Paussinae

Paussinae[1]
Latreille, 1807
Ilustracja
Przedstawiciel Paussinae Paussus favieri i królowa Pheidole pallidula
Systematyka
Domenaeukarionty
Królestwozwierzęta
Typstawonogi
Gromadaowady
Podgromadaowady uskrzydlone
Rządchrząszcze
Podrządchrząszcze drapieżne
Rodzinabiegaczowate
PodrodzinaPaussinae

Paussinaepodrodzina chrząszczy biegaczowatych (Carabidae). Do Paussinae należą cztery plemiona: Metriini, Ozaenini, Protopaussini i Paussini. Wszystkie prowadzą drapieżny tryb życia; gatunki należące do Protopaussini i Paussini są myrmekofilami i wykazują szereg niezwykłych przystosowań do życia w koloniach mrówek, w tym zdolność tzw. chemicznej mimikry. Podrodzina ta jest kosmopolityczna – jej przedstawiciele występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy.

Filogeneza

Inkluzje chrząszczy sklasyfikowanych jako Protopaussini i Paussini znaleziono w bałtyckim bursztynie datowanym na eocen (50–40 Ma – milionów lat), eoceńskich (45–44 Ma) osadach jeziornych w Niemczech, bursztynie dominikańskim (Eohomopterus poinari; eocen-miocen; 45–15 Ma)[2][3], meksykańskim bursztynie (Eohomopterus simojovelensis; granica oligoceńsko-mioceńska, 26–22 Ma)[4]. Na tej podstawie przypuszcza się, że Paussinae istniały już we wczesnym trzeciorzędzie[5]. W jednym kawałku bursztynu obok okazu Eupaussus balticus zachowała się robotnica Formica flori, a w innych kawałkach bursztynu zidentyfikowano mrówcze larwy i fragmenty rozłożonego drewna takie jak znajdywane w mrowiskach, co dodatkowo przemawia za myrmekofilnym trybem życia starych filogenetycznie przedstawicieli podrodziny.

W analizie kladystycznej opartej o podobieństwa w morfologii larw Paussinae Giulio i wsp. (2003) wysunęli dwie robocze hipotezy odnośnie do filogenezy tej grupy chrząszczy. Według pierwszej Metriini są grupą siostrzaną dla Ozaenini + Paussini, z Ozaenini jako grupą parafiletyczną i Physea jako grupą siostrzaną dla Paussini; według drugiej hipotezy Metriini stanowią grupę siostrzaną dla monofiletycznej grupy Ozaenini, a Paussini grupą siostrzaną dla kladu Metriini + Ozaenini[6].

Morfologia

Głowa Paussus scyphus decorsei

Wszystkie gatunki to owady małe lub średnie: ich długość zawiera się w zakresie 2,8–22 mm. Zazwyczaj mają brązową barwę. Ogólny schemat budowy chrząszczy plemion Metriini i Ozaenini zbliżony jest do spotykanego u typowych biegaczowatych. Kształt ciała Protopaussini i Paussini odzwierciedla dwie strategie przystosowania do myrmekofilnego trybu życia: są albo wąskie i delikatne, albo spłaszczone i szerokie (Trutztypus według Wassmana). Żadne z nich nie upodabniają się kształtem do mrówek (nie są myrmekoformiczne)[5].

Puszka głowowa zorientowana brzusznie. Nasady czułków zawsze między przednim brzegiem oka a żuwaczką. Czułki nitkowate lub spłaszczone i łopatkowato wgłębione; liczba członów od 11 do 12, mniejsza jest wynikiem zlania się sąsiednich członów. Występują jedynie dwa zbiorniki nasienne[7].

Gruczoły pygidialne

U Ozaenini, Protopaussini i Paussini występuje gruczoł pygidialny, wytwarzający pochodne benzochinonowe i inne związki, wyrzucane pod ciśnieniem w obronie przed napastnikiem, czemu towarzyszy efekt dźwiękowy. Benzochinony u Paussinae (tak jak u strzeli) powstają w reakcji zachodzącej w świetle gruczołu, do którego wystrzykiwane są substraty reakcji, hydrochinony i nadtlenek wodoru. W ścianie gruczołu znajdują się enzymy, katalaza i peroksydazy hydrochinonów, powodujące gwałtowne utlenienie hydrochinonów i wybuchowy rozkład nadtlenku wodoru. Powstająca duża objętość tlenu wyrzuca gorące i drażniące produkty reakcji na zewnątrz ciała chrząszcza[8]. U wszystkich Paussinae występują specjalne wypustki pokryw, tzw. kołnierze Coandy, które, w zależności od ustawienia odwłoka chrząszcza, kierują strumień wyrzutowy w odpowiednim kierunku[9]. Nazwa tych parzystych struktur pochodzi od obserwowanego wówczas efektu Coandy[10].

