Partia Murba
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lider | Sukarni |
| Data założenia | 7 listopada 1948 |
| Data rozwiązania | 11 stycznia 1973 |
| Ideologia polityczna | |
Partia Murba (indonez. Musjawarah Ra'jat Banjak/Partai Murba) – funkcjonująca w latach 1948–1973 indonezyjska partia polityczna o profilu narodowo-komunistycznym[1].
Początki
Partia została założona 7 listopada 1948 przez grupę lewicowych działaczy niepodległościowych (Tan Malaka, Chairul Saleh, Sukarni oraz Adam Malik) reprezentujących ruchy socjalistyczne i komunistyczne. Data powołania ugrupowania miała znaczenie symboliczne i odwoływała się do wybuchu rewolucji październikowej w carskiej Rosji. W dniu powstania partia liczyła około 80 000 członków[2].
W trakcie swojej początkowej działalności, Murba wydawała dwa tytuły prasowe skierowane do indonezyjskiej klasy pracującej (Murba oraz Massa)[2]. Partia posiadała również bojówki biorące aktywny udział w walkach z Holendrami w zachodniej i centralnej Jawie podczas toczącej się w latach 1945-1949 wojny o niepodległość Indonezji[3].
W wyborach parlamentarnych w 1955 roku partia uzyskała 199 588 głosów, zdobywając w ten sposób dwa miejsca w Ludowej Izbie Reprezentantów[4]. W wyborach do konstytuanty, które odbyły się w tym samym roku Murba zdobyła 248 633 głosów, co przełożyło się na cztery miejsca w indonezyjskiej konstytuancie[4].
Okres demokracji sterowanej
Ugrupowanie od początku swojej działalności wspierało politycznie prezydenta Sukarno[4]. W 1957 roku, zarząd ugrupowania odniósł się pozytywnie do pomysłu wprowadzenia demokracji sterowanej w kraju. W ten sposób, Murba pozostała jedną z dziesięciu legalnie funkcjonujących partii na indonezyjskiej scenie politycznej[5].
W tym okresie jeden z założycieli partii - Adam Malik, został mianowany ambasadorem Republiki Indonezji w Związku Radzieckim oraz Polsce[6].
Stosunki z Komunistyczną Partią Indonezji
Ugrupowanie postrzegało Komunistyczną Partię Indonezji (PKI) jako jednego z głównych przeciwników politycznych na lewej stronie indonezyjskiej sceny politycznej[7]. Według Hardola Croucha, szerokie poparcie dla polityki Sukarno wiązało się z nadziejami liderów Murby na zmarginalizowanie wpływów PKI[5].
Na gruncie ideologicznym, istotnym punktem zapalnym było poparcie jakiego Murba udzieliła Moskwie po rozłamie radziecko-chińskim[8]. Komunistyczna Partia Indonezji popierała stanowisko chińskie. Politycy Murby prowadzili rozmowy z KPZR dotyczące zastąpienia przedstawicieli PKI w pro-radzieckich międzynarodowych strukturach komunistycznych. Istotną rolę w negocjacjach odegrał Adam Malik pełniący w tym czasie funkcję ambasadora w Moskwie[8].
Przedstawiciele PKI oskarżali ugrupowanie o tendencje imperialistyczne oraz popieranie koncepcji trockistowskich. Domagano się również, usunięcia wszelkich polityków Murby z rządu oraz zakazu publikacji gazet powiązanych z partią[7].
„Nowy Ład”
Po sfingowanym zamachu stanu w 1965 roku (którego według oficjalnej linii propagandowej mieli dokonać członkowie Komunistycznej Partii Indonezji) dyktatorską władzę w kraju przejął gen. Suharto[9]. PKI została zdelegalizowana, zaś większość jej członków została zamordowana bezpośrednio bądź pośrednio przez reżim podczas czystek antykomunistycznych w latach 1965–1966[9]. Przez początkowy okres „Nowego Porządku” (tak nazywano okres sprawowania władzy przez Suharto do 1998 roku) partia kontynuowała swoją działalność[5]. Ugrupowanie współpracowało z nową władzą o czym może świadczyć fakt, iż w 1966 roku Adam Malik został wybrany przez Suharto na stanowisko ministra spraw zagranicznych[5].
