Ogończyk blady

Ogończyk blady
Synallaxis albescens[1]
Temminck, 1823
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

tyrankowce

Rodzina

garncarzowate

Podrodzina

ogończyki

Rodzaj

Synallaxis

Gatunek

ogończyk blady

Podgatunki

zobacz opis w tekście

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
Status iucn3.1 LC pl.svg
Zasięg występowania
Mapa występowania

Ogończyk blady[3] (Synallaxis albescens) – gatunek małego ptaka z rodziny garncarzowatych (Furnariidae). Występuje w Ameryce Centralnej i Południowej.

Zasiedla kolczaste zakrzewienia. Brakuje szczegółowych danych dotyczących pożywienia. Tak jak inni przedstawiciele rodzaju żeruje na ziemi. Gniazdo zbudowane z gałązek posiada tunel wejściowy. 2–3 jaja wysiadywane są przez 15–16 dni.

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy opisał Coenraad Jacob Temminck w roku 1823 w ilustrowanym dziele Nouveau recueil de planches coloriées d’oiseaux, w tomie trzecim. Nadał mu obecnie używaną nazwę naukową Synallaxis albescens. Temminck nie odnotował, skąd pochodzi holotyp oraz kto go zebrał[4]. Tablica barwna zawierająca wizerunek ogończyka bladego nosiła numer 227; okaz, na podstawie którego wykonano ilustrację, został więc dostarczony 27 września 1823 roku w dostawie 38. (tyczy się to ptaków z tablic między 222–227 włącznie)[5].

Podgatunek australis cechuje odmienny głos, co sugeruje, że może on być osobnym gatunkiem. Wśród przedstawicieli poszczególnych podgatunków widoczna jest reguła Glogera. Proponowany podgatunek hypoleuca (centralna Panama), opisany jako niemal czysto biały od spodu[6], włączany jest do podgatunku latitabunda. Proponowany podgatunek griseonota, pochodzący z miejsca zlewania się rzek Tapajós i Amazonki, został opisany jako mający jaśniejszy wierzch głowy i pokrywy skrzydłowe oraz bardziej szary spod ciała niż podgatunek inaequalis, jednakże uznanie go za odrębny takson wymagałoby dalszych badań[7].

Według IOC wyróżnia się następujące podgatunki[8]:

  • S. a. latitabunda Bangs, 1907
  • S. a. insignis Zimmer, 1935
  • S. a. occipitalis Madarász, 1903
  • S. a. littoralis Todd, 1948
  • S. a. perpallida Todd, 1916
  • S. a. nesiotis A.H. Clark, 1902
  • S. a. trinitatis Zimmer, 1935
  • S. a. josephinae Chubb, 1919
  • S. a. inaequalis Zimmer, 1935
  • S. a. pullata Ripley, 1955
  • S. a. griseonota Todd, 1948
  • S. a. albescens Temminck, 1823 (ogończyk blady[3])
  • S. a. australis Zimmer, 1935 (ogończyk południowy[3])
Znaczenie nazwy naukowej

Nazwa rodzajowa Synallaxis pochodzi od francuskiego słowa Synallaxe, którym Louis Jean Pierre Vieillot określił przedstawicieli tego rodzaju (ang. spinetails). Nazwa ta pochodzi od greckiego słowa sunallaxis – wymieniać – i nawiązuje do ich charakterystycznego wyglądu, odróżniającego te ptaki od pozostałych przedstawicieli rodziny. Nazwa gatunkowa albescens pochodzi z łaciny i oznacza „białawy”[9].

Morfologia

Opis dotyczy podgatunku nominatywnego. Czoło ciemnoszare. Tęczówka czerwona. Od oka do górnej szczęki biegnie biały pas. Górna szczęka szara, zaś dolna różowawa. Wierzch i tył głowy rudobrązowe, podobnie jak i część pokryw skrzydłowych. Broda i gardło białe, spód ciała kremowy. Boki głowy, kark, grzbiet i pokrywy nadogonowe szarobrązowe. Lotki na zewnętrznych chorągiewkach brązowawo obrzeżone. Sterówki rudobrązowe[4]. Dziewiąta lotka I rzędu znacznie dłuższa niż lotki II-rzędowe (cecha ta występuje u jeszcze jednego gatunku z rodzaju, ogończyka rudogłowego S. ruficapilla)[10].

