Papoose Peak Jumps

Papoose Peak Jumps
Punkt konstrukcyjny K80/85[a], K60, K40
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Stan

 Kalifornia

Miejscowość

Squaw Valley

Igelit

brak

Rekord

97,5 m

(1976)

Stany Zjednoczone Jim Denney

Najdłuższy skok

99 m

(1976)

Stany Zjednoczone Jim Denney

Położenie na mapie Kalifornii
Mapa konturowa Kalifornii, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Papoose Peak Jumps”
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych
Mapa konturowa Stanów Zjednoczonych, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Papoose Peak Jumps”
Ziemia39°11′38″N 120°13′52″W/39,193889 -120,231111

Papoose Peak Jumps – nieistniejący kompleks skoczni narciarskich w amerykańskiej miejscowości Squaw Valley w stanie Kalifornia. W jego skład wchodziły obiekty o punktach konstrukcyjnych K80[a], K60 i K40.

Kompleks gościł konkursy kombinacji norweskiej i skoków narciarskich podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960. Poza igrzyskami był wykorzystywany sporadycznie i nawet zawody krajowe odbywały się na nim rzadko (mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich zorganizowano tu raz), w związku z czym ostatecznie popadł w ruinę. Współcześnie przez teren, na którym funkcjonowały skocznie, przebiega wyciąg krzesełkowy.

Charakterystyka

Kompleks Papoose Peak Jumps, złożony z trzech naturalnych skoczni, był położony na zboczu góry Little Papoose Peak, leżącej w pasmie górskim Sierra Nevada, w amerykańskim stanie Kalifornia. Wszystkie trzy skocznie korzystały ze wspólnego zeskoku (była to jedyna tego typu konstrukcja wykorzystana podczas igrzysk olimpijskich[1]), który nie był wyposażony w igelit[2].

Położenie kompleksu sprawiało, iż w czasie zawodów słońce świeciło w plecy skaczących zawodników, a wysokie drzewa porastające zbocze po obu stronach skoczni zapewniały dobrą ochronę przed wiatrem. Zarówno na szczyt skoczni, jak i do wieży sędziowskiej, można było się dostać na dwa sposoby – przy użyciu schodów po prawej stronie zeskoku bądź też za sprawą wyciągu krzesełkowego kursującego na szczyt góry (przy korzystaniu z wyciągu należało wysiąść na jego pierwszej stacji po stacji początkowej i zejść nieco w dół zbocza)[1].

Wysokość od najwyższego punktu najazdu do najniższego punktu odjazdu wynosiła w przypadku największej skoczni (K80) 139,79 m, a dla skoczni K60 – 110,71 m. Z kolei długość skoczni (od najwyższego punktu najazdu do końca odjazdu) mierzyła 367,55 m (K80) i 320,09 m (K60)[1], a długość najazdu skoczni K80 około 113 m[2]. Najazd obiektu K80 nachylony był pod kątem 39° (w najbardziej stromym punkcie) do 33°, przy nachyleniu progu 8°, a w przypadku skoczni K60 najazd nachylony był pod kątem 33° (a najbardziej stromym punkcie) do 30°, przy identycznym jak na większym obiekcie nachyleniu progu (8°). Zeskok za punktami konstrukcyjnymi obu skoczni nachylony był pod kątem 39°[1]. Na skoczni K80 zawodnicy osiągali prędkość około 55 mil na godzinę[3].

Największa skocznia w kompleksie Papoose Peak Jumps była jednocześnie największą, jaka kiedykolwiek funkcjonowała w Kalifornii[4]. Z kolei najmniejsza skocznia (K40) miała charakter treningowy[5].

Historia

Przygotowania do igrzysk

Kompleks skoczni olimpijskich Papoose Peak Jumps został zaprojektowany wiosną 1957 przez Niemca Heiniego Klopfera[1], a przy jej projektowaniu brał również udział między innymi Amerykanin Stanley DuRose – wieloletni przewodniczący komitetu do spraw budowy skoczni narciarskich w Amerykańskim Związku Narciarsko-Snowboardowym (USSA)[6]. Jesienią 1957 Komisja Olimpijska Kalifornii (ang. California Olympic Commission)[1], powołana do życia 2 lata wcześniej w celu przygotowania Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960[7], dokonała wyboru wykonawcy i podpisała umowę z firmą Diversified Builders. Tuż po tym zaczęto wycinkę drzew, a właściwe prace budowlane przeprowadzono latem i jesienią 1958. Po zakończeniu robót inspekcji kompleksu dokonał Klopfer[1].