Przy pomocy gruczołów pygidialnych Paussinae mogą odstraszyć inne mrówki, a nawet gekony[11][12]. Nie stosują tego środka obronnego, gdy są atakowane przez mrówki gospodarzy, które niekiedy rozpoznają intruzów i ich zabijają[13][14], ale mogą odstraszać w ten sposób inne mrówki, co dowodzi, że pewnie rozpoznają swoich gospodarzy[5].

Dokładne analizy chemiczne produktów reakcji zachodzących w gruczole pygidialnym przeprowadzono u kilku gatunków Paussinae: Metrius contractus[15], Goniotropis nicaraguensis[16], Pachyteles sp.[15][16], Physea hirta,[16] Platycerozaena magna[15], Platycerozaena panamensis, Homopterus arrowi[15][16], Arthropterus sp.[17]. Pentaplatarthrus gestroi, Paussus favieri[18]. Stałym składnikiem mieszaniny były benzochinony (1,4–benzochinon, 2–metylo–1,4–benzochinon, 2–etylo–1,4–benzochnon, 2,3–dimetylo–1,4–benzochinon, 2–metoksy-3–metylo–1,4–benzochinon). U niektórych gatunków z mieszaniny wyizolowano n–alkany: n–tridekan, n–tetradekan, n–pentadekan. W starym piśmiennictwie[19][20] można znaleźć informacje o rzekomej obecności wolnych jodków w produktach reakcji, jednak nowsze badania tego nie potwierdziły; zapewne reakcje chemiczne, którymi wykryto benzochinony, zostały błędnie zinterpretowane przez wczesnych badaczy.

Larwy

Larwy Paussini są ślepe i fizogastryczne (posiadają rozdęty odwłok), ich odnóża uległy redukcji. Fizogastria jako wyraz konwergencji cechuje również larwy myrmekofilnych kusakowatych. U larw Paussini trzeci segment czułków jest szczeciniasty, a trzy ostatnie segmenty odwłoka – przekształcone w płytkę końcową. Posiadają urogomfy, czyli parzyste wyrostki grzbietowe odchodzące od tylnej krawędzi dziewiątego tergitu.

Adaptacje do myrmekofilii

Film pokazujący interakcję Paussus favieri z robotnicą Pheidole pallidula. Mrówka zlizuje wydzielinę z zakończeń i tylnej powierzchni czułków chrząszcza

Paussini mają wyspecjalizowane komórki gruczołowe, wydzielające substancję zlizywaną przez mrówki i działającą na nie uspokajająco. Grupy jednokomórkowych gruczołów występują na powierzchni czułków, głowy, przedplecza, i na czubku odwłoka[21]. U wielu wyspecjalizowanych Paussini obecny jest, obok narządów czułkowych, parzysty gruczoł na szczycie głowy (vertex). Podobny narząd opisano u chrząszczy Cremastocheilus, u których również podejrzewa się, że gra istotną rolę w relacji owada z gospodarzami.

Ciało chrząszczy należących do symfili pokrywają włoski (trichomy), ułożone w kępki. Ich funkcję stanowi prawdopodobnie utrzymywanie kropli wydzieliny gruczołów na powierzchni ciała owada, oraz ochrona przed mrówkami, które opiekując się chrząszczem gryzą i pociągają odstające części intruza.

Dojrzałe osobniki Paussini przypuszczalnie wykorzystują sygnały zapachowe mrówek, by trafić do kolonii[22].

Biogeografia

Paussinae występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy; największa różnorodność gatunków Paussinae występuje w krainie paleotropikalnej[5]. Metriini są nearktyczne, natomiast niektóre gatunki Ozaenini, Protopaussini i Paussini swoim zasięgiem docierają do najbardziej na południe położonych części Nearktyki i Palearktyki. W Europie w obszarze śródziemnomorskim notowano dwa gatunki: Paussus (Cochliopaussus) turcicus i Paussus (Edaphopaussus) favieri. Wydaje się, że czynnik decydujący o rozmieszczeniu to przede wszystkim klimat, a nie rozmieszczenie gatunków mrówek-gospodarzy; zasięg występowania Paussus favieri w południowej Francji jest przesunięty na południe względem zakresu występowania głównego gatunku jego mrówek-gospodarzy[23].