Całkowita długość ciała wynosi około 16,5 cm, w tym ogona ok. 76 mm[11] i dzioba 11 mm. Skrzydło mierzy 51 mm, skok 20 mm[12]. Masa ciała dla ptaków badanych w Wenezueli wynosiła dla 5 osobników od 11,9 do 14,5 g[13].

Grubość stosiny u nasady sterówek wynosi 0,88–1,00 mm, natomiast na zakończeniu sterówki 0,18–0,20 mm[14].

Zebraną w Tucumán młodocianą samicę cechował brak barwy rudej na wierzchu głowy, ciemniejszy i bardziej rudawy ogon oraz oliwokowobrązowy wierzch ciała[15].

Zasięg występowania

Całkowity zasięg występowania szacowany jest na 9 890 000 km². Rozciąga się on od zachodniej Kostaryki do centralnej Panamy, od Kolumbii (z wyjątkiem południowo-wschodniej części) po Gujanę Francuską i od zachodniej Brazylii po jej północną, zachodnią i południową część i dalej na południe poprzez Boliwię, Paragwaj i zachodni Urugwaj aż po centralną Argentynę[16].

Środowisko

Zasiedla kolczaste zakrzewienia, w tym gęste i splątane, na piaszczystych glebach[17]. Badania przeprowadzone na terenie Monte Desert w Argentynie wykazały, że zagęszczenie ogończyków bladych w trakcie sezonu lęgowego jest wyższe w zaroślach drzew Prosopis flexuosa (bobowate) niż w zakrzewieniach zdominowanych przez Larrea cuneifolia[18]. W Brazylii zasiedla również formacje roślinne typu caatinga[19].

BirdLife International podaje maksymalną wysokość występowania na 1500 m n.p.m.[16], lecz był odnotowywany w Kolumbii na wysokości 2200 m n.p.m.[20]

W 1979 roku, między lipcem a sierpniem, obserwowano ten gatunek na piaszczystym wybrzeżu południowego Peru. Osobniki te przebywały w wysokiej trawie pod wierzbą oraz w krzewach, szczególnie z rodzaju Tessaria[21]. Odnotowano także ten gatunek na zalanym polu ryżowym w Gujanie, gdzie się zagnieździł[22].

Zachowanie

Zazwyczaj przebywa w roślinności blisko podłoża[23]. Podobnie jak inni przedstawiciele rodziny[24], jest owadożerny[25]; brak jednak szczegółowych danych. Przedstawiciele rodzaju Synallaxis żerują na ziemi, parami lub w wielogatunkowych stadach[26]. Dla tego gatunku odnotowano żerowanie w stadzie z drzewiarzem białobrewym (Lepidocolaptes angustirostris)[27]. Jednokrotnie obserwowano ten gatunek podążający za mrówkami z gatunków określanych w języku angielskim jako army ants[28].

Pieśń tego gatunku składa się z dwóch dźwięków. Pierwszy jest wznoszącym się, drugi zniżającym się brzęczeniem. Występują różnice w odgłosach zależnie od podgatunku. U S.a. australis pieśń również składa się z wyższych dźwięków; po pierwszym buczącym następują dwa szybkie i gwałtowne. Druga z możliwych pieśni ogończyka bladego to przyśpieszający tryl, podobny jak u ogończyka brazylijskiego (S. hypospodia). Zaniepokojone osobniki odzywają się długim terkotem. Głos kontaktowy zmienny, wśród nagranych odgłosów wymienić można także suche pit[29].

