Paweł Łuczak
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 stycznia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | kwatermistrz pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small}  | |
Paweł Łuczak (ur. 11 stycznia 1892 w Łucku, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 11 stycznia 1892 w Łucku, w rodzinie Piotra i Emilii z Rusaków[1]. Absolwent gimnazjum w Łucku. W 1913 r. ukończył Szkołę Żeglugi Rzecznej i został zastępcą kapitana statku na Dnieprze. Powołany do armii rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Odessie wysłany na front austriacki. Po wyjściu z niewoli, w 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 15 pułku piechoty. Walczył na froncie ukraińskim.
Po zakończeniu wojny do 1929 r. służył w 15 pp. 2 kwietnia 1929 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu na stanowisko dowódcy batalionu[3]. W październiku 1931 roku został przeniesiony do 24 pułku piechoty w Łucku na stanowisko kwatermistrza[4]. Na tym stanowisku pozostawał do 1939 roku.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Figuruje na liście wywózkowej 017/2 z kwietnia 1940, poz. 9. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Był żonaty z Julią z Fabiańczuków, miał dwoje dzieci[1].
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Awanse
- podporucznik – 1919
- porucznik – 1921
- kapitan – 1922
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4513
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)[6]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 364.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 106.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 338.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).