W zmanipulowanych wyborach z 1971 roku Murba zdobyła 48 126 głosów (około 0,1% w skali kraju), nie zdobywając ani jednego miejsca w zdominowanym przez Golkar parlamencie[10].
Zakończenie działalności
W latach siedemdziesiątych administracja Suharto w celu ułatwienia kontroli nad wszelkimi partiami opozycyjnymi, wprowadziła dla nich obowiązek zrzeszenia się w ramach jednej z dwóch koalicji politycznych (o profilu religijnym oraz sekularnym)[9]. W marcu 1970 roku Murba wraz z Indonezyjską Partią Narodową, Ligą Zwolenników Niepodległości Indonezji, Partią Katolicką oraz Indonezyjską Partią Chrześcijańską weszły w skład Demokratycznej Grupy Rozwoju (Kelompok Persatuan Pembangunan). W 1973 roku ugrupowania koalicyjne zostały przekształcone w partie polityczne. 10 stycznia 1973 roku, członkowie Demokratycznej Grupy Rozwoju utworzyli Indonezyjską Partię Demokratyczną, będącą obok Zjednoczonej Partii na rzecz Rozwoju jednym z dwóch ugrupowań satelickich w stosunku do Golkar[11].
Przypisy
- ↑ Herbert Feith. The Wilopo Cabinet, 1952–1953: A Turning Point in Post-Revolutionary Indonesia. Ithaca, N.Y.: Modern Indonesia Project, Southeast Asia Program, Dept. of Far Eastern Studies, Cornell University, 1958. s. 52
- ↑ a b G. McTurnan Kahin, Nationalism and Revolution in Indonesia, Ithaca 2003, s. 313-314.
- ↑ H. Feith, The Wilopo Cabinet, 1952-1953: A Turning Point in Post-Revolutionary Indonesia, Singapur 2009, str. 20.
- ↑ a b c H. Feith, The Decline of Constitutional Democracy in Indonesia, Singapur 2006, str. 435-436.
- ↑ a b c d H. Crouch, The Army and Politics in Indonesia, Singapur 2007, str. 330.
- ↑ Biografi Pahlawan Adam Malik, „Pahlawan Indonesia”, 16 maja 2014 [dostęp 2017-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-03-08] (ang.).
- ↑ a b R. Mortimer, Indonesian Communism Under Sukarno: Ideology and Politics, 1959-1965, Singapur 2006, str. 376.
- ↑ a b H. Bingdi , T. Tang, China in Crisis, Volume 2: China's Policies in Asia and America's Alternatives, Chicago 1969, str. 375-376.
- ↑ a b c Ł. Bonczol, Zrozumieć Indonezję, Warszawa 2012.
- ↑ http://www.ipu.org/parline-e/reports/arc/INDONESIA_1971_E.PDF
- ↑ S. Eklof, Power and Political Culture in Suharto's Indonesia: The Indonesian Democratic Party (PDI) and Decline of the New Order (1986-98), Kopenhaga 2004, str. 55.
Media użyte na tej stronie
bendera Indonesia
State emblem of Indonesia is called Garuda Pancasila. The main part of the coat of arms is the golden mythical bird Garuda with a shield on its chest and a scroll gripped by its leg bears the national motto: "Bhinneka Tunggal Ika", roughly means "Unity in Diversity". The shield's five emblems represent Pancasila, the five principles of Indonesia's national philosophy. The numbers of feathers was meant to symbolize the date of Indonesian Proclamation of Independence; 17 feathers on each wings, 8 tail feathers, 19 upper tail feathers (under the shield, above the tail), and 45 neck feathers; all symbolize 17-8-1945; 17th August 1945. Garuda Pancasila was designed by Sultan Hamid II of Pontianak, and was adopted as national coat of arms on February 11, 1950.
Murba party logo