Ekologia

Chrząszcze Metriini i Ozaenini przebywają pod kamieniami, pniami drzew, w spróchniałym drewnie i w ściółce[5]. Paussini natomiast znajdywane są w podziemnych mrowiskach, rzadko poza nimi. Mrowiska należą do mrówek z podrodzin Myrmicinae i Formicinae, rzadko Dolichoderinae, Ponerinae i Ectatomminae[5]. Pojedyncze doniesienie o występowaniu chrząszczy w termitierach było prawdopodobnie incydentalne; przyjmuje się zgodnie, że Paussinae nie pasożytują na termitach[5][24]. Entomolodzy łapią te owady na światło, aczkolwiek rzadko udaje się wówczas (z niejasnych przyczyn) złapać samice[5]. W inne pułapki stosowane przez entomologów Paussinae łowią się rzadko, natomiast łapane w ten sposób Paussinae należą do gatunków rzadko łowionych na światło[25][26]. Przyczyny, dla których Paussinae opuszczają mrowiska, nie są jasne, przypuszczalnie chrząszcze te reagują na zmiany wilgotności, temperatury i długości dnia, bezpośrednio lub pośrednio (te same czynniki wpływają na mrówki).

Aktywność Paussinae zależy od pory roku. Nearktyczne Metriini występujące w Kalifornii są aktywne od wiosny do lata[27]. Żyjące w strefie podzwrotnikowej, myrmekofilne Paussinae obserwuje się poza mrowiskami głównie w porze deszczowej, bardzo rzadko w porze suchej[19][13][28][29]. Tropikalne gatunki obserwuje się przez cały rok, ale z wahaniami liczebności[22]. W cyklu dobowym aktywność jest największa o zmierzchu i nad rankiem, chociaż niektóre gatunki są aktywne za dnia[30].

Larwy wszystkich Paussini oraz Physeina żyją w mrowiskach[5].

Klasyczny podział Wassmana[31][32] myrmekofilnych organizmów na synechtry, synojki, symfile i prawdziwe pasożyty uznawany jest obecnie za przestarzały i niewystarczający do określenia interakcji między myrmekofilami a mrówkami. Relacje chrząszczy z koloniami mrówek obecnie określa się jako należące do szerokiego spektrum między mutualizmem a pasożytnictwem. Większość Paussinae polując na robotnice i larwy osłabia całą kolonię. Co prawda wytwarzają substancję atrakcyjną dla mrówek, co Wasmann uznawał za rekompensujące straty poniesione przez kolonię[33], jednak Escherich i większość współczesnych autorów nie podziela tego punktu widzenia[13].

Pobieranie pokarmu

Obserwowano jedynie dorosłe chrząszcze Paussini podczas pobierania pokarmu. Nie pożerają one całej zdobyczy, ale nakłuwają oskórek mrówki żuwaczkami i wysysają zawartość ciała[23]. Wbite w mrówkę żuwaczki pozostają podczas pobierania pokarmu bez ruchu, głaszczki żuchwowe i wargowe przylegają do ciała ofiary. Zaatakowana mrówka nigdy nie reaguje agresją; po uwolnieniu przez chrząszcza pozostaje w jego pobliżu i umiera w przeciągu kilku następnych dni.

Przypuszczalnie taki sam mechanizm pobierania pokarmu występuje u Protopaussini. Chrząszcze żywią się też larwami i jajami mrówek. Nigdy nie odżywiają się zbieranymi przez mrówki zapasami ani odpadkami w mrowisku, nie opisywano też u tych gatunków korzystania z pokarmu wymienianego przez mrówki podczas trofalaksji[5].

