Otto Tibulski

Otto Tibulski
Pełne imię i nazwisko	Ötte Tibulsky
Data i miejsce urodzenia	15 grudnia 1912 ; Gelsenkirchen
Data i miejsce śmierci	25 lutego 1991 ; Gelsenkirchen
Wzrost	172 cm
Pozycja	obrońca
Kariera juniorska
Lata	Klub
	Schalke Gelsenkirchen
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna

Ötte Tibulsky (ur. 15 grudnia 1912 w Gelsenkirchen, zm. 25 lutego 1991 tamże) – niemiecki piłkarz grający na pozycji obrońcy, reprezentant kraju.

Reprezentował barwy Schalke Gelsenkirchen (sześciokrotny mistrz Niemiec, zdobywca Pucharu Niemiec, 11-krotny mistrz Gauligi Westfalen) oraz gościnnie Viktorii Kolonia oraz FV Bonn. Wystąpił w ponad 1000 meczach w barwach Schalke Gelsenkirchen i był jednym z najlepszych zawodników w historii klubu.

Kariera piłkarska

Lata międzywojenne

Otto Tibulski karierę piłkarską rozpoczął w juniorach Schalke Gelsenkirchen, w którym w 1930 roku wraz z Hansem Bornemannem i Hansem Rosenem (obaj 1913–1966) z Rudim Gelleschem (1914–1990) i Adolfem Urbanem (1914–1943) przeszedł do seniorskiej drużyny, w której również występował jego starszy brat – Hans (1909–1976), który w 1933 roku przeniósł się do Werderu Brema. Jednak debiut w barwach Królewsko-Niebieskich zaliczył dopiero 4 września 1932 roku w wygranym 2:0 meczu domowym z SG Gladbeck. Na początku kariery grał na pozycji prawoskrzydłowego, a potem grał na pozycji lewoskrzydłowego (Tibulski kilka lat później przyznał, że to była jego ulubiona pozycja^[1]).

Dopiero w 1936 roku po odejściu Alfreda Jaczka oraz Hermanna Nattkämpera z Królewsko-Niebieskich, w meczu o 3. miejsce mistrzostw Niemiec, który zakończył się zwycięstwem Królewsko-Niebieskich 8:1 meczu z Vorwärts-Rasensport Gleiwitz po raz pierwszy wystąpił na środkowej obronie i od tego momentu stał się jednym z kluczowych zawodników Królewsko-Niebieskich prowadzonych przez trenera Hansa Schmidta^[2]. Tibulski po latach powiedział. „Nigdy nie przyjąłem roli zwykłego stopera w dzisiejszym sensie. Byłem na to zbyt wielkim graczem i zakochałem się w piłce”.

Ernst Kuzorra kilka lat później powiedział o Tibulskim: „Ötte był wyjątkowy w swoim rodzaju. Brał udział w naszych połączeniach z elegancją i sprytem Franza Beckenbauera. Zjechał z ronda Schalke i zachował spokój, kierując obroną razem z bramkarzem Hansem Klodtem^[1].

II wojna światowa

Podczas II wojny światowej Tibulski gościnnie występował w po pobycie w szpitalu w Berlinie (po tym jak został ranny na froncie wschodnim) w Herthcie Berlin (od 16 listopada 1941 do 11 stycznia 1942)^[3], w Viktorii Kolonia (1942) oraz w FV Bonn (1943). W 1941 roku wystąpił w filmie reżyserii Roberta Adolfa Stemmle pt. Wielka Gra, w którym zagrał rolę piłkarza.

Po zakończeniu II wojny światowej

Po zakończeniu II wojny światowej występował w marcu i czerwcu 1946 roku w meczach drużyny zachodnich Niemiec z drużyną południowych Niemiec (przegrane 0:3, 3:4) oraz w kwietniu 1948 roku w wygranym 3:0 meczu z drużyną północnych Niemiec, natomiast w maju 1948 roku wystąpił w przegranym 2:1 meczu drużyny północno-zachodnich Niemiec z drużyną południowych Niemiec, w których kierował grą obrony swoich zespołów^[4]. 12 grudnia 1948 roku w meczu ligowym przeciwko Rot-Weiß Oberhausen odniósł poważną kontuzję (złamanie kostki goleni), w wyniku której przez siedem tygodni przebywał w szpitalu Bergmannsheil w Buer, a także został zmuszony do zakończenia kariery piłkarskiej. Królewsko-Niebiescy w sezonie 1948/1949 zajęło przedostatnie 13. miejsce w Oberlidze zachodniej, jednak klub pozostał w lidze, gdyż grupa zachodnia w sezonie 1949/1950 została rozszerzona o dwa kluby: Bayer Leverkusen i VfL Benrath^[5].

