Palladiusz (Widybida-Rudenko)

Palladiusz
Petro Widybida-Rudenko
Arcybiskup lwowski
Kraj działania

Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

1891
Winnica

Data śmierci

1971

Zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu
Okres sprawowania

1951-1971

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Ukraiński Kościół Prawosławny na wygnaniu

Śluby zakonne

1935

Diakonat

przed 1921

Prezbiterat

1921

Chirotonia biskupia

8 lutego 1941

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

8 lutego 1941

Konsekrator

Dionizy (Waledyński)

Palladiusz, imię świeckie Piotr Widybida-Rudenko[1], także Wydybida-Rudenko[2] (ur. 29 czerwca 1891, Strzelczyńce, powiat bracławski, gubernia podolska - 1 września 1971, Nowy Jork) – ukraiński biskup prawosławny i działacz polityczny.

Urodził się 26 czerwca 1891 (według starego stylu) w miejscowości Strzelczyńce powiatu Bracławskiego (obecnie rejon niemirowski obwodu winnickiego) w rodzinie psalmisty lokalnej prawosławnej cerkwie proroka Eliasza. Wykształcenie podstawowe otrzymał w cerkiewno-parafialnej szkoły w Strzelczyńcach. Z 1902 kontynuował naukę w Tywrowskiej duchowej szkole[3].

Absolwent wydziału fizyczno-matematycznego Uniwersytetu Kijowskiego, działacz ukraińskiego ruchu narodowego[2]. Zasiadał w Ukraińskiej Centralnej Radzie, był zastępcą ministra finansów Ukraińskiej Republiki Ludowej. Od 1921 żył na Wołyniu (w granicach Polski) i służył jako kapłan Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Od 1934 mieszkał w Warszawie, należał do konsystorza diecezji warszawsko-chełmskiej i kierownik kasy emerytalnej[2]. W 1935 złożył wieczyste śluby mnisze, następnie został podniesiony do godności archimandryty[2].

Po powstaniu Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w Generalnej Guberni został 8 lutego 1941 wyświęcony na biskupa krakowskiego i łemkowskiego, zaś dzień później podniesiony do godności arcybiskupiej. Wszedł w skład Synodu Biskupów tegoż Kościoła jako jego sekretarz[4]. W sierpniu 1941 jego tytuł uległ zmianie na biskup lwowski z powodu włączenia w granice jego diecezji dystryktu Galizien[4]. Po radzieckiej ofensywie z 1944 został ewakuowany na Słowację, następnie do Krakowa i Sankt-Pelten. Następnie wyjechał przez Szwajcarię[5] do Stanów Zjednoczonych. W 1951 stanął na czele niekanonicznego Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu i pozostawał jego zwierzchnikiem do 1971[2].

Przypisy

  1. ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4, s.355
  2. ↑ a b c d e Палладий (Выдыбида/Выбида-Руденко). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
  3. ↑ 137. Кооперативна та державницька діяльність П. П. Відибіди на Поділлі у добу українських національно-визвольних змагань (1914—1920 рр.)
  4. ↑ a b A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 203. ISBN 83-7431-046-4.
  5. ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 207. ISBN 83-7431-046-4.
Poprzednik
Powstanie eparchii		Biskup krakowsko-lwowski
1941 - 1944		Następca
Struktura zlikwidowana