Paweł Tuchlin

Paweł Alojzy Tuchlin (ur. 28 kwietnia 1946 w Górze, zm. 25 maja 1987 w Gdańsku) – polski seryjny morderca o kryptonimie milicyjnym Skorpion. Skazany na karę śmierci i powieszony za zabójstwo 9 kobiet oraz usiłowanie dalszych 11 zabójstw, których dokonał w latach 1975–1983^[1].

Dzieciństwo i okres młodości

Paweł Tuchlin był synem Bernarda, nadużywającego alkoholu rolnika, i Moniki z domu Weier; urodził się jako ósme dziecko spośród jedenaściorga rodzeństwa. Przez oboje rodziców był surowo traktowany. Moczył się jeszcze jako nastolatek, o czym wiedzieli wszyscy mieszkańcy wsi. Tuchlin mówił w sądzie^[2]:

Służbę wojskową zakończył po kilku miesiącach, gdy okazało się, że ma uszkodzony słuch.

Tuchlin uciekł do Gdańska, uzyskał zawód kierowcy, a następnie ożenił się. W tym okresie był już karany za drobne kradzieże. Odbywał wyrok w okresie od 20 grudnia 1976 r. do 28 czerwca 1979 r. Jakiś czas później Tuchlin rozwiódł się i ponownie ożenił z Reginą. Sąsiedzi opisywali go jako spokojnego, stabilnego, zaradnego, troszczącego się o żonę i dwójkę dzieci. Był zamknięty w sobie. W tym czasie miał problemy z pohamowaniem popędu płciowego, uprawiał ekshibicjonizm.

Seria zabójstw na tle seksualnym

Paweł Tuchlin atakował swoje ofiary na terenie Gdańska, w okolicach Starogardu Gdańskiego, Skarszew, Tczewa, a także na obszarze ówczesnego województwa elbląskiego i bydgoskiego. Najmłodsza z jego ofiar miała 18 lat, najstarsza zaś 35 lat.

Lista ofiar śmiertelnych:

Śledztwo, aresztowanie, obserwacja psychiatryczna, proces i wyrok

Budynek Aresztu Śledczego w Gdańsku

Milicja mogła ująć sprawcę już w listopadzie 1979 r. Pod Gdańskiem zaatakował 18-letnią Irenę H., a w rzece Raduni obok miejsca napadu zgubił narzędzie zbrodni – młotek. W metalu wybity napis ZNTK, czyli Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego. Milicja otrzymała listę osób pobierających narzędzia, ale nie było na niej Tuchlina. Przesłuchali każdego, kto miał odnotowane, że pobrał młotek – wszyscy mieli wiarygodne alibi. Prawdopodobnie magazynierka przeoczyła go i nie odnotowała w książce, lub też młotek został przez Tuchlina skradziony. W ZNTK przepracował jedynie dwa tygodnie^[3].

Obuch młotka był starannie owinięty bandażem, ponieważ, jak później wyjawił morderca, młotek ziębił go w brzuch, gdy nosił go w spodniach szukając ofiar^[3].

6 stycznia 1983 roku w Komendzie Wojewódzkiej została powołana specjalna grupa pod kryptonimem „Skorpion”, składająca się z 11 osób.

Paweł Tuchlin został zatrzymany 31 maja 1983 r. w wieku 37 lat, pod pozorem podejrzenia o kradzież drewna i parnika. W czasie przeszukania w jego gospodarstwie znaleziono między innymi ukryty w bagażniku samochodu Warszawa o numerze rejestracyjnym GDM 1418^[4] młotek, na którego trzonku znajdowała się krew ofiar.

„Tuchlin przez pół roku przebywał na obserwacji psychiatrycznej w Szczecinie, postrzegany był jako miły i uczynny. Odkrył w sobie uzdolnienia plastyczne, wygrał nawet konkurs na lepienie rzeźb z chleba. To dobre tworzywo, wymieszany ze śliną chleb daje się znakomicie formować, a potem zastyga w kształcie, jaki mu nadano. Tuchlin wykonał w ten sposób trzy makiety pochwy, ozdobił je nawet naturalnym włosiem. Zakochał się w pani doktor psychiatrii, zaczął pisać do niej listy, żeby nie lekceważyła go, bo dopiero przy nim może poznać, co znaczą słowa „prawdziwy mężczyzna”. Jedną z tych pochw podarował jej w prezencie. Pani doktor doznała rozstroju nerwowego”^[3].

W toku śledztwa Paweł Tuchlin przyznał się do 10 zabójstw i 11 usiłowań. Jak sam twierdził w czasie przesłuchania, mordował, by poczuć się lepiej. Na rozprawie odwołał jednak zeznania twierdząc, że do przyznania się zmusili go funkcjonariusze MO. Sąd wojewódzki w Gdańsku, wyrokiem z dnia 5 sierpnia 1985 r., skazał Pawła Tuchlina za 9 zabójstw i 11 usiłowań popełnienia morderstwa na karę śmierci. Sąd Najwyższy utrzymał wyrok w mocy, a Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. Wyrok przez powieszenie wykonano 25 maja 1987 r. w areszcie śledczym w Gdańsku przy ulicy Kurkowej 12. Oficjalnie pochowany został na cmentarzu w Pieniążkowie, gmina Gniew, nieoficjalnie zaś na gdańskim cmentarzu Łostowickim w jednej z kwater NN^[3]. Według mecenasa Marka Maja, obrońcy Tuchlina na etapie śledztwa, grabarze przed zamknięciem wieka oddali mocz do trumny”^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Film dokumentalny „Skorpion” z cyklu reportaży TVP2 § 148 Kara śmierci.
• „Czas skorpiona”, Michał Pruski, Zbigniew Żukowski, KAW 1988.
• „Bestie w ludzkiej skórze: Tuchlin: Skorpion”, film dokumentalny, Polsat Crime, 2013.
• Serial dokumentalny pokazywany w TVP Info i TVP Regionalna: „Archiwum Zbrodni” odc. 11 pt. „Kryptonim Skorpion”
• „Skorpion. Sprawa zabójcy Pawła Tuchlina”, Adrian Wrocławski, Wydawnictwo Adam Marszałek, 2020 (933 strony).

Linki zewnętrzne

• Roman Daszczyński – Atak „Skorpiona”. Losy kobiet, które przeżyły. m.trojmiasto.gazeta.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-30)]. [dostęp 2013-06-16]
• Adam Zadworny – Sprawa Skorpiona. Atakował, kiedy zmieniała się pogoda [dostęp 2013-06-08]
• Roman Daszczyński – Siedziałem za Skorpiona. Dlaczego się przyznałem? Bo mnie bili [dostęp 2013-07-07]