Lęgi

Według badań prowadzonych od roku 2003 do 2011, obejmujących 35 gniazd, okres lęgowy przypada od września do sierpnia. W Argentynie ptak gnieździ się od listopada do marca[30].

Całkowita długość gniazda, zmierzona u podgatunku insignis, wynosi 44 cm[31]. Składa się ono z długiego, wąskiego tunelu wejściowego i komory gniazdowej. Jedno z zaobserwowanych gniazd mieściło się w kolczastym krzewie ok. 1,2 metra nad ziemią. Budulec stanowią gałązki[32]. Preferowany gatunek krzewu do umieszczenia gniazda to Davilla elliptica (ukęślowate)[30]. W badaniach prowadzonych w latach 2003–2011 długość tunelu wynosiła około 11 cm[30], zaś w innych badaniach uzyskano wynik 8,5 do 27,7 cm (dla ośmiu gniazd)[33]. Średnica tunelu wejściowego to 5–10 cm[34]. Budowa całego gniazda zajmuje 5–8 dni[35].

Odnotowano umieszczanie skór węży w wejściu do gniazda. Podobne zachowanie zauważono u muchołapa czubatego (Myiarchus crinitus); u innych gatunków wężowe skóry nie są umieszczane wewnątrz gniazda. Nie są znane przyczyny tego zachowania, jedna z hipotez mówi, że ma to odstraszać małe gryzonie przed splądrowaniem jaj czy piskląt[36]. W rodzaju Synallaxis spotykano także umieszczanie w gnieździe wypluwek sów i odchodów ssaków, przypuszczalnie także w celu zniechęcenia drapieżników[24].

Jaja zebrane w regionie rzeki Orinoko w liczbie dwóch miały barwę jasnokremową z nieznacznie zielonym zabarwieniem i wymiary 21x15 mm i 20x15 mm[31]. Okazy znajdujące się w zbiorach Muzeum Brytyjskiego mają barwę białoniebieskawą i kształt owalny[37]. Jaja składane są w liczbie 2–3. Wśród 35 zbadanych gniazd w 63% z nich znajdywały się 3 jaja, w 31% dwa jaja, zaś w jednym gnieździe jedynie jedno jajo. Zbadano jedynie dwa z nich, ich masa wynosiła 1,6–2,0 g[30].

Inkubacja trwa 15–16 dni, wysiadują oba ptaki z pary[38]; pisklęta przebywają w gnieździe 15 dni po wykluciu[39]. Jeżeli pisklęta bliskie opierzenia zostaną w gnieździe zaniepokojone, wyskakują z niego, by ukryć się w trawie[17]. Brakuje szczegółowych danych na temat młodych, jednak u rodziny garncarzowatych pisklęta są zawsze gniazdownikami[40].

Spośród 35 zbadanych gniazd w 16 znaleziono jaja, z czego później w jedenastu lęg padł ofiarą drapieżnika, w czterech młode dożyły opierzenia, a jedno zostało opuszczone w trakcie inkubacji[30].

Odnotowano pasożytnictwo lęgowe ze strony klinochwostki paskowanej (Tapera naevia)[41].

