Philip Pendleton Barbour
| ||
 | ||
| Data i miejsce urodzenia | 25 maja 1783 hrabstwo Orange | |
| Data i miejsce śmierci | 25 lutego 1841 Waszyngton | |
| sędzia Sądu Najwyższego | ||
| Okres | od marca 1836 do lutego 1841 | |
| Przynależność polityczna | Partia Demokratyczno-Republikańska | |
| Poprzednik | Gabriel Duvall | |
| Następca | Peter Vivian Daniel | |
| spiker Izby Reprezentantów | ||
| Okres | od grudnia 1821 do marca 1823 | |
| Poprzednik | John W. Taylor | |
| Następca | Henry Clay | |
.png) | ||
Philip Pendleton Barbour (ur. 25 maja 1783 w hrabstwie Orange, zm. 25 lutego 1841 w Waszyngtonie) – amerykański polityk.
Życiorys
Urodził się 25 maja 1783 w hrabstwie Orange[1]. W 1799 roku ukończył College of William & Mary, studiował nauki prawne i rok później został przyjęty do palestry[2]. Praktykował prawo w Bardstown i Gordonsville[2]. W latach 1812–1814 zasiadał w legislaturze stanowej Wirginii[1]. W 1814 roku wygrał wybory uzupełniające do Izby Reprezentantów (z listy Partii Demokratyczno-Republikańskiej), które miały obsadzić wakat po śmierci Johna Dawsona[2]. W latach 1821–1823 pełnił funkcję spikera Izby[2]. W 1824 roku nie uzyskał nominacji na kongresmana, jednak otrzymał propozycję profesury na University of Virginia, lecz odmówił wybierając posadę sędziego[2]. Trzy lata później ponownie ubiegał się o miejsce w izbie niższej Kongresu[2]. Wygrał wybory, lecz po trzech latach zrezygnował[2]. Otrzymał wówczas propozycje objęcia funkcji prokuratora generalnego lub startu na gubernatora albo senatora lecz wszystkie odrzucił[2]. Jesienią 1830 Andrew Jackson zaproponował mu posadę sędziego sądu okręgowego Wirginii, a w grudniu otrzymał on akceptację Senatu[1]. Pięć lat później prezydent zarekomendował go na sędziego Sądu Najwyższego i Barbour objął nowe stanowisko wiosną 1836 roku[1]. Funkcję sędziego sprawował do śmierci 25 lutego 1841 roku w Waszyngtonie[1].
Jego bratem był James Barbour[2].
Przypisy
| ||||
Media użyte na tej stronie
Philip Pendleton Barbour signature