Systematyka

Metrius contractus
Heteropaussus hastatus
Cerapterus pilipennis
Protopaussus sp
Platyrhopalopsis mellyi
Pseudozaena opaca

Systematyka za Geiselhardt i in. (2007):

  • Rodzina: Carabidae Latreille, 1802
    • Podrodzina: Paussinae Latreille, 1807
      • Plemię: Metriini LeConte, 1853
      • Plemię: Paussini Latreille, 1807
        • Podplemię: Arthropterina Nagel, 1987
        • Podplemię: Heteropaussina Janssens, 1953
        • Podplemię: Cerapterina Billberg, 1820
        • Podplemię: Pentaplatarthrina Jeannel, 1946
          • Hexaplatarthus Jeannel, 1955
          • Hyperpentarthrus H. Kolbe, 1927
          • Pentaplatarthus Westwood, 1833
        • Podplemię: Homopterina Wasmann, 1920
          • Homopterus Westwood, 1838
        • Podplemię: Platyrhopalina Jeannel, 1946
          • Lebioderus Westwood, 1838
          • Euplatyrhopalus Desneux, 1905
          • Stenorhopalus Wasmann, 1918
          • Platyrhopalus Westwood, 1838
          • Platyrhopalopsis Desneux, 1905
        • Podplemię: Ceratoderina Darlington, 1950
          • Ceratoderus Westwood, 1841
          • Melanospilus Westwood 1845
          • Paussomorphus Raffray, 1885
        • Podplemię: Paussina Latreille, 1807
          • Leleupaussus Luna de Carvalho, 1962
          • Paussus Linné, 1775 sensu lato, cf. Nagel 2003
          • Granulopaussus H. Kolbe, 1938
          • Hylotorus Dalman, 1823
        • Podplemię: Carabidomemnina Wasmann, 1928
          • Balticarthropterus Nagel, 1987
          • Succinarthropterus H. Kolbe, 1926 (incl. Arthropterillus Wasmann, 1926
          • Arthropterites Wasmann, 1925
          • Protocerapterus Wasmann, 1926
          • Cerapterites Wasmann, 1925
          • Carabidomemnus H. Kolbe, 1924
          • Eohomopterus Wasmann, 1919
        • incertae sedis, przypuszczalnie Carabidomemnina Wasmann, 1928
          • Eopaussus Wasmann, 1926
          • Pleurarthropterus Wasmann, 1927
          • Acmarthropterus Wasmann, 1929
      • Plemię: Ozaenini Hope, 1838
        • Podplemię: Brak formalnego podplemienia
          • Anentmetus Andrewes, 1924
          • Entomoantyx Ball & McCleve, 1990
          • Microzaena Fairmaire, 1901
          • Itamus Schmidt-Goebel, 1846
          • Sphaerostylus Chaudoir, 1848
          • Afrozaena Jeannel, 1946
          • Ozaeniella Basilewsky, 1976
        • Podplemię: Mystropomina Horn, 1881
          • Mystropomus Chaudoir, 1848
        • Podplemię: Eustrina Jeannel, 1946
          • Dhanya Andrewes, 1919
          • Eustra Schmidt-Goebel, 1846 (incl. Ozaenaphaenops Deuve 1986)
        • Podplemię: Pseudozaenina Sloane, 1905
        • Podplemię: Pachytelina Jeannel, 1946
          • Pachyteles Perty, 1830
          • Tachypeles Deuve, 2001
          • Goniotropis Gray, 1832
          • Tropopsis Solier, 1849
          • Crepidozaena Deuve, 2001
          • Filicerozaena Deuve, 2001
          • Gibbozaena Deuve, 2001
          • Inflatozaena Deuve, 2001
          • Mimozaena Deuve, 2001
          • Proozaena Deuve 2001
          • Serratozaena Deuve, 2001
        • Podplemię: Ozaenina Hope, 1838
          • Ozaena Olivier, 1812
          • Platycerozaena Banninger, 1927
        • Podplemię: Physeina Jeannel, 1946
          • Physea Brulle, 1834
          • Physeomorpha Ogueta, 1963
      • Plemię: Protopaussini Gestro, 1892