Podgatunki

PodgatunekZasięg występowania[8]Morfologia
S. a. latitabunda
Bangs, 1907
Południowo-zachodnia Kostaryka do północno-zachodniej KolumbiiPodobny do podgatunku nominatywnego. Rudobrązowa plama z tyłu głowy większa, granice białego obszaru gardła wyraźniejsze, przez pierś biegnie wyraźny, szary pas; lotki bardziej ceglaste.
Skrzydło 48–53,5 mm, ogon 62,5–69,5 mm, dziób 11–11,5 mm[42]
S. a. insignis
Zimmer, 1935
Północno-centralna Kolumbia oraz zachodnia WenezuelaSyn S. a. albigularis. Nieznacznie ciemniejszy.
Całkowita długość 150 mm, skrzydło 55 mm, ogon 80–85[31] (według innego źródła średnio 73 mm (♂)[10]), dziób 10 mm, skok 20,5 mm[43]
S. a. occipitalis
Madarász, 1903
Pasmo górskie Serranía de PerijáBarwa rudobrązowa na głowie występuje jedynie na potylicy. Z wierzchu nieco bardziej szary i ciemny. Od spodu ciemnobrązowoszary.
Całkowita długość 175 mm, skrzydło 60 mm, ogon 90 mm, dziób 12 mm, skok 20 mm[44]
S. a. littoralis
Todd, 1948
Wybrzeża północnej KolumbiiPrzypomina podgatunek insignis, lecz ogon krótszy, wierzch ciała bardziej brązowy. Spód ciała jaśniejszy.
Skrzydło 57 mm, ogon 70 mm, dziób 11,5 mm, skok 19 mm[45]
S. a. perpallida
Todd, 1916
Północna Kolumbia i północno-zachodnia WenezuelaCzoło i wierzch ciała bardziej szare, mniej rudawe. Wierzch głowy i pokrywy skrzydłowe mniej intensywnie ubarwione.
Skrzydło 58 mm, ogon 71 mm[46]
S. a. nesiotis
A.H. Clark, 1902
Okolice Santa Marta (północno-wschodnia Kolumbia), północna Wenezuela, wyspa Margarita[47]Najbardziej charakterystyczną cechą tego podgatunku są pokrywy podskrzydłowe barwy kremowej; u podg. nominatywnego przybierają barwę płowożółtą. Pokrywy skrzydłowe żółtawe, pokrywy podogonowe jaśniejsze.
Skrzydło 53–58 mm, ogon 76–84 mm[48]
S. a. trinitatis
Zimmer, 1935
Wschodnia Wenezuela i TrynidadWyglądem przypomina podgatunek nesiotis, lecz z wierzchu brązowy, z ciemniejszą czapeczką i pokrywami skrzydłowymi.
Skrzydło 57 mm, ogon 75 mm, dziób 10,5 mm, skok 19,5 mm[43]
S. a. josephinae
Chubb, 1919
Południowa Wenezuela, Gujana, Surinam i północna BrazyliaPosiada ziemistobrązowe czoło, szyję, wierzch ciała, lotki i ogon; wierzch głowy i pokrywy nadogonowe kasztanowe.
Całkowita długość (♂) 149 mm, dziób 14 mm, skrzydło 60 mm (♀ 58 mm), ogon 72 mm, skok 21 mm[49]
Masa ciała 14,6–14,7 g[50].
S. a. inaequalis
Zimmer, 1935
Gujana Francuska i północno-wschodnia BrazyliaPrzypomina podgatunek josephinae, lecz znacznie jaśniejszy; pierś popielata lub biaława
Skrzydło 54 mm, ogon 68 mm, dziób 10,5 mm, skok 19,5 mm[43]
S. a. pullata
Ripley, 1955
Zachodnia BrazyliaNajciemniejszy spośród wszystkich podgatunków. Kolor grzbietu określony jako ciemna sepia do szarobrązowego
Wymiarów nie podano[51]
S. a. griseonota
Todd, 1948
Centralna BrazyliaPrzypomina podgatunek inaequalis, lecz z wierzchu bardziej szary, ponadto pokrywy skrzydłowe i wierzch głowy posiadają jaśniejszą rudą barwę
Wymiarów dla dwóch zebranych okazów nie podano[45]
S. a. albescens
Temminck, 1823
Wschodnia Brazylia do wschodniego Paragwaju i północno-wschodniej ArgentynyPatrz sekcja Morfologia
S. a. australis
Zimmer, 1935
Wschodnia Boliwia, zachodni Paragwaj i północno-zachodnia ArgentynaPrzypomina podgatunek nominatywny, lecz posiada ciemniejszy wierzch ciała, ruda czapeczka na głowie posiada oliwkowoszare zakończenia piór, pokrywy skrzydłowe rudo obrzeżone jedynie u nasady
Skrzydło 56 mm, ogon 67 mm, dziób 10 mm, skok 18 mm

Pasożyty

U ptaków badanych w ekoregionie Cerrado wykryto obecność roztoczy. U 14 osobników, z czego 50% stanowiły ptaki młode, odnaleziono przedstawicieli rodzaju Analges (Analgidae). Na jednej samicy pasożytowały nieokreślone gatunki z rodziny Proctophyllodidae, natomiast na dziewięciu osobnikach znajdowały się osobniki z rodzaju Pterodectes[52].