Tibulski łącznie dla Królewsko-Niebieskich rozegrał 273 mecze, w których zdobył 26 goli (162 mecze/18 goli w Gaulidze Westfalen, 77 meczów/7 goli w mistrzostwach Niemiec, 34 mecze/1 gol w Pucharze Niemiec)^[6].

Kariera reprezentacyjna

Otto Tibulski w latach 1936–1939 rozegrał 2 mecze w reprezentacji III Rzeszy. Debiut zaliczył 27 września 1936 roku w Krefeldzie w wygranym 7:2 meczu towarzyskim z reprezentacją Luksemburga^[7], natomiast ostatni mecz w reprezentacji III Rzeszy rozegrał 26 lutego 1939 roku w Berlinie w wygranym 3:2 meczu towarzyskim z reprezentacją Jugosławii^[8].

2 października 1938 roku wystąpił w nieoficjalnym wygranym 1:3 meczu towarzyskim reprezentacji III Rzeszy z reprezentacją Bułgarii rozegranym w Sofii, w którym jako szef obrony miał wsparcie szybkich zawodników, takich jak: Ludwig Männer i Hans Rohde^[9]. Do końca II wojny światowej był uważany za jednego z najlepszych niemieckich piłkarzy (szybko biegał oraz świetnie grał w powietrzu), jednak przy 172 cm wzrostu jego styl gry nie był wystarczająco prosty oraz zbyt ozdobny, przez co selekcjoner reprezentacji III Rzeszy – Sepp Herberger dawał pierwszeństwo zawodnikom wyższym i czysto grającym w obronie, takim jak: Ludwig Goldbrunner i Reinhold Münzenberg.

Statystyki

Reprezentacyjne

Reprezentacja	Rok	Mecze
III Rzesza	1936	1
III Rzesza	1939	1
Łącznie		2

Mecze w reprezentacji
Lp.	Data	Miasto	Przeciwnik	Wynik	Rozgrywki	Uwagi
1.	27.09.1936	Krefeld	Luksemburg	7:2	Towarzyski	90'^[7]
2.	26.02.1939	Berlin	Jugosławia	3:2	Towarzyski	90'^[8]

Styl gry

Otto Tibulski imponował elegancką, techniczną, inteligentną grą oraz znakomitymi podaniami, a także szybko biegał oraz świetnie grał w powietrzu.

Sukcesy

Schalke Gelsenkirchen

Mistrzostwo Niemiec: 1934, 1935, 1937, 1939, 1940, 1942
Wicemistrzostwo Niemiec: 1933, 1938, 1941
3. miejsce mistrzostw Niemiec: 1936
Puchar Niemiec: 1937
Finał Pucharu Niemiec: 1935, 1936, 1941, 1942
Mistrzostwo Gauligi Westfalen: 1934, 1935, 1936, 1937, 1938, 1939, 1940, 1941, 1942, 1943, 1944

Filmografia

1941: Wielka Gra – piłkarz

Po zakończeniu kariery

Po zakończeniu kariery Otto Tibulski wraz z żoną Gertrud, pochodzącą ze Stuttgartu (poznał podczas finału mistrzostw Niemiec 1934/1935 w Kolonii, w którym Schalke Gelsenkirchen grało z VfB Stuttgart (6:4)), prowadził restaurację klubu Schalke Gelsenkirchen przy Glückauf-Kampfbahn, a potem prowadził restaurację w Marl.

Nazwisko

Zapis nazwiska Tibulsky jest udokumentowany na nagrobku piłkarza^[10], na karcie z autografem^[11], w książce adresowej z 1951 roku^[12], na stoisku honorowym Schalke Gelsenkirchen^[13]. Jednak pisownia z i na końcu jest również bardzo powszechna, można ją znaleźć między innymi w książce adresowej Gelsenkirchen z 1939 i 1955 roku. Nic nie wskazuje na to, jak można wyjaśnić silnie zmienną pisownię^[14]^[15].

Śmierć

Otto Tibulski zmarł 25 lutego 1991 roku w Gelsenkirchen, gdzie został pochowany na Cmentarzu Staromiejskim.

