Paweł Piontek
 szeregowiec | |
| Data urodzenia | 4 sierpnia 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 kwietnia 1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
Paweł Piontek (ur. 4 sierpnia 1901, zm. 4 kwietnia 1927 w Toruniu) – porucznik piechoty Wojska Polskiego (zdegradowany do szeregowca), agent Abwehry.
Życiorys
Paweł Piontek 10 kwietnia 1921 roku rozpoczął naukę w 13. klasie Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy[1]. 9 kwietnia 1922 roku został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów piechoty z dniem 1 marca 1922 roku i 91. lokatą z równoczesnym wcieleniem do 66 Kaszubskiego pułku piechoty[2].
Zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1921 roku. W następnych latach kontynuował służbę w 66 Kaszubskim pułku piechoty stacjonującym w Chełmnie (I batalion detaszowany w Chojnicach)[3][4]. Awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1923 roku w korpusie oficerów piechoty. 15 sierpnia 1926 roku został przeniesiony do 1 batalionu strzelców w Chojnicach[5].
Porucznik Piontek „pozbawiony charakteru, lekkoduch, prowadzący rozrzutny i hulaszczy tryb życia, poszukiwał sam kontaktu z Niemcami i przy pierwszej nadarzającej się okazji doszedł do porozumienia z wysłannikiem Abweherstelle Królewiec”. W 1925 roku został zwerbowany przez swojego krewnego Güntera Wollenberga, agenta Abwehry. Początkowo jego oficerem prowadzącym był porucznik Heinrich Rauch z Abweherstelle Königsberg, a od marca 1926 roku komisarz gdańskiej policji Oskar Reile z Nebenstelle Danzing. W 1925 bądź 1926 roku porucznik Piątek pozyskał dla działalności szpiegowskiej na rzecz niemieckiego wywiadu swojego rówieśnika i kolegę pułkowego, porucznika Kazimierza Urbaniaka oraz swoją narzeczoną Wandę Piekarską, pełniącą funkcję łączniczki[6].
W listopadzie 1926 roku został aresztowany przez polski kontrwywiad. W poniedziałek 4 kwietnia 1927 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII w Grudziądzu został skazany za „zdradę tajemnicy wojskowej na rzecz państwa ościennego” na degradację, wydalenie z wojska, pozbawienie praw obywatelskich i karę śmierci przez rozstrzelanie. Wyrok został zatwierdzony przez dowódcę Okręgu Korpusu Nr VIII, generała dywizji Leona Berbeckiego. Prezydent RP Ignacy Mościcki nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok został wykonany tego samego dnia o godz. 19.10 w Forcie Żółkiewskiego w Toruniu[7][8][9][10].
W 1988 roku na kanwie afery szpiegowskiej poruczników Pawła Piontka i Krzysztofa Urbaniaka powstały dwa odcinki (5. i 6.) serialu telewizyjnego „Pogranicze w ogniu”. W postać filmowego porucznika „Konrada Piątkowskiego” wcielił się Dariusz Siatkowski.
Przypisy
- ↑ Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami, oprac. zb. pod red. Jana Załuski, Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, Bydgoszcz 1924, s. 119, tu jako Paweł Piątek.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 30 kwietnia 1922 roku, s. 323, tu również jako Paweł Piątek.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 314, 463.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 280, 403.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 15 sierpnia 1926 roku, s. 262.
- ↑ Władysław Kozaczuk, Bitwa o tajemnice..., s. 260-261. Henryk Ćwięk, Przeciw Abwehrze, s. 107-108.
- ↑ Stracenie zdrajców. Wyrok, skazujący na karę śmierci Urbaniaka i Piątka został wykonany, „Słowo Pomorskie” Nr 79 z 6 kwietnia 1927 roku, s. 8. W artykule zostały zniekształcone nazwiska oficerów: „Piątek” zamiast „Piontek”, „Sielski” zamiast Nowosielski i „Badziung” zamiast Badziąg.
- ↑ Wyrok śmierci i rozstrzelanie szpiegów niemieckich, „Polska Zbrojna” Nr 94 z 5 kwietnia 1927 roku, s. 7.
- ↑ Rozstrzelanie dwóch oficerów szpiegów. Zdradzali tajemnice wojskowe na rzecz Niemiec, „Dziennik Poznański” Nr 79 z 6 kwietnia 1927 roku, s. 1.
- ↑ Dwa wyroki śmierci za zdradę, „Kurier Poznański” Nr 154 z 4 kwietnia 1927 roku, dywanie wieczorne, s. 3.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923 i 1924.
- Henryk Ćwięk, Przeciw Abwehrze, Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2001, ISBN 83-11-09187-0, OCLC 233506047.
- Władysław Kozaczuk, Bitwa o tajemnice. Służby wywiadowcze Polski i Rzeszy Niemieckiej 1922-1939, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1977.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik szeregowca Wojska Polskiego (1919-39).