Rozmieszczenie obiektów olimpijskich Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960 (kompleks Papoose Ski Jumps oznaczony cyfrą 9 leży w dolnej części schematu)

Pierwsze oficjalne konkursy na skoczniach wchodzących w skład kompleksu rozegrano na przełomie lutego i marca 1959 podczas zawodów przedolimpijskich[1], mających jednocześnie rangę mistrzostw Ameryki Północnej[8]. Konkurs skoków narciarskich na skoczni K80 zwyciężył Fin Kalevi Kärkinen, a na podium stanęli również Amerykanin Gene Kotlarek i Kanadyjczyk Jacques Charland[9]. Kärkinen ustanowił wówczas oficjalny rekord obiektu, który wynosił 88,5 m[2]. Odbyły się także zawody kombinatorów norweskich, w których wygrał zawodnik ze Związku Radzieckiego, a drugie miejsce zajął Amerykanin Ted Farwell[10]. Podczas zawodów przedolimpijskich kontroli obiektów dokonali przedstawiciele Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, którzy wysoko ocenili poziom przygotowań, zgłaszając potrzebę poprawy jedynie kilku drobnych uchybień, czego dokonano wiosną 1959[1]. Na skoczniach kompleksu Papoose Ski Jumps zorganizowano także eliminacje olimpijskie do reprezentacji Stanów Zjednoczonych[11].

Zimowe igrzyska olimpijskie

Konkursy olimpijskie w ramach Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960 rozegrano w lutym 1960. 21 lutego na skoczni K60 rywalizowali kombinatorzy norwescy. W części skokowej najlepszy okazał się Niemiec Georg Thoma, drugi był reprezentujący Związek Radziecki Dmitrij Koczkin, a trzeci Japończyk Yōsuke Etō[12]. Thoma oddanym wówczas skokiem na odległość 69 m ustanowił rekord skoczni K60[2]. W całej kombinacji, po rozegraniu części biegowej, złoty medal zdobył Thoma, srebrny Norweg Tormod Knutsen, a brąz reprezentujący ZSRR Nikołaj Gusakow[13]. Konkurs skoków narciarskich odbył się 28 lutego, podczas ostatniego dnia igrzysk[1]. Na skoczni K80 najlepszy okazał się Niemiec Helmut Recknagel, drugi był Fin Niilo Halonen, a trzeci Austriak Otto Leodolter[5]. Recknagel skokiem na odległość 93,5 m ustanowił nowy rekord największego obiektu w kompleksie Papoose Peak Jumps[2].

Sytuacja po igrzyskach

Po igrzyskach z 1960 za zarządzanie kompleksem Papoose Peak Jumps odpowiadał stan Kalifornia. Mimo że skocznie należały do najnowocześniejszych w Ameryce, to wykorzystano je zaledwie kilkukrotnie[14]. W 1962 odbyły się na nich mistrzostwa NCAA w skokach narciarskich (wygrał Oyvind Floystad) i kombinacji norweskiej (zwyciężył Tor Fageraas)[15]. W kolejnych latach kompleks ulegał stopniowemu niszczeniu, a teren pełniący dotąd rolę odjazdu wykorzystywany był jako parking[16].

Z okazji dwustulecia Stanów Zjednoczonych, za sprawą projektu złożonego przez grupę mieszkańców Squaw Valley, kompleks odbudowano zgodnie z ówczesnymi normami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, przesuwając punkt konstrukcyjny największej skoczni na odległość 85 metrów. Po zakończeniu prac, w styczniu 1976, na wyremontowanych obiektach treningi odbyła reprezentacja Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich, a także zorganizowano na nich Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w Skokach Narciarskich 1976[16]. W kategorii seniorów zwycięstwo w tej imprezie odniósł Jim Denney, który ustanowił nowy rekord największej skoczni (97,5 m), oddając także najdalszy skok w historii tego obiektu (99 m[b])[2]. Wśród juniorów zwyciężył John Broman[17], a w konkursie weteranów Earle Murphy[18].