Upamiętnienie

Otto Tibulski 19 lipca 2011 roku został dołączony do kabiny honorowej Schalke Gelsenkirchen.
Imieniem Otto Tibuskiego została nazwa ulica na terenie klubu Schalke Gelsenkirchen oraz tzw. „strefa gościnności” w strefie VIP na Veltins-Arena.

Przypisy

↑ ^a ^b Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 39. ISBN 978-3-89533-678-2.
↑ Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 40. ISBN 978-3-89533-678-2.
↑ Harald Tragmann, Harald Voß: Das Hertha Kompendium. Berlin: Verlag Harald Voß, 2017, s. 191–193. ISBN 978-3-935759-27-4.
↑ Raphael Keppel: Deutschlands Fußball-Länderspiele. Eine Dokumentation 1908–1989. Hürth: Sport- und Spiel-Verlag Edgar Hitzel, 1989, s. 175–176. ISBN 3-9802172-4-8.
↑ Harald Landefeld, Achim Nöllenheidt: „Helmut, erzähl mich dat Tor ...“ Neue Geschichten und Porträts aus der Oberliga West 1947–1963. Essen: Klartext Verlag, 1993, s. 114–115. ISBN 3-88474-043-1.
↑ Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 38. ISBN 978-3-89533-678-2.
↑ ^a ^b Germany vs Luxembourg, 27 September 1936 (ang.)
↑ ^a ^b Germany vs Yugoslavia, 26 February 1939 (ang.)
↑ Raphael Keppel: Deutschlands Fußball-Länderspiele. Eine Dokumentation 1908–1989. Hürth: Sport- und Spiel-Verlag Edgar Hitzel, 1989, s. 137. ISBN 3-9802172-4-8.
↑ Schalker Gräbertour – Tote beleben den Stadttourismus [data dostępu: 2018-02-25] (niem.)
↑ Autogramkarte (niem.)
↑ Gelsenkirchener Adressbuch von 1951 (niem.)
↑ Ehrenkabine(niem.)
↑ Gelsenkirchener Adressbuch von 1939 (niem.)
↑ Gelsenkirchener Adressbuch von 1955 (niem.)

Linki zewnętrzne

Otto Tibulski w bazie DFB (niem.)
Otto Tibulski w bazie IMDb (ang.)
Otto Tibulski w bazie Kickera (niem.)
Otto Tibulski w bazie Filmweb
Otto Tibulski w bazie Sport.de (niem.)
Otto Tibulski w bazie Fussballdaten (niem.)
Otto Tibulski w bazie Eu-Football.info (ang.)
Otto Tibulski w bazie Worldfootball.net (ang.)
Otto Tibulski w bazie FootballDatabase.eu (ang.)
Otto Tibulski w bazie National Football Teams (ang.)
Otto Tibulski, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [online] [dostęp 2021-03-21] .

[schalke1-1] Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 39. ISBN 978-3-89533-678-2.

[2] Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 40. ISBN 978-3-89533-678-2.

[3] Harald Tragmann, Harald Voß: Das Hertha Kompendium. Berlin: Verlag Harald Voß, 2017, s. 191–193. ISBN 978-3-935759-27-4.

[4] Raphael Keppel: Deutschlands Fußball-Länderspiele. Eine Dokumentation 1908–1989. Hürth: Sport- und Spiel-Verlag Edgar Hitzel, 1989, s. 175–176. ISBN 3-9802172-4-8.

[5] Harald Landefeld, Achim Nöllenheidt: „Helmut, erzähl mich dat Tor ...“ Neue Geschichten und Porträts aus der Oberliga West 1947–1963. Essen: Klartext Verlag, 1993, s. 114–115. ISBN 3-88474-043-1.

[6] Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 38. ISBN 978-3-89533-678-2.

[gerlux-7] Germany vs Luxembourg, 27 September 1936 (ang.)

[geryug-8] Germany vs Yugoslavia, 26 February 1939 (ang.)

[9] Raphael Keppel: Deutschlands Fußball-Länderspiele. Eine Dokumentation 1908–1989. Hürth: Sport- und Spiel-Verlag Edgar Hitzel, 1989, s. 137. ISBN 3-9802172-4-8.

[10] Schalker Gräbertour – Tote beleben den Stadttourismus [data dostępu: 2018-02-25] (niem.)

[11] Autogramkarte (niem.)

[12] Gelsenkirchener Adressbuch von 1951 (niem.)

[13] Ehrenkabine(niem.)

[14] Gelsenkirchener Adressbuch von 1939 (niem.)

[15] Gelsenkirchener Adressbuch von 1955 (niem.)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne