Orbita geosynchroniczna

Przykład eliptycznej orbity geosynchronicznej widzianej względem powierzchni Ziemi. Pozorne zawieszenie satelity nad Australią.

Dwie orbity które są nachylone pod kątem 30° i 63,4° do równika Ziemi

Orbita geosynchroniczna – orbita geocentryczna o okresie obiegu równym dobie gwiazdowej Ziemi. Szczególnym przypadkiem takiej orbity jest orbita geostacjonarna^[1].

Obserwowany z Ziemi satelita będący na geosynchronicznej orbicie kołowej zachowuje stałą długość geograficzną, ale oscyluje po południku, a będąc na orbicie eliptycznej zatacza ósemkę względem wybranej długości geograficznej, powracając do danego punktu względem obserwatora na Ziemi raz na dobę gwiazdową.

Charakterystyka orbity

Wszystkie orbity geosynchroniczne Ziemi mają półoś wielką równą 42 164 km^[2].

Zależność półosi wielkiej orbity od jej okresu określa wzór:

${\displaystyle a={\sqrt[{3}]{\mu \left({\frac {P}{2\pi }}\right)^{2}}},}$

gdzie:

${\displaystyle a}$ – półoś wielka,

${\displaystyle P}$ – okres orbitalny, w tym przypadku równy dobie gwiazdowej,

${\displaystyle \mu =GM}$ – standardowy parametr grawitacyjny ciała okrążanego ${\displaystyle (M)}$ i stałej grawitacji ${\displaystyle G,}$

dla Ziemi ${\displaystyle \mu }$ = 3,986004418 · 10¹⁴ m³ s^−2[3].

Przypisy