Zawody o mistrzostwo USA z 1976 okazały się jednak ostatnimi oficjalnymi konkursami w historii kompleksu[5]. W kolejnych latach skocznie ponownie uległy zniszczeniu[2], dawny odjazd skoczni zaczęto wykorzystywać jako parking, a wieża sędziowska zawaliła się[14]. Na terenie, na którym znajdował się kompleks, w kolejnych latach organizowano zawody w narciarstwie szybkim i snowboardingu, a następnie zaczął on być wykorzystywany wyłącznie przez narciarzy alpejskich[2]. Ostatecznie przez teren ten przeprowadzono wyciąg krzesełkowy o nazwie „Far East Express”[5].

Zawody w kompleksie Papoose Peak Jumps

Międzynarodowe

DataRodzaj zawodówSkoczniaUwagi1. miejsce2. miejsce3. miejsceŹródło
1 marca 1959Mistrzostwa Ameryki Północnej
(zawody przedolimpijskie)		K-80[c]Finlandia Kalevi KärkinenStany Zjednoczone Gene KotlarekKanada Jacques Charland[9]
21 lutego 1960Igrzyska olimpijskieK-60[d] Georg Thoma Dmitrij KoczkinJaponia Yōsuke Etō[12][13]
28 lutego 1960Igrzyska olimpijskieK-80[e] Helmut RecknagelFinlandia Niilo HalonenAustria Otto Leodolter[5]

Krajowe

RokRodzaj zawodówUwagiZwycięzcaŹródło
1962Mistrzostwa NCAA[e]Oyvind Floystad[15]
1962Mistrzostwa NCAA[f]Tor Fageraas[15]
1976Mistrzostwa USA[e]Jim Denney[19]
1976Mistrzostwa USA juniorów[e]John Broman[17]
1976Mistrzostwa USA weteranów[e]Earle Murphy[18]

Uwagi

  1. ↑ a b W czasie modernizacji kompleksu przed mistrzostwami Stanów Zjednoczonych w 1976 punkt konstrukcyjny największej skoczni w kompleksie Papoose Peak Jumps zwiększono z 80 do 85 metrów.
  2. ↑ Serwis skisprungschanzen.com nie uznaje tego wyniku za oficjalny rekord – najprawdopodobniej został oddany podczas treningu bądź podobnych okoliczności, a nie w samym konkursie o mistrzostwo kraju.
  3. ↑ Zawody skoczków narciarskich. W ramach próby przedolimpijskiej przeprowadzono również rywalizację kombinatorów norweskich, jednak jej wyniki nie są znane.
  4. ↑ Konkurs kombinatorów narciarskich. Podano trzech najlepszych zawodników w części skokowej rywalizacji. Medale za końcowe wyniki kombinacji norweskiej, która zakończyła się dzień później, otrzymali: Niemiec Georg Thoma (złoto), Norweg Tormod Knutsen i reprezentujący ZSRR Nikołaj Gusakow.
  5. ↑ a b c d e Konkurs skoczków narciarskich.
  6. ↑ Konkurs kombinatorów norweskich. Ze względu na brak informacji o wynikach samej części skokowej podano zwycięzcę całej rywalizacji w kombinacji norweskiej.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j THE JUMPING HILL. W: Komitet Organizacyjny Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960: VIII Olympic Winter Games Squaw Valley, California 1960 Final Report. Squaw Valley: California Olympic Commission, s. 103. [dostęp 2016-10-31].
  2. ↑ a b c d e f g h Ski Jumps » United States » California » Squaw Valley (ang.). skisprungschanzen.com. [dostęp 2016-10-31].
  3. ↑ Ski jumping. W: David C. Antonucci: The 1960 Winter Olympics. Arcadia Publishing, 2013-11-11, s. 107.
  4. ↑ Ski Jumps » United States » California (ang.). skisprungschanzen.com. [dostęp 2016-10-31].
  5. ↑ a b c d e Ski Jumping at the 1960 Squaw Valley Winter Games (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2016-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-21)].
  6. ↑ Stanley C. DuRose Jr. (1923-2010) (ang.). archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31].
  7. ↑ ROLE OF THE CALIFORNIA OLYMPIC COMMISSION. W: Komitet Organizacyjny Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960: VIII Olympic Winter Games Squaw Valley, California 1960 Final Report. Squaw Valley: California Olympic Commission, s. 26. [dostęp 2016-10-31].
  8. ↑ Ezra Bowen. The surprising Americans. „Sports Illustrated”, s. 77, 1959-03-16 (ang.). 
  9. ↑ a b Adam Kwieciński: Squaw Valley USA 1959.03.01 PIO Pre-Olympic Competitions Winners. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-10-31].
  10. ↑ NORDIC COMBINED CHAMP, SKI RESORT CONSULTANT (ang.). skiinghistory.org. [dostęp 2016-11-01].
  11. ↑ USA Masters Ski Jumpers at IMC 2009 Ruhpolding, Germany March 3-8, 2009 (ang.). archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-11-01].
  12. ↑ a b Nordic Combined at the 1960 Squaw Valley Winter Games: Men's Individual Ski Jumping, Normal Hill (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2016-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)].
  13. ↑ a b Nordic Combined at the 1960 Squaw Valley Winter Games (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2016-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-02)].
  14. ↑ a b Dick Dorworth. Synergy at Squaw. „Ski”. 49, nr 7 (marzec 1985). s. 43, 45. ISSN 0037-6159 (ang.). 
  15. ↑ a b c NCAA Champions Ski Jumping & Nordic Combined, and Ski-Meisters (ang.). archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31].
  16. ↑ a b Rebuilt Squaw Jump Sees Action. „Skiing”. 28, nr 6, s. 9, luty 1976. 
  17. ↑ a b United States National Junior Ski Jumping Champions 1908-1980 (ang.). archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31].
  18. ↑ a b VETERANS (MASTERS) CLASS U. S. NATIONAL SKI JUMPING CHAMPIONS 1935 to 1980 (ang.). archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31].
  19. ↑ United States National Ski Jumping Champions 1904-1980 (ang.). archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31].
Skocznie olimpijskie
Normalne
Duże


Skoczek.svg

Media użyte na tej stronie

Usa edcp location map.svg
Autor: Uwe Dedering, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of the USA (without Hawaii and Alaska).

EquiDistantConicProjection:
Central parallel: 

* N: 37.0° N

Central meridian: 

* E: 96.0° W

Standard parallels: 

* 1: 32.0° N
* 2: 42.0° N

Made with Natural Earth. Free vector and raster map data @ naturalearthdata.com.

Formulas for x and y: 

x = 50.0 + 124.03149777329222 * ((1.9694462586094064-({{{2}}}* pi / 180))
      * sin(0.6010514667026994 * ({{{3}}} + 96) * pi / 180))
y = 50.0 + 1.6155950752393982 * 124.03149777329222 * 0.02613325650382181
      - 1.6155950752393982  * 124.03149777329222 *
     (1.3236744353715044  - (1.9694462586094064-({{{2}}}* pi / 180)) 
      * cos(0.6010514667026994 * ({{{3}}} + 96) * pi / 180))
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of California.svg
Flag of California. This version is designed to accurately depict the standard print of the bear as well as adhere to the official flag code regarding the size, position and proportion of the bear, the colors of the flag, and the position and size of the star.
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
German Olympic flag (1959-1968).svg
Flag of the unified Team of Germany for the Olympic Games, 1960–1968.
Olympic rings.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic rings without rims.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Squaw-Valley-1960-Ski-Venues.jpg
Squaw Valley 1960 - Alpine Skiing Venues
Squaw-Valley-Blyth-Arena-1960.jpg
Blyth Arena (demolished) at the 1960 Winter Olympics in Squaw Valley.