Status i zagrożenia

IUCN klasyfikuje ogończyka bladego jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Organizacja Partners in Flight szacuje całkowitą liczebność populacji na około 50 milionów dorosłych osobników, a jej trend uznaje za stabilny. Ptak ten opisywany jest jako pospolity[16]. W trakcie obserwacji w Argentynie w marcu 1993 średnie zagęszczenie zostało oszacowane na 0,21 osobnika na hektar[53].

Populacja we wschodniej Brazylii określana jest jako mało podatna na niepokojenie ze strony ludzi[19]. W Rio Grande do Sul posiada status gatunku narażonego (VU, Vulnerable), zaś w rejonie równiny Pantanal status nieznany (dane na rok 2004)[54].

Przypisy

  1. Synallaxis albescens, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. BirdLife International, Synallaxis albescens, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2014.3 [dostęp 2015-03-24] (ang.).
  3. a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Synallaxinae de Selys-Longchamps, 1839 (1836) - ogończyki (wersja: 2020-09-23). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-28].
  4. a b Coenraad Jacob Temminck & Georges Louis Leclerc Buffon: Nouveau recueil de planches coloriées d’oiseaux. T. 3. Strasburg: Chez Legras Imbert et Comp., 1823.
  5. E.C. Dickinson. Systematic notes on Asian birds. 9. 1 The “Nouveau recueil de planches coloriées” of Temminck & Laugier (1820-1839). „Leiden Zoologische verhandelingen”. 335, s. 40, 2001. ISSN 0024-1652. 
  6. Robert Ridgway. New genera, species and subspecies of Formicariidae, Fumariidae, and Dendrocolaptidae. „Proceedings of The Biological Society of Washington”, s. 73, 1909. 
  7. Joseph del Hoyo, Andrew Elliot, Jordi Sargatal & David A. Christie: Handbook of the Birds of the World. T. 8. Broadbills to Tapaculos. 2003, s. 278. ISBN 978-84-87334-50-4.
  8. a b Frank Gill, David Donsker (red.): Ovenbirds & woodcreepers. IOC World Bird List: Version 5.1. [dostęp 2015-03-24]. (ang.).
  9. James A. Jobling: Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Christopher Helm Publishers Ltd, 2009, s. 376 i 38. ISBN 1-4081-2501-3.
  10. a b Robert Ridgway & Herbert Friedmann: The birds of North and middle America. T. 5. s. 186-188.
  11. Steven L. Hilty, Bill Brown: A Guide to the Birds of Colombia. Princeton University Press, 1986, s. 358. ISBN 978-0-691-08372-8.
  12. Paul Smith, Derek Onley, Emma Northcote-Smith & Karina Atkinson. Morphometrics of Cerrado Birds from the Reserva Natural Laguna Blanca (NE Paraguay). „The Ring”. 34, 2012. DOI: 10.2478/v10050-012-0003-2. 
  13. Betsy Trent Thomas, Weights of some Venezuelan Birds, wyd. 2, t. 102, 1982, s. 50.
  14. Pablo L. Tubaro, Dario A. Lijtmaer, Maria G. Palacios & Cecilia Kopuchian. Adaptive modification of tail structure in relation to body mass and buckling in Woodcreepers. „The Condor”, s. 295, 2002. DOI: 10.1093/condor/104.2.281. 
  15. Herbert Friedmann. Notes on some Argentina Birds. „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College”. 68, s. 193, 1927. 
  16. a b c Species factsheet: Synallaxis albescens. BirdLife International, 2020. [dostęp 2020-12-28]. (ang.).
