Otton Hedemann

Otton Hedemann

Data urodzenia	29 kwietnia 1887
Data i miejsce śmierci	18 maja 1937 Wilno
Zawód, zajęcie	nauczyciel, historyk
Narodowość	polska

Otton Hedemann (ur. 29 kwietnia 1887, zm. 18 maja 1937 w Wilnie) – nauczyciel, historyk.

Życiorys

Urodził się w okolicach Mińska jako syn Duńczyka Magnusa Jana Hedemanna i Polki Jadwigi z domu Andrzejewskiej. Ojciec był inżynierem pracującym na terenach polskich przy melioracjach. Otton Hedemann odbył studia humanistyczne w Kijowie. Zamieszkiwał w okolicach miasta Homel. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości osiadł w II Rzeczypospolitej. Pracował jako nauczyciel historii, od 1922 w gimnazjum w Brasławiu.

Publikował prace w zakresie historii regionalnej Polski. Na łamach miesięcznika „Echa Leśne” zamieszczał artykuły na temat historii Puszczy Białowieskiej, oparte na pracach archiwalnych. Jego ostatnie dzieło dotyczące Puszczy Białowieskiej zostało ukończone i opublikowane już po jego śmierci.

Zmarł 18 maja 1937 w Wilnie po przebytej operacji^[1].

Publikacje

• Historja Powiatu Brasławskiego (1930)
• Dawne puszcze i wody (1934)
• Dzisna i Druja. Magdeburskie miasta (1934)
• Graf Manuzzi (1935)
• Głębokie. Szkic dziejów (1935)
• Testamenty brasławsko-dziśnienskie XVII-XVIII wieku jako źródło historyczne (1935)
• Szkoły walerjanowskie X.X. Pijarów łużeckich (1937)
• Dzieje puszczy Białowieskiej w Polsce przedrozbiorowej w okresie do 1798 roku (1939, pracę ukończył Wiktor Hartman)

Przypisy

Bibliografia

• Zgon historyka polsko-duńskiego w Wilnie. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 110 z 20 maja 1937. 
• Otton Hedemann. encyklopedia.puszcza-bialowieska.eu. [dostęp 2015-11-09].
• Otton Hedemann. worldcat.org. [dostęp 2015-11-09].
• Publikacje Ottona Hedemanna w bibliotece Polona