Przypisy

  1. Paussinae, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. Nagel P. Fossil ant nest beetles (Coleoptera, Carabidae, Paussinae). „Entomologische Arbeiten aus dem Museum G. Frey”. 35/36, s. 137–170, 1987. 
  3. Nagel P. New fossil paussids from Dominican amber with notes on the phylogenetic systematics of the paussine complex (Coleoptera: Carabidae). „Systematic Entomology”. 22 (4), s. 345-362, 2003. DOI: 10.1046/j.1365-3113.1997.d01-51.x. 
  4. Solorzano Kraemer M. The first fossil paussine (Coleoptera: Carabidae) from Mexican amber. „Paläontologische Zeitschrift”. 80 (2), s. 107–111, 2006. DOI: 10.1007/BF02988970. 
  5. a b c d e f g h i j Stefanie F. Geiselhardt, Klaus Peschke, Peter Nagel. A review of myrmecophily in ant nest beetles (Coleoptera: Carabidae: Paussinae): linking early observations with recent findings. „Naturwissenschaften”. 94 (11), s. 871-894, 2007. DOI: 10.1007/s00114-007-0271-x. PMID: 17563864. 
  6. Di Giulio A, Fattorini S, Kaupp A, Vigna Taglianti A, Nagel P. Review of competing hypotheses of phylogenetic relationships of Paussinae (Coleoptera: Carabidae) based on larval characters. „Systematic Entomology”. 28 (4), s. 509-537, 2003. DOI: 10.1046/j.1365-3113.2003.00227.x. 
  7. Ross H. Arnett, Michael Charles Thomas: American Beetles: Staphyliniformi. CRC Press, 2002, s. 62. ISBN 0-8493-1925-0.
  8. Paweł Jałoszyński: Systemy obrony chemicznej chrząszczy.
  9. Thomas Eisner, George E. Ball, Braden Roach, Daniel J. Aneschansley, Maria Eisner, Curtis L. Blankespoor, Jerrold Meinwald. Chemical defense of an ozaenine bombardier beetle from New Guinea. „Psyche”. 96, s. 153-160, 1989. 
  10. Eisner T, Aneshansley DJ. Spray Aiming in Bombardier Beetles: Jet Deflection by the Coanda Effect. „Science”. 215 (4528), s. 83–85, 1982. DOI: 10.1126/science.215.4528.83. PMID: 17790472. 
  11. Karny HH. Ueber Cerapterus horsfieldi (Col. Pauss.). „Treubia”. 3, s. 188, 1923. 
  12. Nagel P: Arealsystemanalyse afrikanischer Fühlerkäfer (Coleoptera, Carabidae, Paussinae). Stuttgart: Franz Steiner Verlag Wiesbaden GmbH, 1987. Cytat za: Geiselhardt et al., 2007
  13. a b c Escherich K. Zur Anatomie und Biologie von Paussus turcicus Friv. „Zoologische Jahrbücher”. 12, s. 27–70, 1898. 
  14. Péringuey L. Notes on three Paussi. „Transactions of the Royal Entomological Society of London”. 31, s. 133–138, 1883. DOI: 10.1111/j.1365-2311.1883.tb02942.x. 
  15. a b c d Eisner T, Jones TH, Aneshansley DJ, Tschinkel W, Silberglied RE, Meinwald J. Chemistry of defensive secretions of bombardier beetles (Brachinini, Metriini, Ozaenini, Paussini). „Journal of Insect Physiology”. 23 (11–12), s. 1383–1386, 1977. DOI: 10.1016/0022-1910(77)90162-7. 
  16. a b c d Roach B, Dodge KR, Aneshansley DJ, Wiemer D, Meinwald J, Eisner T. Chemistry of defensive secretions of Ozaenine and Paussine Bombardier beetles (Coleoptera: Carabidae). „Coleopt Bull”. 33 (1), s. 17–20, 1979. 
  17. Moore BP, Wallbank BE. Chemical composition of the defensive secretion in carabid beetles and its importance as a taxonomic character. „Proceedings of the Royal Entomological Society of London. Series B, Taxonomy”. 37 (5–6), s. 62–72, 1968. DOI: 10.1111/j.1365-3113.1968.tb00199.x. 
  18. Schildknecht H, Koob K. Zur Explosionschemie der Bombardierkäfer. VI. Zur Chemie des Meinsten Bombardierkäfers Paussus favieri. XLIII. Mitteilung über Arthropoden-Abwehrstoff. „Die Naturwissenschaften”. 56 (6), s. 328, 1969. DOI: 10.1007/BF00602176. PMID: 5364297. 
  19. a b Dohrn CA. Etwas über die Lebensweise einiger Paussiden. „Entomologische Zeitung”. 12, s. 227–229, 1851. 
  20. Loman JCC. Freies Jod als Drüsensecret. Tijdschrift der Nederlandsche Dierkundige Vereeniging 1, 106–108 (1887)
  21. Yung C Mou: Morphologische und histologische Studien über Paussidendrüsen. Zool Jahrbücher Abt. f. Anatomie Bild 64:287–346 (1938)
  22. a b Reichensperger A. Die Paussiden Afrikas. „Abhandlungen der Senckenbergischen Naturforschenden Gesellschaft”. 479. s. 5–31. 
  23. a b Le Masne G. Observations sur le comportement de Paussus favieri Fairm., hôte de la fourmi Pheidole pallidula Nyl. „Ann Fac Sci Marseille”, s. 111–130, 1961. 
  24. Luna de Carvalho E. Are there termitophilous paussid beetles? (Coleoptera Carabidae Paussinae). 37th Contribution to a monographic study of the Paussidae. Sociobiology 3:67–70 (1977) Cytat za: Geiselhardt et al., 2007
  25. Nagel P. Les coléoptères Carabidae: Paussinae de la forêt de la Lama. Opusc Biogeogr Basileensia 3/2003:26–27 (2004)
  26. Wagner T (2000) Diversity and distribution patterns of beetles in different forest types in the Budongo Forest reserve, Uganda. Biotropica 32:502–514
  27. Larochelle A, Larivière M-C. A natural history of the ground-beetles (Coleoptera: Carabidae) of America North of Mexico. Pensoft Publishers, Sofia, Moscow (2003) Cytat za: Geiselhardt et al., 2007
  28. Kaupp A, Rödel M-O. Die Fühlerkäfer der Elfenbeinküste, Faunistik und Phänologie. Koleopterol Rundsch 66:7–17 (1996) Cytat za: Geiselhardt et al., 2007
  29. Leston D. Seasonality and the flight of Paussids (Coleoptera) in West Africa. Psyche 84:210–217 (1978)
  30. Batelka J. A contribution to the knowledge of the bionomics and distribution of two species of the subfamily Paussinae (Coleoptera: Carabidae) in Morocco and Tunisia. Klapalekiana 36:217–223 (2000)
  31. Wasmann E: Ameisengäste und Termitengäste. Tijdschrift voor entomologie 33:27–97 (1890) Cytat za: Geiselhardt et al., 2007
  32. Wasmann E: Die Myrmekophilen und Termitophilen. [W:] Hoek PPC (red.) Société Néeriandaise de Zoologie, Leyden. Compte-rendu des séances du troisième congrès international de Zoologie:410–440 (1896)
  33. Wasmann E. Zur näheren Kenntnis des echten Gastverhältnisses (Symphilie) bei den Ameisen- und Termitengästen. „Biologisches Zentralblatt”. 23, s. 63–72, 232–248, 298–310, 1903. 

