Paweł (Dobrochotow)

Paweł

Prokopij Dobrochotow
Biskup ołoniecki i pietrozawodzki
Kraj działania	Rosja
Data urodzenia	1 czerwca 1807
Data śmierci	23 kwietnia 1900
Miejsce pochówku	Monaster Opieki Matki Bożej w Moskwie
Biskup ołoniecki i pietrozawodzki
Okres sprawowania	1882-1897
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	2 listopada 1847
Diakonat	8 listopada 1847
Prezbiterat	10 listopada 1847
Chirotonia biskupia	21 sierpnia 1866

Paweł, imię świeckie Prokopij Niłowicz Dobrochotow (ur. 1 czerwca 1807, zm. 23 kwietnia 1900) − rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był synem wiejskiego kapłana prawosławnego ze wsi Bolszaja Lamowica (eparchia tambowska). Seminarium duchowne ukończył w Tambowie w 1833. Naukę teologii kontynuował na studiach na Petersburskiej Akademii Duchownej, po ukończeniu której w 1837 został skierowany do pracy w charakterze wykładowcy prawosławnego seminarium duchownego w Wilnie. W tym samym roku obronił dysertację magisterską w dziedzinie teologii. Poświęcił ją kwestii proroczych snów^[1].

Odegrał znaczącą rolę w przygotowaniach do likwidacji Kościoła unickiego na ziemiach zabranych na synodzie połockim w 1839, był bliskim współpracownikiem późniejszego metropolity wileńskiego i litewskiego Józefa (Siemaszki)^[1]. 2 listopada 1847 złożył przed nim wieczyste śluby mnisze, 8 listopada został wyświęcony na hierodiakona, zaś dwa dni później - na hieromnicha. 15 lipca 1849 otrzymał godność archimandryty, równocześnie został skierowany do Połocka, gdzie został przełożonym monasteru Objawienia Pańskiego oraz rektora seminarium duchownego. Po dwóch latach objął analogiczne stanowisko w seminarium duchownym w Rydze, zaś w 1855 - w Jekaterynosławiu^[1]. Od 1859 do 1863 był rektorem seminarium duchownego w Mohylewie i przełożonym monasteru Objawienia Pańskiego w Mohylewie. Następnie przez trzy lata pełnił obowiązki rektora seminarium duchownego w Wiatce^[1].

21 sierpnia 1866 przyjął chirotonię na biskupa wołogodzkiego. Po trzech latach został przeniesiony na katedrę pskowską i porchowską. W 1882 został biskupem ołonieckim i pietrozawodzkim. Piętnaście lat później odszedł w stan spoczynku, objął obowiązki przełożonego Monasteru Wysoko-Pietrowskiego. Zmarł trzy lata później^[1].

Był kolekcjonerem zabytków cerkiewnego piśmiennictwa, rękopisów i oryginalnych dokumentów; swoje zbiory dokumentów przekazał bractwu Świętego Ducha działającemu w Wilnie przy monasterze pod tym samym wezwaniem^[1].

Przypisy