzchnia

162,42[1] km²

Wysokość

40 m n.p.m.

Populacja
• liczba ludności


1 010 537
(1 stycznia 2022)

Nr kierunkowy

+ 380 (0)482

Kod pocztowy

65000-480

Tablice rejestracyjne

BH

Podział miasta

8 dzielnic

Położenie na mapie obwodu odeskiego
Mapa konturowa obwodu odeskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Odessa”
Położenie na mapie Ukrainy
Ziemia46°28′N 30°44′E/46,466667 30,733333
Strona internetowa
Portal Ukraina
Panorama miasta

Odessa (ukr. Одеса, Odesa, ros. Одесса, Odiessa) – miasto i stolica obwodu odeskiego Ukrainy, położone nad Morzem Czarnym. Na początku 2020 roku, z liczbą mieszkańców przekraczającą 1 mln, Odessa zajmowała trzecie miejsce (po Kijowie i Charkowie) wśród najludniejszych ukraińskich miast.

W 2009 roku historyczne centrum miasta zostało wpisane na ukraińską listę informacyjną UNESCO – listę obiektów, które Ukraina zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2].

Historia

Pozostałości greckich starożytnych osad w centrum Odessy

W starożytności na terenie Odessy istniały dwie osady greckie: „Isiaka” i „Istrian”. Od 337 roku tereny te należały do Gotów, w 390 przejęli je Hunowie, a w 453 Kutrigurzy (potomkowie Hunów). W 520 znalazły się pod panowaniem Awarów, w 620 Bułgarów (Hordy Asparucha) do 830 roku, kiedy zdobyli je Madziarowie.

Od XIV wieku na terenie Odessy istniała tatarska warownia Chadżybej podległa Chanatowi Krymskiemu. W wyniku podbojów litewskich pod koniec XIV w., od 1392 r. do końca lat 40. XV w. terytorium między Dniestrem i Dnieprem pozostawało pod władzą Wielkiego Księstwa Litewskiego pozostającego w unii z Polską. Witold Kiejstutowicz zbudował na brzegu Morza Czarnego fortyfikacje, między innymi rozbudował twierdzę Chadżybej, ulokowaną dokładnie w miejscu dzisiejszej Odessy. Według Jana Długosza, w 1415 r. Władysław Jagiełło wysłał kilka statków z pszenicą z portu „Kaczybueiow”[3]. W 1442 roku król Władysława III Warneńczyk nadał Chadżybej w dożywocie kasztelanowi i staroście kamienieckiemu Teodorykowi z Buczacza.

Po okresie przynależności do Litwy, w 1529 twierdza znalazła się w osmańskim regionie Jedysan (tur. Yeni Dünya, czyli Nowy Świat). Pozostała turecka aż do końca XVIII wieku.

W nocy z 13 na 14 września 1789 r. turecki Chadżybej został zdobyty dla Rosji przez Kozaków pod dowództwem Hiszpana Jose de Ribasa. Dało to impuls do powstania miasta, które oficjalnie rozpoczęto budować 22 sierpnia 1794 roku według projektu pochodzącego z Brabancji inżyniera François Sainte de Wollanta i nazwano Odessa. Zarządzający miastem od 1804 roku gubernator de Richelieu ukończył budowę portu. W 1822 roku wpływy z ceł wyniosły 40 mln rubli, co stanowiło ponad 14 procent ówczesnego dochodu Rosji. W XIX wieku miasto stało się głównym portem obsługującym eksport rosyjskiego zboża. Dzięki temu stało się jednym z najbogatszych i najszybciej rozwijających się miast carskiej Rosji.

W 1795 miasto miało 2250 mieszkańców, a w 1814 – 25 tys. Potem wzrost liczby ludności był jeszcze szybszy: w 1850 – 100 tys., w 1873 – 185 tys., w 1884 – 225 tys., w 1900 – 450 tys. Przed wybuchem I wojny światowej miasto stało się czwartym najważniejszym miastem Imperium Rosyjskiego, po Petersburgu, Moskwie i Warszawie.

Odessa ok. 1895 roku

W tym okresie społeczność żydowska Odessy doznawała aż sześciokrotnie pogromów: w 1821, 1859, 1871, 1881, 1900 i 1905[4]. Masakra w roku 1905, która rozgorzała podczas drugiej fali pogromów w Rosji, kosztowała życie od 500 do 2500 żydowskich mieszkańców Odessy, zaś od 300 do kilku tysięcy zostało rannych[4][5].