  17. a b P.L. Sclater: Argentine ornithology. A descriptive catalogue of the birds of the Argentine Republic. T. 1. 1888, s. 180.
  18. Mariela V. Lacoretz, M. Cecilia Sagario & Víctor R. Cueto. Habitat selection by the Pale-breasted Spinetail (Synallaxis albescens) at multiple spatial scales in the central Monte Desert, Argentina. „The Emu”. 112 (2), s. 162-166, 2011. DOI: 10.1071/MU11067. 
  19. a b Inara R. Leal, Marcelo Tabarelli & Jose Maria Cardoso da Silva: Ecologia e conservação da caatinga. Editora Universitária UFPE, 2003, s. 265.
  20. James Munves. Birds of a Highland Clearing in Cundinamarca, Colombia. „The Auk”. 92, s. 307-321, 1975. 
  21. T.A. Parker. Observations of some unusual rainforest and marsh birds in southeastern Peru. „The Wilson Bulletin”. 94 (4). s. 447-493. 
  22. Godfrey R. Bourne. Flooded fallow ricefields and the structure of bird communities. „Proceedings of the Fourteenth Annual Conference on Wetlands Restoration and Creation”, s. 75-87, 1987. 
  23. Robert S. Ridgely: A Guide to the Birds of Panama: With Costa Rica, Nicaragua, and Honduras. Princeton University Press, 1992, s. 250. ISBN 978-0-691-02512-4.
  24. a b James R. Roper & A.M. Hutson: Garncarzowate. Furnariidae. W: Christopher Perrins: Ptaki. Wszystkie rodziny świata. Warszawa: Buchmann, 2012, s. 438-440. ISBN 978-83-7670-263-6.
  25. Lester L. Short. A zoogeographic analysis of the Chaco avifauna. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 164, s. 256, 1975. 
  26. Thomas S. Schulenberg, Douglas F. Stotz, Daniel F. Lane, John P. O’Neill & Theodore A. Parker: Birds of Peru: Revised and Updated Edition. Princeton University Press, 2010, s. 310. ISBN 978-1-4008-3449-5.
  27. José Maria Cardoso Da Silva, David Conway Oren, Júlio César Roma & Luiza Magalli Pinto Henriques. Composition and Distribution Patterns of the Avifauna of an Amazonian Upland Savanna, Amapá, Brazil. „Ornithological Monographs”. 48, 1997. 
  28. Adrian S. Di Giacomo & Alejandro G. Di Giacomo. Observations of Strange-tailed Tyrants (Alectrurus risora) and other grassland birds following army ants and armadillos. „Journal of Field Ornithology”. 77 (3), s. 226-268, 2006. DOI: 10.1111/j.1557-9263.2006.00052.x. JSTOR: 27639340. 
  29. Brian J. O’Shea: Evolution of Vocal Signals in a Neotropical Avian Lineage. Electronic Thesis and Dissertation Library, 2009.
  30. a b c d e Miguel Ângelo Marini, Sheila Silva Rodrigues, Mariana Batista Silveira & Harold Francis Greeney. Reproductive biology of Synallaxis albescens (Aves: Furnariidae) in the cerrado of central Brazil. „Biota Neotropica”. 12, 2012. DOI: 10.1590/S1676-06032012000400029. 
  31. a b c Hans von Berlepsch & Ernst Hartert. On the Birds of Orinoco Region. „Novitates Zoologicae”. 9, s. 59, 1902. 
  32. Roland F. Hussey. Notes on Some Spring Birds of La Plata. „The Auk”. 33, s. 391, 1916. 
  33. Eduardo Tomás Mezquida: Ecología reproductiva de un ensamble de aves del Desierto del Monte central, Argentina. 2000.
  34. Walter B. Barrown. On the Birds of the Lower Uruguay. „Bulletin of the Nuttal Ornithological Club”. 4, s. 207, 1883. 