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Metrius contractus.jpg
Autor: David R. Maddison, Licencja: CC BY-SA 3.0
Metrius contractus
Heteropaussus hastatus.png
Autor: see above, Licencja: CC BY 1.0
Heteropaussus hastatus
Interactions between Paussus favieri and queen of Pheidole pallidula.jpg
Autor: P. Mazzei, Licencja: CC BY-SA 3.0
Interactions between Paussus favieri and queen of Pheidole pallidula
Protopaussus.png
Autor: see above, Licencja: CC BY 1.0
Protopaussus
Platyrhopalopsis mellei.png
Autor: see above, Licencja: CC BY 1.0
Platyrhopalopsis_mellei (Coleoptera:Paussidae), collected in 1966
Paussus scyphus decorsei antennae.jpg
Autor: April Nobile, Licencja: CC BY-SA 3.0
Paussus scyphus decorsei
Pseudozaena opaca (Chaudoir, 1868) (3545394127).jpg
Autor: Udo Schmidt from Deutschland, Licencja: CC BY-SA 2.0

Familie: Carabidae Grösse: 7 mm Fundort: Indonesien, Sulawesi, Toraut leg. A.Skale, 2006; det. M.Baehr

Foto: U.Schmidt, 2007
Paussus favieri interacting with minor worker of Pheidole pallidula.ogv
Autor: Emanuela Maurizi et al., Licencja: CC BY 3.0
"Supplementary Material 1: Short movie on “rewarding behavior” performed by P. favieri interacting with minor worker of P. pallidula. The minor worker actively licks the apical part and the posterior side of the beetle's antennal club."