Po rewolucji w 1917 r. miasto straciło swoją wyjątkową rolę i nigdy nie odzyskało poprzedniej świetności. Na początku 1918 miasto stało się stolicą Odeskiej Republiki Radzieckiej. W marcu 1918 r., gdy po traktacie brzeskim na terytorium Rosji wkroczyły wojska niemieckie, Odessa została włączona do marionetkowego Państwa Ukraińskiego rządzonego, za aprobatą niemiecką, przez hetmana Pawła Skoropadskiego. W listopadzie 1918 r. wojska niemieckie i austro-węgierskie opuściły Odessę. Kontrolę nad Odessą usiłowali przejąć zwolennicy różnych stronnictw; 11 grudnia do miasta wkroczyły oddziały ukraińskiego Dyrektoriatu, lecz sześć dni później w miejscowym porcie pojawiły się interwencyjne wojska francuskie, które pomogły przejąć miasto białym Rosjanom z Armii Ochotniczej[6]. Rządy białych i Francuzów w Odessie trwały do początku kwietnia 1919 r., gdy Francuzi opuścili miasto, bez walki oddając je nadchodzącym oddziałom Armii Czerwonej[7]. Ich z kolei rządy w Odessie trwały do sierpnia 1919 r., gdy miasto odbili biali[8]. Odessa została ostatecznie zajęta przez Armię Czerwoną na początku lutego 1920 r.[9]

W latach 1941–1944 Odessa była pod zarządem Rumunii pod nazwą Antonescu (na cześć marszałka Iona Antonescu). W 1941 roku Rumuni wraz z Niemcami dokonali eksterminacji 50 tysięcy Żydów zamieszkujących miasto[10].

Polacy w Odessie

Rezydencje polskie w Odessie
Pałac Beliny-Brzozowskiego
Pałac Olgi Potockiej
Pałac Aleksandra Potockiego
Pałac Bolesława Potockiego
Pałac Szydłowskiego

Wraz z założeniem miasta na mocy ukazu carycy Katarzyny II z lipca 1795 roku ponad 100 polskich rodzin szlacheckich przybyło do miasta z zamiarem poprawienia swojego bytu. W Odessie gościli między innymi Julian Ursyn Niemcewicz (Podróże historyczne) i Józef Ignacy Kraszewski (Wspomnienia z Odessy, Jedysanu i Budżaku), a na zesłaniu przebywał Adam Mickiewicz (Sonety odeskie). W Odessie działali także m.in. polski wynalazca Stefan Drzewiecki oraz Seweryn Potocki, który wybudował tutaj w latach 1805–1810 pałac klasycystyczny istniejący do dnia dzisiejszego przy ul. Sofijskiej i od 1899 mieszczący Muzeum Sztuk Plastycznych. W Odessie działali również polscy architekci: Feliks Gąsiorowski (Hotel Imperiał/Spartak, dom Nowikowa, Muzeum Archeologiczne), Lew Włodek (Hotel Pasaż), Mikołaj Tołwiński (m.in. Biblioteka Uniwersytecka i inne budynki uniwersyteckie, Dyrekcja Kolei), Władysław Dąbrowski (m.in. szpital miejski, kościół św. Klemensa). Na początku XX wieku powstał w Odessie „Dom Polski”. W mieście istniały dwie księgarnie polskie, ostatnią zamknięto w 1990 roku. Jedną z największych aptek prowadzili Gajewski i Popowski. Działało tu wielu polskich lekarzy, adwokatów i inżynierów.

W 1897 roku w mieście żyło 17 395 Polaków. Przed wybuchem I wojny światowej żyło w mieście ok. 25–30 tys. Polaków. Najwięcej było wtedy Rosjan i Żydów.

W 1913 roku polski kompozytor i pedagog Witold Maliszewski założył Konserwatorium w Odessie i został jego pierwszym dyrektorem[11]. U schyłku I wojny światowej powstał Oddział Polski w Odessie.

Polacy z Odessy prześladowani byli szczególnie w latach 1922 i 1937 (operacja polska NKWD).

Klimat

Odessa znajduje się na pograniczu strefy klimatu subtropikalnego[12][13] (w klasyfikacji klimatów Köppena: Cfa) oraz klimatu kontynentalnego wilgotnego (w klasyfikacji klimatów Köppena: Dfa)[14][15].

