Paweł Hajduk
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 kwietnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 8 pułk piechoty |
| Stanowiska | dowódca batalionu piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg){kind=small}      | |
Paweł Hajduk (ur. 27 kwietnia 1896 w Borkach Nizińskich, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Paweł Hajduk urodził się w rodzinie Andrzeja i Katarzyny z domu Krępa.
Przed wybuchem I wojny światowej należał do Związku Strzeleckiego. W czasie wojny służył w cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej, gdzie ukończył szkołę oficerską. 1 października 1917 roku został mianowany chorążym rezerwy. Jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców nr 17[1]. Walczył na froncie zachodnim i w Albanii, był ranny.
W 1918 roku wstąpił na ochotnika Wojska Polskiego. Początkowo do Legii Oficerskiej w Krakowie, z którą brał udział w walkach o Przemyśl i Lwów. Następnie został przydzielony do 8 pułku piechoty Legionów, w którego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej oraz został ranny pod Denisowem. Po powrocie z leczenia został skierowany do 7 pułku piechoty Legionów, gdzie w 1920 roku był dowódcą kompanii.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Do 1927 roku służył w 7 pułku. W 1927 roku został przeniesiony do KOP. 18 lutego 1928 roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 124. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. Był dowódcą batalionu KOP „Snów”. 26 marca 1931 roku został przeniesiony z KOP do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko dowódcy batalionu[3]. W 1939 roku pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Łomża na stanowisku komendanta rejonu uzupełnień[4].
Paweł Hajduk walczył w wojnie obronnej 1939, dostał się do niewoli radzieckiej. W 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na Liście Straceń poz. 3509.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 510 (1921)[6]
- Krzyż Walecznych[7]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[7]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[7]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[7]
- Państwowa Odznaka Sportowa[7]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[9]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 169, 282.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 5 z 21 lutego 1928 r., s. 46.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 3 z 26 marca 1931 r., s. 122.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 21, 852.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2980 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 820.
- ↑ a b c d e Na podstawie fotografii [1].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.
Bibliografia
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 143, 417,.
- Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 138, 360.
- Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 126, 183.
- Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 32, 600.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Odznaka za rany i kontuzje - 1 gwiazdka