Pat Riley

Pat Riley

42, 12
obrońca
Pseudonim	Brylantynowy Pat
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1945 Rome
Wzrost	193 cm
Masa ciała	93 kg
Kariera
Aktywność	1967–1976
Szkoła średnia	Linton (Schenectady, Nowy Jork)
College	Kentucky (1964–1967)
Draft	1967, numer: 7 San Diego Rockets
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1967–1970 San Diego Rockets 1970–1975 Los Angeles Lakers 1975–1976 Phoenix Suns
Kariera trenerska Lata Drużyna 1979–1981 Los Angeles Lakers (asystent) 1981–1990 Los Angeles Lakers 1991–1995 New York Knicks 1995–2003 2005–2008 Miami Heat

Patrick James Riley (ur. 20 marca 1945 w Rome, Nowy Jork) – amerykański zawodowy koszykarz, po zakończeniu kariery zawodniczej trener i działacz koszykarski. Od 1995 pracuje w klubie Miami Heat. W 2008 został zaliczony w poczet członków Koszykarskiej Galerii Sław.

Życiorys

Kariera zawodnicza

Ojciec Pata, Leon Riley, był zawodowym baseballistą. Pat z kolei uprawiał z powodzeniem zarówno futbol amerykański, jak i koszykówkę. Wybrany z numerem 7. w drafcie 1967 przez San Diego Rockets, ale także w drafcie NFL przez Dallas Cowboys, zdecydował się na karierę koszykarską. Spędził w klubie z San Diego trzy sezony. W 1970 został wybrany przez nowo powstały klub Portland Trail Blazers w rozszerzającym drafcie 1970, ale natychmiast sprzedano go do Los Angeles Lakers. W Lakersach spędził pięć sezonów, zdobywając tam tytuł mistrza NBA w 1972, wchodząc z ławki za głównego rozgrywającego Jerry’ego Westa. Swój ostatni sezon, 1976, rozegrał w barwach Phoenix Suns.

Trener Lakers

Od 1977 powrócił do Lakers, początkowo jako komentator, a od 1979 jako asystent trenera Paula Westheada. Na początku sezonu 1981/82 największa gwiazda Lakersów, Magic Johnson poprosił o sprzedanie do innego klubu z powodu niezadowolenia ze współpracy z trenerem Westheadem. Wkrótce potem właściciel klubu, Jerry Buss zwolnił Westheada, a na jego miejsce postanowił zatrudnić Jerry’ego Westa. West jednak odmówił posady głównego trenera, natomiast chętnie podjął się obowiązków pierwszego asystenta coacha, którym został Pat Riley.

Riley znakomicie sprawdził się jako trener, doprowadzając zespół do mistrzowskiego tytułu w pierwszym roku swojej pracy (1982). Był to zarazem pierwszy z czterech występów z rzędu w finałach ligi, drugi tytuł Lakers zdobyli w 1985. Po roku przerwy w występach finałowych Jeziorowcy wrócili w 1987, silniejsi niż kiedykolwiek, zdobywając dwa tytuły z rzędu. Drużynę tę ocenia się jako jeden z najsilniejszych teamów wszech czasów, w składzie którego występowali: Magic Johnson, James Worthy, Kareem Abdul-Jabbar, Michael Cooper, Byron Scott, A.C. Green, Mychal Thompson i Kurt Rambis. Lansowany przez nich „Showtime” do dziś pozostaje wzorem radosnej, ofensywnej i efektownej, a zarazem skutecznej gry dla wielu zespołów NBA.

Następny rok, szumnie zapowiadany jako „Three-peat” (skrót od three repeat), przyniósł jednak porażkę w finałach z Detroit Pistons. Po następnej klęsce, w play-offach 1990 r. z Phoenix Suns, Riley zrezygnował z prowadzenia zespołu. Paradoksalnie, otrzymał wtedy swój pierwszy tytuł trenera roku.

Lata w Knicks

Po roku przerwy, podczas którego komentował mecze dla NBC, w 1991. Riley został głównym trenerem New York Knicks. Już dwa lata później osiągnął z zespołem najlepszy bilans w historii w sezonie zasadniczym i po raz drugi zdobył tytuł trenera roku. Do finałów doprowadził drużynę rok później, niestety, Knicks ponieśli tam porażkę z Houston Rockets. W 1995 Riley zrezygnował z pracy w Nowym Jorku.

Miami Heat

Pat Riley z drużyną Heat u prezydenta Busha

W atmosferze przepychanek między klubami z Nowego Jorku i Miami, Riley jeszcze w czasie obowiązywania poprzedniego kontraktu został zatrudniony w Miami Heat. Mimo ostatecznie polubownego załatwienia sprawy, rywalizacja między klubami długo jeszcze będzie miała szczególnie zacięty charakter. Z nowym klubem także sięgnął po tytuł najlepszego trenera, zdobywając tytuł mistrza Dywizji Atlantyckiej ze świetnym bilansem 61-21 w 1997. Po niepowodzeniach w następnych latach Riley w 2003 zwolnił sam siebie, zajmując pozycję generalnego menedżera. Po sukcesach na tym polu – wybór w drafcie 2003 późniejszego MVP Finałów Dwyane Wade'a oraz sprowadzenie Shaquille O’Neala – Riley ponownie objął zespół w 2005 i sięgnął po tytuł mistrzowski w 2006. Po sezonie 2007/08, który był nieoczekiwanie najsłabszym w pracy Rileya jako trenera i skończył się bilansem 15-67, Pat zrezygnował z pracy trenera, pozostając na stanowisku prezydenta klubu Miami Heat.

Poza boiskiem

Pat Riley znany jest ze swojej elegancji. Blisko przyjaźni się z Giorgio Armanim i nosi jego garnitury nawet na meczach. Jego znakiem firmowym są też włosy z nałożoną brylantyną, z tego powodu przylgnął do niego pseudonim „Brylantynowy Pat”.

Riley i jego żona Chris, mają dwoje dzieci, Jamesa i Elisabeth Riley.

Osiągnięcia

NCAA

• Finalista NCAA (1966)^[1]
• Zawodnik Roku:
  • NCAA Regional (1966)^[2]
  • konferencji SEC (1966)^[2]
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • SEC (1966, 1967)^[2]
    • turnieju NCAA (1966)^[2]
  • III składu All-American (1966)^[2]
• Uczelnia zastrzegła należący do niego numer 42

NBA

• Mistrz NBA (1972)^[3]
• Wicemistrz NBA (1973)^[3]

Trener

• 5-krotny mistrz NBA (1982, 1985, 1987, 1988, 2006)^[3]
• Mistrz NBA (1980 jako asystent trenera)^[3]
• 4-krotny wicemistrz NBA (1983, 1984, 1989, 1994)^[3]
• trzykrotny Trener Roku NBA (1990, 1993, 1997)^[4]
• 9-krotnie wybierany na trenera jednej z drużyn podczas NBA All-Star Game (1982–83, 1985–90, 1993)
• Zaliczony do grona 10 najlepszych trenerów w historii NBA (1996)^[5]
• Wybrany do Koszykarskiej Galerii Sław (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame - 2008)^[6]

Menedżer

• dwukrotny mistrz NBA (2012-13)^[3]
• dwukrotny wicemistrz NBA (2011, 2014)^[3]
• Menedżer Roku (2011)^[7]

Statystyki trenerskie

Źródło^[8].

Przypisy