Średnia temperatura i opady dla Odessy
MiesiącStyLutMarKwiMajCzeLipSieWrzPaźLisGruRoczna
Średnie temperatury w dzień [°C]2,22,87,713,620,625,028,128,222,115,19,84,415,1
Średnie dobowe temperatury [°C]-0,40,24,510,116,620,823,623,518,011,97,11,811,5
Średnie temperatury w nocy [°C]-3,2-2,61,77,113,016,919,419,114,28,74,4-1,08,2
Opady [mm] 48,136,029,624,836,940,041,931,445,538,538,433,5444,7
Średnia liczba dni z opadami11,28,98,06,27,57,65,54,55,46,47,67,986,8
Wilgotność [%]83817874717066657277828475
Średnie usłonecznienie (w godzinach)778012518626529131430224016977572183
Źródło: climatebase.ru[16] (od 2000 r.)
Średnia dobowa temperatura morza (°C)[17]
StyLutMarKwiMajCzeLipSieWrzPaźLisGruRok
4,23,23,98,416,021,324,124,221,616,711,77,413,6

Demografia

Historyczny udział poszczególnych narodowości i grup etnicznych w populacji miasta na podstawie danych ze spisów powszechnych Imperium Rosyjskiego, Związku Radzieckiego i Ukrainy:

Zabytki i atrakcje turystyczne

Teatr Opery i Baletu
Filharmonia w Odessie
Schody Potiomkinowskie
Kościół św. Piotra Apostoła
Pasaż
  • Filharmonia Miejska
  • Stara Giełda w Odessie z lat 1829–1837
  • Latarnia morska
  • Odeskie katakumby
  • Pałac Woroncowów z lat 1826–1834
  • Schody Potiomkinowskie
  • Teatr Opery i Baletu z lat 1884–1887 w stylu eklektycznym
  • Odeski Uniwersytet Narodowy im. Ilji Miecznikowa
  • Pałac Beliny-Brzozowskiego arch. Feliks Gąsiorowski
  • Dom Mickiewicza, ul. Deribasowska 16, miejsce pobytu Adama Mickiewicza podczas zesłania w 1825 roku
  • Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Odessie (tzw. Kościół Polski) z 1854 r., proj. F. Morandi, ul. Ekaterinienskaja (Kateryńska) 33
  • Kościół św. Piotra Apostoła w Odessie (rzymskokatolicki) z XIX wieku przy ul. Gawannoj 5. Ze świątynią związany był wielce zasłużony dla kultury polskiej w Odessie salezjanin ks. Tadeusz Hoppe (1913–2003). Nabożeństwa w kościele odbywają się w języku polskim.
  • Kaplica pw. św. Klemensa i klasztor pallotynów, ul. Bałkowskoj 209. Imponująca świątynia katolicka pierwotnie wzniesiona została w stylu neogotyckim i oddana do użytku w 1913. W 1935 kościół zamknięto, a w 1937 Rosjanie wysadzili go w powietrze (pozostał tylko neogotycki dom parafialny). W 1991 staraniem polskich wiernych przebudowano zabytkową plebanię na kaplicę i klasztor z przeznaczeniem na siedzibę ojców pallotynów. Mimo że obiekt jest przeznaczony dla rzymskich katolików, a jego remont i adaptacja zostały sfinansowana ze środków polskich wiernych, wewnątrz świątyni umieszczono tablice wyłącznie w języku ukraińskim.
  • Pałac Olgi Potockiej (ob. Muzeum Sztuki) w stylu klasycyzmu, proj. Francesco Boffo, ul. Sowijewska 5а. Rezydencję w 1826 roku wystawił dla swojej siostry Olgi Aleksander Potocki[22].
  • Pałac Aleksandra Potockiego – w stylu klasycystycznym z pocz. XIX wieku, ul. Sowijewska 7. Powstał dla Zofii Potockiej. Przez pewien czas mieszkała faworyta Aleksandra I księżna Naryszkina. Po śmierci Zofii Stanisław Szczęsny Potocki przekazał rezydencję swemu synowi Aleksandrowi, który poznał w nim Adama Mickiewicza[22].
  • Pałac Bolesława Potockiego[22]
  • Pałac Szydłowskiego z 1830 r.[22]
  • Muzeum Archeologiczne (1882–1883) w stylu neoklasycystycznym, arch. Feliks Gąsiorowski
  • Kościół św. Pawła z 1897 r.
  • Synagoga Brodzka z XIX wieku
  • Sobór Przemienienia Pańskiego z przełomu XVIII i XIX wieku
  • Urząd Miasta w Odessie z 1826 r.
  • Hotel Petersburski z 1833 r. (ob. biura)
  • Hotel Londyński z 1827 r. w stylu neorenesansowym
  • Hotel „Pasaż” (1898–1899) w stylu secesyjnym, arch. Lew Włodek
  • Hotel Bristol z 1899 r.
  • polski cmentarz rzymskokatolicki
  • Kamienica Nawrockiego
  • Kamienica Michelsona
  • Monaster św. Pantelejmona
  • Monaster św. Michała Archanioła
  • Monaster św. Eliasza
  • Sobór Trójcy Świętej z lat 1804–1808
  • Sobór Zaśnięcia Matki Bożej z lat 1855–1869
  • Cerkiew św. Dymitra z Rostowa z lat 1884–1887
  • Cerkiew Świętych Grzegorza i Zoe z lat 1894–1896
  • Kościół prezbiteriański
  • Cerkiew św. Marii Magdaleny

