Palomar 6
 Gromada kulista Palomar 6 (HST) | |
| Odkrywca | George Abell |
|---|---|
| Data odkrycia | 1952 |
| Dane obserwacyjne (J2000) | |
| Gwiazdozbiór | Wężownik |
| Typ | kulista XI |
| Rektascensja | 17h 43m 42,2s |
| Deklinacja | –26° 13′ 21″ |
| Odległość | 18,9 tys. ly |
| Jasność obserwowana | 11,55 m |
| Rozmiar kątowy | 8,4' |
| Alternatywne oznaczenia | |
| ESO 520-21, C 1740-262, GCl 75 | |
Palomar 6 – dość luźna gromada kulista znajdująca się w odległości około 18,9 tys. lat świetlnych od Ziemi w kierunku konstelacji Wężownika. Została odkryta w 1952 roku przez George’a Abella[1].
Gromada Palomar 6 jest w znacznym stopniu ukryta, ponieważ znajduje się w tym samym kierunku, w którym obserwujemy centrum Drogi Mlecznej. Gromada ta znajduje się w odległości 7200 lat świetlnych od jądra Drogi Mlecznej.
Palomar 6 jest jedną z zaledwie czterech znanych obecnie gromad kulistych, które zawierają mgławice planetarne[2]. Mgławica ta, znana jako JaFu 1[3], została odkryta przez George’a H. Jacoby’ego i L. Kellara Fulltona dopiero w 1997 roku, ponieważ ukrywa się w pobliżu wielu gwiazd gromady kulistej Palomar 6.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Gromada Palomar 6 w bazie SEDS (ang.)
- ↑ Mgławice planetarne w gromadach kulistych Drogi Mlecznej (ang.) Pozostałe trzy to Messier 15, Messier 22 oraz NGC 6441.
- ↑ Mgławica planetarna Ja Fu1 w gromadzie Palomar 6 (ang.)
Linki zewnętrzne
- Gromada Palomar 6 w bazie SEDS (ang.)
- Palomar 6 w bazie SIMBAD (ang.)
Media użyte na tej stronie
Autor:
Credit:
ESA/Hubble and NASA, R. Cohen, Licencja: CC BY 4.0On Clusters and Constellations
This sparkling starfield, captured by the NASA/ESA Hubble Space Telescope’s Wide Field Camera 3 and Advanced Camera for Surveys, contains the globular cluster ESO 520-21 (also known as Palomar 6). A densely packed, roughly spherical collection of stars, it lies close to the centre of the Milky Way, where interstellar gas and dust absorb starlight and make observations more challenging.
This absorption by interstellar material affects some wavelengths of light more than others, changing the colours of astronomical objects and causing them to appear redder than they actually are. Astronomers call this process “reddening”, and it makes determining the properties of globular clusters close to the galactic centre — such as ESO 520-21 — particularly difficult.
ESO 520-21 lies in the constellation Ophiuchus, near the celestial equator. Ophiuchus was one of the 48 constellations which appeared in the writings of the second-century Egyptian astronomer Ptolemy, all of which are among the 88 constellations officially recognised by the International Astronomical Union today. Not all the constellations proposed by astronomers throughout history have survived, however — forgotten or obsolete constellations include Felis (the Cat), Rangifer (the Reindeer), and even Officina Typographica (the Printer’s Workshop).
Credit:
ESA/Hubble and NASA, R. Cohen