  35. Eduardo T. Mezquida. La reproducción de algunas especies de Dendrocolaptidae y Furnariidae en el Desierto del Monte central, Argentina. „Hornero”. 16, s. 23-30, 2001. 
  36. Michael Henry Hansell: Bird Nests and Construction Behaviour. Cambridge University Press, 2000, s. 103. ISBN 978-1-139-42908-5.
  37. Eugene W. Oates & Savile G. Reid: Catalogue of the collection of birds’ eggs in the British Museum (Natural History). T. 3. 1903, s. 175.
  38. Alexander F. Skutch: Antbirds & ovenbirds: their lives and homes. University of Texas Press, 1996. ISBN 978-0292777057.
  39. M.R. De la Peña: Reproducción de las aves argentinas (con descripción de pichones). Buenos Aires: L.O.L.A, 2005.
  40. Alaine Camfield: Furnariidae. Ovenbirds. Animal Diversity Web, 2004.
  41. Lloyd F. Kiff & Andrew Williams. Host Records for the Striped Cuckoo from Costa Rica. „The Wilson Bulletin”. 90, s. 138-139, 1978. 
  42. Outram Bands. On a Collection of Birds from Western Costa Rica. „The Auk”. 24, 1907. DOI: 10.2307/4070379. 
  43. a b c John T. Zimmer. Studies of Peruvian Birds XVIII. „American Museum Novitates”. 819. 
  44. dr. Julius Madarász. Description of some new birds from Venezuela. „A Magyar Természettudományi Múzeum évkönyve”. 1, 1903. 
  45. a b W.E. Clyde Todd. Critical remarks on the Oven-birds. „Annals of the Carnegie Museum”. 31, s. 36-37, 1950. 
  46. W.E.C. Todd. Preliminary diagnoses of fifteen apparently new neotropical birds. „Proceedings of The Biological Society of Washington”. 29, 1916. 
  47. Charles E. Hellmayr: Catalogue of birds of the Americas and the adjacent islands in Field Museum of Natural History. T. 13. 1925, s. 90.
  48. Austin H. Clark. The Birds of Margarita Island, Venezuela. „The Auk”. 19, s. 264, 1902. 
  49. Charles Chubb: The birds of British Guiana: based on the collection of Frederick Vavasour McConnell. T. 2. 1921, s. 97.
  50. Fr. Haverschmidt. More Bird Weights from Surinam. „The Wilson Bulletin”. 64, s. 237, 1952. 
  51. S. Dillon Ripley. A new White-Throated Spinetail from western Brazil. „Postilla”. 23, 1955. 
  52. Mieko Ferreira Kanegae, Michel Valim, Marcelo Andrade da Fonseca, Miguel Ângelo Marini & Nicolau Maués Serra Freire. Feather mites (Acari: Astigmata) on birds of Cerrado in Distrito Federal, Brazil. „Biota Neotropica”. 8, s. 34, 2008. (port.). 
  53. Victor R. Cueto & Javer Lopez de Casenave. Seasonal changes in bird assemblages of coastal woodlands in east-central Argentina. „Studies on Neotropical Fauna and Environment”. 35, 2000. 
  54. Walfrido Moraes Tomas, Liliane Leite de Souza & Darius Pukenis Tubelis: Espécies de aves ameaçadas que ocorrem no Pantanal. Simpósio sobre Recursos Naturais e Sócio-econômicos do Pantanal, 2004.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Status iucn3.1 LC pl.svg
Autor: unknown, Licencja: CC BY 2.5
Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Synallaxis albescens map.svg
Autor: Cephas, Licencja: CC BY-SA 4.0
Range map of Pale-breasted Spinetail (Synallaxis albescens)
Synallaxis albescens -Piraju, Sao Paulo, Brazil-8.jpg
Autor: Dario Sanches from São Paulo, Brazil, Licencja: CC BY-SA 2.0
A Pale-breasted Spinetail in Piraju, São Paulo, Brazil.