Gospodarka

Dworzec główny

W mieście rozwinął się przemysł maszynowy, stoczniowy, chemiczny, elektrotechnicznych, spożywczy, skórzany, włókienniczy oraz rafineryjny[23].

Jest też dużym centrum uzdrowiskowym. Posiada liczne plaże i sanatoria.

Transport

Odessa to największy port morski Ukrainy, przeładowujący ziarno, cukier, węgiel, cement, metale, drewno i produkcję przemysłu maszynowego. To także baza floty morskiej, oraz duży węzeł kolejowy ze stacją Odessa.

W Odessie znajduje się także międzynarodowy port lotniczy.

Nauka i oświata

Uniwersytet Medyczny

Muzea

Muzeum Archeologiczne
  • Muzeum Archeologiczne w Odessie
  • Odeskie Muzeum Sztuki
  • Muzeum Literatury w Odessie
  • Odeskie Muzeum Numizmatyczne
  • Odeskie Muzeum Historii Regionalnej
  • Muzeum Anatomii
  • Muzeum Kina
  • Muzeum Zoologiczne Uniwersytetu w Odessie

Sport

(c) Football.ua, CC BY-SA 3.0
Piłkarze z klubu Czornomoreć Odessa

Odessę w Ukraińskiej Wyszczej Lidze przez czas długi reprezentował klub piłkarski Czornomoreć Odessa. W 1966 w Odessie odbyły się Europejskie Igrzyska Juniorów w Lekkoatletyce.

W kulturze

Plaża Łuzaniwka (2015)

Miasto posłużyło za najważniejsze miejsce akcji polskiego filmu Deja vu z 1990 roku. W jednej ze scen główny bohater nawet pojawia się na schodach potiomkinowskich w trakcie nagrywania propagandowego filmu Pancernik Potiomkin[25].

Miasta partnerskie

Przypisy

  1. ↑ Постанова ВР України „Про зміну меж міста Одеси Одеської області”. [dostęp 2014-01-05]. (ukr.).
  2. ↑ UNESCO: Historic Center of the Port City of Odessa. [dostęp 2019-01-26]. (ang.).
  3. ↑ Jan Długosz, Historiae Polonicae, p 367.
  4. ↑ a b R. Weinberg: The Pogrom of 1905 in Odessa: A Case Study, [w: J.D. Klier, S. Lambroza, Pogroms: Anti-Jewish Violence in Modern Russian History]. Cambridge, 1992. [dostęp 2013-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-05)]. (ang.). J. Klier: Pogroms in the Russian Empire, [w: Yivo Encyclopedia]. [dostęp 2013-02-13]. (ang.).
  5. ↑ Roberg Weinberg: The Revolution of 1905 in Odessa: Blood on the steps. Harriman Institute, 1993. ISBN 0-253-36381-0. [dostęp 2012-11-14]. (ang.).
  6. ↑ P. Kenez, Red Advance, White Defeat. Civil War in South Russia 1919-1920, New Academia Publishing, Washington DC 2004, ISBN 0-9744934-5-7, s. 181–182.
  7. ↑ P. Kenez, Red Advance, White Defeat. Civil War in South Russia 1919-1920, New Academia Publishing, Washington DC 2004, ISBN 0-9744934-5-7, s. 190.
  8. ↑ J.D. Smele, The „Russian” Civil Wars 1916-1926. Ten Years That Shook the World, Hurst&Company, London 2015, ISBN 978-1-84904-721-0, s. 124.
  9. ↑ J.D. Smele, The „Russian” Civil Wars 1916-1926. Ten Years That Shook the World, Hurst&Company, London 2015, ISBN 978-1-84904-721-0, s. 135.
  10. ↑ Bartosz T. Wieliński, Rumuński reżyser próbuje przełamać zmowę milczenia na temat ludobójstwa Żydów w Odessie w czasie rumuńskiej okupacji, Internetowe wydanie Gazety Wyborczej, 29 marca 2013.
  11. ↑ Nazarenko V., Ukrainian page of Maestro Maliszewski, „Day” („Dzień”) Newspaper, 2010.
  12. ↑ Jahreszeitenklimate nach Troll und Paffen.
  13. ↑ Die Klimatypen der Erde – Pädagogische Hochschule in Heidelberg.
  14. ↑ Climogramas capitales de provincia en España. (hiszp.).
  15. ↑ World Map of Köppen-Geiger Climate Classification. koeppen-geiger.vu-wien.ac.at. (ang.).
  16. ↑ Odessa, Ukraine – climatebase.ru.
  17. ↑ Odessa average sea temperature – seatemperature.org.
  18. ↑ Демоскоп Weekly – Приложение. Справочник статистических показателей, demoscope.ru [dostęp 2017-11-25].
  19. ↑ Демоскоп Weekly – Приложение. Справочник статистических показателей, demoscope.ru [dostęp 2017-11-25].
  20. ↑ Демоскоп Weekly – Приложение. Справочник статистических показателей, demoscope.ru [dostęp 2017-11-25].
  21. ↑ Всеукраїнський перепис населення 2001 | English version | Results | General results of the census | National composition of population | Odesa region, 2001.ukrcensus.gov.ua [dostęp 2017-11-25].
  22. ↑ a b c d Polskie rezydencje Odessy i okolic, kuriergalicyjski.com [dostęp 2018-08-11] (pol.).
  23. ↑ Odessa, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-08-02].
  24. ↑ Abrosimow 2009 ↓.
  25. ↑ Ciekawostki – Deja vu (1989) – Filmweb.

