Perdyta (księżyc)
| ||
 Zdjęcie z teleskopu Hubble’a ukazuje pierścienie i kilka księżyców Urana, w tym Perdytę (S/1986 U 10) | ||
| Planeta | Uran | |
| Odkrywca | Erich Karkoschka | |
| Data odkrycia | 18 maja 1999 | |
| Tymczasowe oznaczenie | S/1986 U10 | |
| Charakterystyka orbity | ||
| Półoś wielka | 76 417 km[1] | |
| Mimośród | 0,0116[1] | |
| Okres obiegu | 0,638 d[1] | |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 0,470°[1] | |
| Długość węzła wstępującego | 309,376°[1] | |
| Argument perycentrum | 253,925°[1] | |
| Anomalia średnia | 192,405°[1] | |
| Własności fizyczne | ||
| Średnica równikowa | 26 ± 2 km[2] | |
| Powierzchnia | ~2124 km² | |
| Objętość | ~9200 km³ | |
| Średnia gęstość | 1,3 g/cm³[2] | |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,0047 m/s² | |
| Prędkość ucieczki | 11 m/s | |
| Albedo | 0,070 ± 0,006[2] | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | 23,6m[2] | |
| Temperatura powierzchni | 64 K | |
Perdyta (Uran XXV) – jeden z wewnętrznych księżyców Urana. Ma około 26 km średnicy. Jego orbita znajduje się pomiędzy orbitami większych satelitów – Belindy i Puka.
Historia odkrycia
Tymczasowe oznaczenie S/1986 U10 sugeruje, że Perdyta została odkryta w 1986 roku przez sondę Voyager 2, razem z dziewięcioma innymi satelitami Urana. Jednak przez ponad dekadę nie rozpoznano, że na zdjęciach przesłanych przez sondę znajduje się nieznany dotąd księżyc. Dopiero w 1999 roku Erich Karkoschka z University of Arizona dostrzegł go na siedmiu zdjęciach wykonanych przez Voyagera 2 w dniach 18–23 stycznia[3]. Ponieważ jednak, mimo kolejnych obserwacji, nie udało się potwierdzić istnienia nowego satelity, został on oficjalnie wykreślony ze spisu księżyców w 2001 roku[4].
Tymczasem w 2003 roku zdjęcia zrobione przez teleskop Hubble’a wychwyciły obiekt w miejscu, w którym spodziewano się ujrzeć S/1986 U 10, co uznano za potwierdzenie jego istnienia. Po kilku latach nadano mu nazwę Perdyta, od postaci ze sztuki Szekspira Zimowa opowieść; imię to pochodzi z łaciny i oznacza „zagubiona”, co jest także odniesieniem do historii jego odkrycia.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09].
- ↑ a b c d Planetary Satellite Physical Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2015-02-19. [dostęp 2016-02-11].
- ↑ IAUC 7171 (ang.). W: IAU Central Bureau for Astronomical Telegrams [on-line]. Międzynarodowa Unia Astronomiczna, 1999-05-18. [dostęp 2016-02-22].
- ↑ Jeff Foust: Moon of Uranus is demoted (ang.). W: Spaceflight Now [on-line]. 2001-12-31. [dostęp 2016-02-22].
Linki zewnętrzne
- Perdita (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25].
| wewnętrzne (13) | |
|---|---|
| główne (5) | |
| nieregularne (9) |
- Lista jest posortowana według odległości od Urana. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
Portion de l'image S1986U10.jpg avec quatre lunes uraniennes identifiées, dont fr:S/1986 U 10
Image de la lune uranienne S/1986 U 10 saise par le télescope spatial Hubble le 25 août 2003
Source : NASA
http://www.solarviews.com/cap/uranus/1986u10.htmThis image of Uranus was compiled from images returned Jan. 17, 1986, by the narrow-angle camera of Voyager 2. The spacecraft was 9.1 million kilometers (5.7 million miles) from the planet, several days from closest approach. This picture has been processed to show Uranus as human eyes would see it from the vantage point of the spacecraft. The picture is a composite of images taken through blue, green and orange filters. The darker shadings at the upper right of the disk correspond to the day-night boundary on the planet. Beyond this boundary lies the hidden northern hemisphere of Uranus, which currently remains in total darkness as the planet rotates. The blue-green color results from the absorption of red light by methane gas in Uranus' deep, cold and remarkably clear atmosphere.