Philipp Lenard

Philipp Lenard

Philipp Lenard w 1900
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1862 Bratysława
Data i miejsce śmierci	20 maja 1947 Messelhausen
Zawód, zajęcie	fizyk

Philipp Eduard Anton von Lenard (ur. 7 czerwca 1862 w Bratysławie (wówczas Austro-Węgry), zm. 20 maja 1947 w Messelhausen) – niemiecki fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki z 1905 roku za pracę nad promieniowaniem katodowym^[1], a także Medalu Rumforda. Był profesorem Śląskiego Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu, Uniwersytetu Kolońskiego i Uniwersytet Ruprechta i Karola w Heidelbergu^[2][3][4].

Twórczość i poglądy

Zajmował się badaniem właściwości promieniowania kanalikowego (zob. historia spektrometrii mas) i elektronów pochodzących ze zjawiska fotoelektrycznego, obliczył rozmiar elektronu, odkrył zjawisko nierównomiernego rozłożenia dodatniego ładunku w atomie (ale nie wyprowadził z tego faktu pojęcia jądra atomowego), odkrył polaryzację ładunku w kroplach deszczu (tzw. efekt Lenarda). Szczególnie duże znaczenie miały jego prace dotyczące zewnętrznego zjawiska fotoelektrycznego. W 1902 zapoczątkował badanie przenikania elektronów przez materię^[2][4].

Lenard znany był ze swych antysemickich i faszystowskich poglądów. Po przegranej przez Niemcy I wojnie światowej, traktacie wersalskim i powstaniu Republiki Weimarskiej, fanatyczny monarchista Lenard już od początku lat dwudziestych XX wieku przypisywał klęskę Niemiec „spiskowi żydowskiemu”. Wprowadził pojęcie „fizyka aryjska”, uczestniczył w badaniach nad skonstruowaniem niemieckiej bomby atomowej. Był fanatycznym nacjonalistą, współpracował z reżimem hitlerowskim^[5][6][7].

W roku 1929 opublikował książkę Große Naturforscher (Wielcy badacze natury), w której pominął naukowców pochodzenia żydowskiego oraz propagował fizykę aryjską. W roku 1936 wydał czterotomowy podręcznik Deutsche Physik („Fizyka niemiecka”), w którym zwalczał stworzone przez Alberta Einsteina teorię względności i mechanikę kwantową jako naukę żydowską^[2][3][4].

Przypisy