Bibliografia

  • Karakina, Yelena/Samoilova, Tatyana/Ishchenko, Anna: Touring Odessa, Kyiv 2004, ISBN 966-8137-01-9.

Linki zewnętrzne

Miasta obwodu odeskiego

Flag of Odesa Oblast.svg

Rejony obwodu odeskiego

herb obwodu odeskiego

Podział administracyjny Ukrainy
Obwody
Republika autonomiczna
Miasta wydzielone
Miasta obwodowe

Map of Ukraine Oblasts simple 4 colors.svg

  1. ↑ a b c Sewastopol i Republika Autonomiczna Krymu zostały jednostronnie inkorporowane do Rosji; na arenie międzynarodowej są uznawane za część Ukrainy.

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Israel.svg
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flag of Croatia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Canada (Pantone).svg
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
Map of Ukraine Oblasts simple 4 colors.svg
Autor: Amakuha, Licencja: CC BY-SA 3.0
Blank map of Ukraine with oblasts in 4 colors. It's based on my map Map of Ukraine Oblasts simple DEMO.svg, which is based on Map of Ukraine political simple blank.svg. It's easy to edit.
Operniy-5.jpg
Autor: Alex Levitsky & Dmitry Shamatazhi, Licencja: CC BY-SA 3.0
To jest zdjęcie miejsca lub budynku wpisanego do Państwowego Rejestru Zabytków Nieruchomych Ukrainy pod numerem: 51-101-1424
Odesskaya oblast location map.svg
Autor: RosssW, Licencja: CC BY-SA 4.0
Map of the districts of the Odessa region, from 07/17/2020
Chornomorets vs PSV 04.10.2013.jpg
(c) Football.ua, CC BY-SA 3.0
ФК Чорноморець 4 жовтня 2013 року перед матчем з нідерландським ПСВ.
Bunina-15-245.jpg
Autor: Alex Levitsky & Dmitry Shamatazhi, Licencja: CC BY-SA 3.0
To jest zdjęcie miejsca lub budynku wpisanego do Państwowego Rejestru Zabytków Nieruchomych Ukrainy pod numerem: 51-101-1061
Одеса 072.JPG
Autor: Дмитрий Жданов, Licencja: CC BY-SA 4.0
To jest zdjęcie miejsca lub budynku wpisanego do Państwowego Rejestru Zabytków Nieruchomych Ukrainy pod numerem: 51-101-1022
Flag of Odessa.svg
Flag of Odessa, Ukraine
Coat of Arms of Odessa.svg
Coat of Arms of Odessa
Mys-Fontan-aerial-2.jpg
Autor: Alexey M., Licencja: CC BY-SA 4.0
Мыс Большой Фонтан, Одесса.
The Luzanovka beach. Odessa, Ukraine.jpg
Autor: Ввласенко, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Luzanovka beach. Odessa, Ukraine
Flag of Odesa Oblast.svg
Flag of Odesa Oblast, Ukraine
OdessaUniwersytMedyczny.JPG
Autor: Tomasz Leśniowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Uniwersytet Medyczny