Okluzja

Okluzja – zjawisko mechanicznego zamykania obcych jonów lub cząsteczek we wnętrzu kryształów osadu (wewnątrz szybko tworzącej się sieci krystalicznej), np. podczas wytrącania siarczanów w postaci osadu BaSO4. Przy dostatecznie szybkim wzroście kryształu BaSO4 może zostać zamknięta w nim cząsteczka BaCl2. Usunięcie tego typu zanieczyszczeń można uzyskać przez kilkakrotną rekrystalizację osadu[1][2][3].

Okluzją nazywa się także pochłanianie gazów przez niektóre metale, zwłaszcza w podwyższonej temperaturze, połączone z tworzeniem roztworów stałych lub związków chemicznych (np. pochłanianie wodoru przez pallad)[3][a][b].

Uwagi

  1. ↑ W grafice komputerowej termin okluzja jest używany, aby opisać zjawisko zakrywania obiektów znajdujących się dalej od kamery (obserwatora) poprzez obiekty znajdujące się bliżej.
  2. ↑ W medycynie okluzja oznacza zamknięcie światła naczynia krwionośnego lub zmniejszenie reakcji odruchowej zależnej od zachodzenia na siebie stref wyładowania. Okluzja jest miarą ośrodkowego zachodzenia na siebie dróg dośrodkowych i wygasania impulsacji nerwowej w ośrodku[4].

Przypisy

  1. ↑ Chemiczne metody analizy ilościowej; pod red. M. Wesołowskiej; AMG; Gdańsk 1998; ​ISBN 83-87047-12-0​
  2. ↑ okluzja, [w:] Encyklopedia techniki. Chemia, Władysław Gajewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1965, s. 486, OCLC 33835352.
  3. ↑ a b okluzja. W: Mały słownik chemiczny. Jerzy Chodkowski (red.). Wyd. V. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976, s. 366.
  4. ↑ "Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej klinicznie"; pod. red. Władysława Z. Traczyka; PZWL; Warszawa 2015; ​ISBN 978-83-200-4946-6​